Στοές, μαφίες και αδελφότητες

Από την αρχαία Ελλάδα στον Μεσαίωνα, από την Κου Κλουξ Κλαν στους μασόνους του σήμερα.

Δεν υπήρξε εποχή, ήπειρος ή πολιτισμός που να μη διαθέτει μυστικές οργανώσεις. Αυτές διαφέρουν μεταξύ τους ως προς τις τελετές μύησης, τα κωδικοποιημένα σημάδια αναγνώρισης των μελών της αδελφότητας, τα απόκρυφα σύμβολα και τους βαθμούς ιεραρχίας.

Ωστόσο, είναι αδύνατο να διατυπωθεί ένας ορισμός που να μπορεί να περικλείει όλες αυτές τις οργανώσεις, γιατί οι ρίζες, οι δομές και οι σκοποί τους διαφέρουν από τη μια περίπτωση στην άλλη. Οι μελετητές, στην προσπάθειά τους να βάλουν κάποια τάξη, τείνουν να τις ομαδοποιούν κατατάσσοντάς τες στις εξής κατηγορίες: μυστηριακές εταιρείες, θρησκευτικές εταιρείες με χαρακτήρα εσωτερισμού, εταιρίες με χαρακτήρα προστατευτικό, εκδικητικό, πολιτικό και εγκληματικό (όπως η μαφία). Οι μυστηριακές κρυφές εταιρείες είναι τυπικές στην αρχαία εποχή: η λατρεία του Όσιρη στην Αίγυπτο, για παράδειγμα, ή του Βάκχου στη Ρώμη και του Διονύσου στην Ελλάδα. Πρόκειται για μυστικιστικές ομάδες που έχουν πια βυθιστεί στην αχλή του χρόνου. Το ίδιο συνέβη και με τις θρησκευτικές σέκτες του Μεσαίωνα (όπως οι Ναΐτες ή οι Καθαροί), που είχαν εξωθηθεί στην παρανομία περισσότερο λόγω των διωγμών κατά των αιρέσεων.

Οι σπουδαιότερες και πιο παραδοσιακές, ωστόσο, μυστικές «εταιρείες» είναι αναμφίβολα εκείνες που σχετίζονται με τον εσωτερισμό. Εμφανίστηκαν στη σύγχρονη εποχή και χαρακτηρίζονται από διδασκαλίες ερμητισμού που κινούνται ανάμεσα στη φιλοσοφία, τη θρησκεία, την αλχημεία και τη μαγεία. Τέτοιες είναι οι μυθικοί Ερυθροσταυρίτες, αλλά κυρίως οι Μασόνοι.

Πολιτική και βεντέτα
Κλασικές σέκτες εκδικητών-εκτελεστών ήταν, αντίθετα, η Σάντα Βέμε. Εμφανίστηκε στη Βεστφαλία της Γερμανίας περί τα μέσα του 13ου αιώνα ως μυστικό δικαστήριο επιφορτισμένο με την τήρηση της τάξης σε μια περίοδο ανεξέλεγκτων ληστειών. Αρκετά ενεργή ακόμη, και με δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον, είναι η Κου Κλουξ Κλαν (όνομα που προέρχεται από το θόρυβο που κάνει ένα τουφέκι όταν οπλίζεται). Εμφανίστηκε στις ΗΠΑ μετά τον πόλεμο μεταξύ Βορείων και Νοτίων με το πρόσχημα της υπεράσπισης της λευκής φυλής από την προέλαση των έγχρωμων πρώην σκλάβων.

Οι μυστικές εταιρείες με καθαρά πολιτικό χαρακτήρα άρχισαν να εμφανίζονται μόλις κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, σχεδόν πάντα με στόχο την κατάκτηση ή την έμμεση άσκηση εξουσίας. Μερικές φορές είχαν προσανατολισμό αναμορφωτικού χαρακτήρα (συχνά με επαναστατικές ή τρομοκρατικές προεκτάσεις), άλλες φορές είχαν συντηρητικό προσανατολισμό (με αντιδραστικές ή ακόμη και ανατρεπτικές προοπτικές).

Κάποιες από αυτές τις οργανώσεις υιοθέτησαν το πρότυπο του εσωτερισμού (διδασκαλία απόκρυφων και μυστικών γνώσεων που προορίζονται μόνο για τους μυημένους). Άλλες, αντίθετα, προτίμησαν να κατέβουν στο «στίβο», χωρίς υποκρισίες, ως παράνομα κόμματα. Πρόκειται για τους Δεκεμβριστές (όνομα που πήραν από το μήνα Δεκέμβριο κατά τον οποίο έλαβε χώρα η στασιαστική απόπειρά τους το 1825) στη Ρωσία ή για την οργάνωση των Αναρχικών ή ακόμη την ιρλανδική του Σιν Φέιν (σημαίνει «είμαστε εμείς» στη γαελική διάλεκτο), πρόγονο του ΙΡΑ.

Η πιο σημαντική όμως από τις οργανώσεις του 20ού αιώνα, που κινείται ανάμεσα στον ερμητισμό, την ιδεολογία και την πολιτική πάλη, είναι η Τούλε Γκεζέλσαφτ ή Θούλη, από το όνομα ενός μυθικού νησιού που αναδείχτηκε σε σύμβολο ενός πανάρχαιου βορειοευρωπαϊκού πολιτισμού. Ήταν βαθιά παγγερμανιστική και φανατικά αντισημιτική, με μια σβάστικα στο κέντρο του στέμματός της και με την έμμονη ιδέα διαμόρφωσης ενός δυνατού κράτους υπό την καθοδήγηση ενός χαρισματικού ηγέτη, του Φίρερ. Η οργάνωση αυτή ιδρύθηκε το 1918 με τη συμμετοχή αρκετών μελλοντικών προσωπικοτήτων του ναζιστικού καθεστώτος (συμπεριλαμβανομένου, ίσως, και του ίδιου του Αδόλφου Χίτλερ). Η Θούλη διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στη γέννηση του Τρίτου Ράιχ και από αυτήν προήλθε ο σκληρός πυρήνας της χιλιαστικής μυθολογίας η οποία ενσαρκώθηκε από τον Χάινριχ Χίμλερ και τα τάγματα των Ες-Ες των οποίων ηγήθηκε.

Αφρική και Ανατολή
Ακόμη και η Αφρική αποτέλεσε εστία πολλών μυστικών οργανώσεων, όπως η οργάνωση των Ανθρώπων-Λεοπαρδάλεων, με μαγικό-εσωτερικό χαρακτήρα, η οποία έκανε την παρουσία της σε πολυάριθμες χώρες της υποσαχάριας Αφρικής κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30 μαζί με άλλες αδελφότητες με χαρακτηριστικά ζώων (οι Άνθρωποι Πάνθηρες, οι Άνθρωποι Λιοντάρια και οι Άνθρωποι Κροκόδειλοι). Ακόμη, εκεί αναπτύχθηκε το παράνομο φυλετικό εθνικιστικό κίνημα των Μάου Μάου, που καταπιάστηκε με την πάλη ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία στην Κένυα τη δεκαετία του ’50, ενώ στην Άπω Ανατολή επικράτησαν κυρίως μυστικές οργανώσεις εγκληματικού-μαφιόζικου τύπου, όπως οι κινέζικες Τριάδες ή η ιαπωνική Γιακούζα.

Πέρα από κάθε κατηγοριοποίηση, κάποιες οργανώσεις είναι τόσο μυστικές που υποκινούν την αμφιβολία για το αν υπήρξαν ποτέ, όπως είναι οι υποτιθέμενοι κληρονόμοι των Ναϊτών, που λέγεται ότι γλίτωσαν από την πυρά του 14ου αιώνα, ή η Αόρατη κυβέρνηση των Βασιλιάδων του Κόσμου, με έδρα το Θιβέτ, στη μυθική πόλη Αγκάρθι, η οποία συνδέεται με τον υπόλοιπο πλανήτη –όπως διαβεβαιώνουν– μέσα από ένα πυκνό (και προφανώς πολύ μυστικό) δίκτυο υπόγειων στοών.

Η οργάνωση των τεκτόνων
Η μασονία κάνει την εμφάνισή της στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα καθώς επανασυνδέεται με τη μεσαιωνική συντεχνία των κατασκευαστών καθεδρικών ναών, τους Freemason ή Ελεύθερους Τέκτονες. Το πέρασμα από την «ενεργό» φάση στη «θεωρητική» γίνεται χάρη στη συμβολή των ντόπιων Ερυθροσταυριτών, μιας σέκτας που συνδέεται με τον εσωτερισμό και την αλχημεία. Εμφανίστηκε στο Βίρτεμπεργκ της Γερμανίας στις αρχές του 17ου αιώνα χάρη σε ένα ανώνυμο έργο που αφηγούνταν την ανακάλυψη ενός βιβλίου με περιεχόμενο τη φιλοσοφία του ερμητισμού, μέσα στον τάφο μιας μυστηριώδους προσωπικότητας που ισχυριζόταν ότι είχε ζήσει πριν από 200 χρόνια. Επρόκειτο για τον Κριστιάν Ρόζενκροϊτς, που σημαίνει ακριβώς «Ερυθροσταυρίτης». Χάρη μάλιστα στους Ερυθροσταυρίτες εισάγεται στη μασονική ιδεολογία η λατρεία του ναού του Σολομώντα και του μυθικού αρχιτέκτονά του, του Χιράμ. Και αντίθετα, χάρη στους Σκοτσέζους οπαδούς της, η μασονία εμπλουτίζεται με ένα άλλο ιστορικό ιδεώδες-σημείο αναφοράς, αυτό του ιπποτικού μεσαιωνικού κόσμου.

Σύσταση στο Λονδίνο
Η επίσημη ίδρυση της οργάνωσης έγινε στις 24 Ιουνίου του 1717, όταν οι τέσσερεις κύριες λονδρέζικες ομάδες (που μέχρι τότε στεγάζονταν σε κάποιες παμπ) αποφασίζουν να δώσουν ζωή στη Μεγάλη Στοά με ανθρωπιστικές και φιλανθρωπικές αρχές, μια οργάνωση θεϊστική και πνευματοκρατική, ανοιχτή σε όλους τους χριστιανούς. Γεννιέται έτσι, κινούμενη ανάμεσα στην παρανομία και την επισημότητα, η μασονία με σκοτσέζικο τυπικό, βασισμένη στις «στοές» (από το όνομα των χώρων συγκέντρωσης των λιθοξόων) και με πλατιά συμμετοχή σημαντικών προσωπικοτήτων.

Η μασονία οργανώθηκε ως μυστική εταιρεία με μυητικές τελετουργίες νέων μελών, απόκρυφα σύμβολα και μια πολύπλοκη ιεραρχία που με τον καιρό πέρασε από τους τρεις βαθμούς (αρχάριος, σύντροφος και δάσκαλος) στους 33 βαθμούς με δυσδιάκριτα χαρακτηριστικά (όπως ο μυστικός Δάσκαλος, ο αιρετός Δάσκαλος των Εννέα, ο Λαμπρός αιρετός των Δεκαπέντε, ο Εξέχων αιρετός ιππότης κ.λπ).

Η εξάπλωση στη Γαλλία
Γύρω στα 1730 η μασονία άπλωσε τις ρίζες της και στη Γαλλία, όταν από τον μητρικό οίκο αποσπάστηκε ένα παρακλάδι με γαλλικό τυπικό που πήρε το όνομα Μεγάλη Ανατολή. Το 1738 ο πάπας Κλήμης ΙΒ΄ καταδίκασε τους οπαδούς και των δύο τυπικών, αλλά η μασονία συνέχισε να οργανώνεται, προσθέτοντας στις ιστορικές λατρευτικές αναφορές της την εξόντωση των Ναϊτών, που πραγματοποιήθηκε το 14ο αιώνα, και δίνοντας ζωή σε μυριάδες επιμέρους τυπικά. Απέκτησε, όμως, και στενές σχέσεις με την ορθολογιστική, λαϊκή και φιλελεύθερη φιλοσοφία του Διαφωτισμού.

Δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απαρχή μιας θριαμβευτικής πορείας που θα κάνει τη μασονία μια ομάδα πίεσης, συχνά αποφασιστικής, στο πολιτικό και οικονομικό πεδίο, τόσο στη Γαλλία όσο και στη Μεγάλη Βρετανία και τις ΗΠΑ. Η λαϊκή περιέργεια όμως συνεχίζει να κεντρίζεται κυρίως από τις γραφικές όψεις των τελετουργιών και των μασονικών συμβόλων, όπως είναι οι τελετές μύησης, οι αμφιέσεις των μελών, τα διάφορα σύμβολα, όπως το τρίγωνο με το «μάτι του Θεού» στο κέντρο (ο διαβήτης που διασταυρώνεται με τον γνώμονα), και άλλα στοιχεία που συνδέονται με τον τεκτονισμό.

5 εκατομμύρια μέλη
Η μασονία σήμερα αριθμεί περίπου πέντε εκατομμύρια μέλη, από τα οποία πάνω από τέσσερα εκατομμύρια βρίσκονται στις ΗΠΑ, 500.000 στη Μεγάλη Βρετανία και 250.000 στη Γαλλία, με πιο ολιγάριθμες ομάδες στη Λατινική Αμερική (κυρίως στη Βραζιλία και τη Χιλή). Ο φιλελεύθερος προσανατολισμός της μασονίας –με αντικληρικές απόψεις, εχθρικές προς την κοσμική εξουσία της Εκκλησίας– προκάλεσε μια μακρά σειρά αφορισμών από τους Πάπες (ο τελευταίος πραγματοποιήθηκε το 1917 από τον πάπα Βενέδικτο ΙΕ΄). Προκηρυγμένη από το ναζιστικό καθεστώς, η μασονία νομιμοποιήθηκε και πάλι το 1944. Τότε αριθμούσε κάποιες δεκάδες χιλιάδες μέλη.

Μια αλλόκοτη περίπτωση ήταν αυτή της ιταλικής Στοάς Προπαγάνδας 2 (γνωστή ως Ρ2), πρόεδρος της οποίας ήταν ο Μεγάλος Δάσκαλος Λίτσιο Τζέλι. Πρόκειται για μια «κεκαλυμμένη» στοά (δηλαδή παράνομη) με πλατιά συμμετοχή πολιτικών, επιχειρηματιών, τραπεζιτών και υψηλόβαθμων στρατιωτικών, που ανακαλύφθηκε το 1981 και διαλύθηκε με πρωτοβουλία της κυβέρνησης λόγω των σχέσεών της με ανατρεπτικές σκευωρίες και οικονομικά σκάνδαλα. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες αναφορές, οι κανονικοί τέκτονες υπολογίζονται γύρω στους 9.000-10.000, ανάμεσά τους υψηλά πολιτικά στελέχη, υπουργοί, επιχειρηματίες, ακόμη και αρχιερείς αλλά και απλοί άνθρωποι.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Στοές, μαφίες και αδελφότητες”

Η ιστορία του τζιν

Η ιστορία του τζιν -ενός κατεξοχήν αμερικάνικου ενδύματος- είναι περίπου τόσο παλιά, όσο κι αυτή της ίδιας της Αμερικής. Από μία εκδοχή του συγκεκριμένου υφάσματος ήταν κατασκευασμένα τα πανιά στις καραβέλες «Νίνα», «Πίντα» και «Σάντα Μαρία», με τις οποίες έφτασε το 1492 στον Νέο Κόσμο ο Χριστόφορος Κολόμβος. Περίπου τρεισήμισι αιώνες αργότερα, το 1850, ένας 20χρονος βαυαρός μετανάστης, ο Λιβάι Στρος, ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη για την Καλιφόρνια, ακολουθώντας το ρεύμα των χρυσοθήρων. Πωλούσε το ανθεκτικό καραβόπανο, που είχε χρησιμοποιήσει ο Κολόμβος, για την κατασκευή σκηνών και σκεπάστρων για τα βαγονέτα. Αυτό που χρειάζονταν, όμως, περισσότερο......... οι χρυσοθήρες ήταν ρούχα που να αντέχουν στις δοκιμασίες της Άγριας Δύσης. Έτσι, ο Στρος σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει το ύφασμά του για να φτιάξει ανθεκτικά παντελόνια, τα οποία έγιναν ανάρπαστα. Λόγο της γενοβέζικης καταγωγής τους -«τζένοαν» για τους αμερικανούς- ονομάστηκαν «τζινς». Σύντομα, όμως, οι χρυσοθήρες άρχισαν να διαμαρτύρονται ότι το σκληρό καραβόπανο τους προκαλούσε διάφορους ερεθισμούς. Για το λόγο αυτό, ο Στρος αποφάσισε να αντικαταστήσει το ύφασμα με ένα γαλλικό βαμβακερό, διαγώνιας ύφανσης, το οποίο ονομαζόταν «Serge de Nimes» κι έγινε γνωστό ως «ντένιμ» - δίμιτο στα ελληνικά.
Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι εργάτες στα ορυχεία ήταν ότι οι τσέπες τους σκίζονταν εύκολα. Τη λύση σκέφτηκε ένας πελάτης του Στρος, ο Τζέικομπ Ντέιβις, και δεν ήταν άλλη από τις μεταλλικές κόπιτσες που φέρουν και τα σημερινά τζινς. Όμως, δεν διέθετε τα απαραίτητα χρήματα για να κατοχυρώσει την ιδέα του. Πρότεινε, λοιπόν, στον Λιβάι Στρος να πληρώσει εκείνος για την πατέντα και να μοιραστούν τα κέρδη από την εμπορική εκμετάλλευσή της. Το πρώτο παντελόνι με κόπιτσες πωλήθηκε στις 20 Μαΐου του 1874. Τα πρώτα τζιν, έως τις αρχές του 1860, ήταν μπεζ, αλλά ήδη είχαν τον κωδικό «501». Τότε ήταν που κυριάρχησε το μπλε, καθώς είναι το χρώμα που λερώνεται λιγότερο. Η δερμάτινη ετικέτα, που απεικονίζει δύο άλογα να τραβούν ένα τζιν, προστέθηκε στο πίσω μέρος του παντελονιού το 1886. Η εταιρία «Levi Strauss & Co», η οποία είχε ιδρυθεί από το 1853, χρησιμοποίησε αυτή την παράσταση για να διαφημίσει την ανθεκτικότητα των προϊόντων της. Μέχρι τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το τζιν παρέμεινε ένα ρούχο εργασίας. Στη δεκαετία του '50 η εξέγερση των νέων ενάντια στον κοινωνικό κομφορμισμό έφερε τη μαζική εξάπλωσή του. Μία έρευνα το 1958 στις Η.Π.Α. αποκάλυπτε ότι το 90% των νέων φορούσε το τζιν σε όλες τις περιστάσεις. Ανάλογη πορεία ακολούθησε και στην Ευρώπη, ενώ το 1970 αποτέλεσε τη νέα πρόταση στις παριζιάνικες πασαρέλες από τον γάλλο σχεδιαστή μόδας Ιβ Σεν Λοράν

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Η ιστορία του τζιν”

Ήτανε λέει μια γριά πόρνη…

Ο τελευταίος αγαπητικός, μήνες τώρα την έσερνε στα παζάρια της Δύσης προσπαθώντας να την ξεφορτωθεί. Να την πουλήσει όσο -όσο. Λέγαν πως βαστούσε από γενιά αρχοντική, στα νιάτα της ήταν πεντάμορφη, την κυνηγούσαν καν και καν: πρίγκιπες, στρατηγοί και βασιλιάδες.

Όμως εκείνη άμυαλη, νέα, ευκολόπιστη ακολουθούσε την καρδιά κι όχι το μυαλό. Θύμα του κάθε λιμοκοντόρου, αγαπητικού με τα ωραία λόγια, που της έταζε λαγούς με πετραχήλια. Τόσοι και τόσοι τρύγησαν το κορμί και τα νιάτα της βάζοντας την να κοιμάται με τον ένα και τον άλλο, πουλώντας την στον κάθε αλήτη. Τάζοντας της γάμο, παιδιά, σπιτικό. Λόγια, λόγια, λόγια…

Αφού της άρπαξαν και την τελευταία δεκάρα, την παράτησαν άφραγκη και μόνη.

Όμως να, η γυναίκα αναθάρρησε τελευταία, σκέφτηκε πως μπορεί να της γύρισε η τύχη στα στερνά-στερνά. Ο τελευταίος αγαπητικός, ο πιο νέος, που ‘χε ακουστά για κάτι λίρες που ‘κρυβε τάχα στο σεντούκι, της πούλησε πάλι το ίδιο παραμύθι: «Θα σε κάνω κυρία, θα σε σέβονται όλοι, έχεις ωριμότητα και σοφία, αξίζεις και δεν το ξέρεις» κι άλλα τέτοια σορόπια, που ρίχνανε παλιά τα κοριτσάκια.Μα όσο κι αν έψαξε, λίρες δε βρήκε ο καινούργιος. Μόνο κάτι κεντίδια κι ασπρόρουχα που μοσχομύριζαν λεβάντα είναι η αλήθεια, αλλά τι να τα κάνει τα πανιά και τα στολίδια. Χρυσό δε βρήκε. Βαρέθηκε γρήγορα, τη σιχαινόταν κιόλας, με το ζόρι την άγγιζε, άλλα όνειρα είχε αυτός. Να πάει γαμπρός στα ξένα , στην Ευρώπη, να γίνει άρχοντας. Άρχοντας με τους αρχόντους.

Θέλησε να την ξεφορτωθεί γρήγορα, του ‘χε γίνει στενός κορσές, τον κοίταζε κι έλειωνε, του ‘λεγε πως τον αγαπούσε, πως ήταν όμορφος και ευγενικός κι άλλες τέτοιες αηδίες. Πως της θύμιζε τον πατέρα του. Είχε ακουστεί πως στα νιάτα της, όταν ήταν πεντάμορφη, είχε αγαπήσει τρελά τον πατέρα του, λεβεντάνθρωπο, καλοστεκούμενο, χουβαρντά και γλετζέ. Του τα ‘δωσε όλα. Από τότε που τον έχασε, άρχισε να παίρνει την κάτω βόλτα. Αλλά αυτό είναι τόσο παλιά ιστορία που μερικοί λένε πως μπορεί και να μην έγινε στ’ αλήθεια.Και να τον τώρα να τη σέρνει από παζάρι σε παζάρι, προσπαθώντας να την πουλήσει όσο την αγόρασε απ’ τον προηγούμενο. Έστω πέντε τάλιρα. Να ρεφάρει βρε αδερφέ. Γιατί μεροκάματο μαζί της, δεν έβγαζε.

Την έβαψε, τη φτιασίδωσε και την πήρε αλαμπρατσέτα να την τριγυρνάει στις αγορές της Δύσης. Ξημεροβραδιάζονταν σε παζάρια, καμπαρέ, σε λιμάνια και σε κάθε λογής καταγώγια, ανάμεσα σε καπνούς και καυγάδες, μεθυσμένους ναύτες, τυχοδιώκτες, κομπιναδόρους, χωριάτες, ξεπεσμένους στρατηγούς και ανήλικες πόρνες.

Όμως κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ν’ αγοράσει αυτή την ξεπεσμένη πόρνη. Υπήρχε μεγάλη προσφορά από φρέσκο εμπόρευμα κι άλλωστε οι καιροί ήταν δύσκολοι.

Ο αγαπητικός άρχισε να χάνει την υπομονή του, βλαστημούσε την τύχη του για το φορτίο που του ‘λαχε. Η γυναίκα κουρασμένη, τσακισμένη, με βουρκωμένο βλέμμα, και πόδια βαριά, τον ακολουθούσε όπου την πήγαινε.

Αραιά και που, σήκωνε τα μάτια για να δει γύρω της μόνο βλέμματα περιπαικτικά και χυδαία. Οι φρέσκιες πόρνες την κουτσομπόλευαν, την περιγελούσαν μπροστά στα μάτια της, την έσπρωχναν. Ξαφνικά ένα ψειριάρικο χαμίνι τη φτύνει. Κοκαλώνει στη μέση του δρόμου. Εκείνος ούτε που γυρίζει να την κοιτάξει. «Έτσι μου ‘ρχεται να την παρατήσω εδώ χάμου, σκέφτεται». Μια ανήλικη με λάγνο βλέμμα και κατακόκκινα χείλη τον πλησιάζει και του λέει με ξενική προφορά, χώνοντάς του στη μούρη την πίπα της : «Παλικάρι, μου δίνεις τη φωτιά σου;» Η γυναίκα νηστική, αποκαμωμένη, έτοιμη να σωριαστεί, γυρεύοντας κάπου να στηριχτεί, του λέει με παράπονο: «Πού με πας γιέ μου; Άσε με να γυρίσω σπίτι μου». Κείνη τη στιγμή πνίγομαι, ανοίγω το στόμα μου να φωνάξω, να ουρλιάξω: «Πού την πας ρε, αυτή η γυναίκα είναι η μάνα μου, είναι η μάνα σου. Αυτή η γυναίκα είναι η μάνα μας! Ασ’ την ήσυχη ρε…»

Η φωνή μου δε βγαίνει. Με λούζει κρύος ιδρώτας.

Ξυπνώ.

Πηγή: sibilla-gr-sibilla.blogspot.com

read more “Ήτανε λέει μια γριά πόρνη…”

Ανθρωποθυσίες!

Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι πολλοί προκολομβιανοί λαοί στην Κεντρική και τη Νότια Αμερική έκαναν ανθρωποθυσίες στους θεούς, όχι μόνο στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών, αλλά και ως ένα μέσο πολιτικής πίεσης, έμμεσης τρομοκράτησης των γειτονικών φυλών. Ήταν ένα μέσο απόλυτης κυριαρχίας.

Τα 200 σώματα που ήρθαν στο φως στα μέσα του 2002 πρέπει να κείτονται πάνω από έξι αιώνες σε εκείνη την απομονωμένη πεδιάδα: με τα χέρια και τα μάτια τους δεμένα, παραταγμένα προσεκτικά το ένα πλάι στο άλλο, σχημάτιζαν μια ευθεία γραμμή με κατεύθυνση προς τον ωκεανό. Έφεραν ακόμη έκδηλα τα σημάδια του πόνου και της αγωνίας, όταν ανακαλύφθηκαν από μια ομάδα του Εθνικού Ιδρύματος Πολιτισμού του Περού, 275 χιλιόμετρα βόρεια της Λίμας. Ο αρχαιολόγος Έκτωρ Γουέιλντ, επικεφαλής της αποστολής, δεν είχε πολλές αμφιβολίες σχετικά με την αιτία του θανάτου τους: επρόκειτο για τα λείψανα φτωχών ψαράδων που θυσιάστηκαν από τους Τσιμού στον Νι, το θεό της θάλασσας, γύρω στο 1350 μ.Χ.

Διαδεδομένες πρακτικές
Το μόνο ασυνήθιστο στοιχείο στο μακάβριο εύρημα είναι ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων. Στο παρελθόν η τελετουργία της ανθρωποθυσίας ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Τη χρησιμοποίησαν διάφοροι λαοί, για να εξευμενίσουν ή να ευχαριστήσουν τους θεούς τους, να πετύχουν την εύνοια των πνευμάτων ή να βρουν μαγικές λύσεις σε προβλήματα. Ωστόσο, μόνο κάποιοι προκολομβιανοί πολιτισμοί της Κεντρικής και της Νότιας Αμερικής τής έδιναν τέτοια σημασία. Πρόβαιναν σε ανθρωποθυσίες με τόση σκληρότητα και σε τέτοια έκταση, που δίχως αυτές φαίνεται να μην είχαν λόγο ύπαρξης πολλές πολιτισμικές, θρησκευτικές και οικονομικές δομές τους. Οι Ίνκας, οι Ολμέκοι, οι Τολτέκοι και οι Μάγιας, όλοι έκαναν ανθρωποθυσίες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μπορούμε να ακολουθήσουμε τα ίχνη τους από τους πρόποδες του βουνού Αμπάτο στο Περού, όπου το 1995 ο ανθρωπολόγος Γιόχαν Ράινχαρντ ανακάλυψε την Κόρη των Πάγων, τη μούμια μιας κοπέλας που είχε θυσιαστεί από ιερείς των Ίνκας, για να καταλήξουμε στην Ιερή Χαράδρα του Τσιτσέν Ιτζά στο Γιουκατάν, όπου κείτονται τα σώματα πολλών θυσιασμένων ανθρώπων. Όλοι αυτοί οι πολιτισμοί, διαποτισμένοι με την αντίληψη ενός κυκλικού χρόνου, πραγματοποιούσαν ανθρωποθυσίες για να συνεχίσει το σύμπαν να κινείται, καθώς πίστευαν ότι μόνο το αίμα θα μπορούσε να του δώσει την απαραίτητη ορμή.

Σαν ταινία τρόμου
Οι Μάγιας, για παράδειγμα, έκοβαν τους λοβούς των αφτιών, τη γλώσσα, ακόμη και το πέος, με μαχαίρια ή ακονισμένα κόκαλα και ράντιζαν με αίμα τα αναθήματα που προσέφεραν στα είδωλα των θεών τους. Μάλιστα, σε περιόδους κρίσης ή μετά από συγκεκριμένες τελετές, όπως το παιχνίδι της μπάλας, που κάποιες φορές κατέληγε στο θάνατο του ηττημένου, πρόβαιναν σε ανθρωποθυσίες.

Οι θεότητες των Αζτέκων, από την άλλη, φαίνεται να είχαν μια άσβεστη δίψα για αίμα. Μέσα από τους ελάχιστους κώδικες που διασώθηκαν, τα ημερολόγια και τις αφηγήσεις κονκισταδόρων και χρονικογράφων, όπως του Μπερνάλ Ντίας ντελ Καστίγιο, ή ιεραποστόλων, όπως του Χοσέ ντε Ακόστα και κυρίως του φραγκισκανού μοναχού Μπερναρντίνο ντε Σαγκούν, έχουν φτάσει μέχρι τις ημέρες μας περιγραφές των βάρβαρων τελετών που πραγματοποιούσαν οι Αζτέκοι ιερείς. Σε καθεμία από τις 18 γιορτές τους, όπως και σε κάθε περίσταση με συμβολικό χαρακτήρα, θυσίαζαν ανθρώπους.

Η καρδιά του κόσμου
Οι Μεξικανοί πίστευαν ότι το σύμπαν θα σταματούσε να κινείται στο τέλος κάθε Νέας Φωτιάς, ενός κύκλου που διαρκούσε 52 χρόνια, αν οι θεοί δεν ένιωθαν αρκετά δυνατοί. Για να τους δώσουν δύναμη, εκτελούσαν μια ιεροτελεστία που ανάγεται στο πολύ μακρινό παρελθόν. Κατά τη διάρκειά της, έσβηναν όλες τις φωτιές στον οικισμό και έκαναν νυχτερινές ανθρωποθυσίες. Όταν άρχιζε να χαράζει, καταλάβαιναν ότι οι προσπάθειές τους είχαν στεφθεί με επιτυχία: ο κόσμος είχε πάρει παράταση για ακόμη 52 χρόνια! Τότε, άναβαν μια φωτιά πάνω από το σώμα του νεκρού και μετέφεραν τη φλόγα σε όλες τις κατοικίες.

Όπως υποστηρίζει ο Μιγκέλ Μποτέγια, διευθυντής του τμήματος Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο της Γρανάδας, που μελετά το θέμα εδώ και 15 χρόνια, «σχεδόν πάντα, η ανθρωποθυσία, με όποιον τρόπο κι αν γινόταν (καίγοντας το θύμα, τρυπώντας το με βέλη, χτυπώντας το κ.λπ.), κατέληγε στην αφαίρεση της καρδιάς του». Πολλοί λαοί της Κεντρικής Αμερικής πίστευαν ότι αυτό το όργανο συγκέντρωνε την ενέργεια που κρατούσε τον κόσμο ζωντανό. Θεωρούσαν λοιπόν ότι με την απόσπασή του ευχαριστούσαν ιδιαίτερα τη θεότητα προς τιμήν της οποίας γινόταν η θυσία.

Σε αυτή τη μακάβρια πρακτική συνήθως συμμετείχαν πάνω από δύο άτομα. Συχνά έβαφαν το θύμα με γαλάζια μπογιά –σύμβολο της θυσίας– και το ανέβαζαν στην κορυφή του ναού. Στη συνέχεια, το ξάπλωναν πάνω σε μια πλατιά πέτρα ή πλάκα και οι ιερείς το κρατούσαν σφιχτά. Όπως συμπληρώνει ο Μιγκέλ Μποτέγια, «παρ’ όλο που οι πηγές αναφέρουν ότι σε πολλές περιπτώσεις κατά την τελετή χρησιμοποιούσαν μαχαίρια από πυρόλιθο ή οψιδιανό, δεν γνωρίζω αν έφτιαχναν εργαλεία με το δεύτερο υλικό». Ούτε οι περιγραφές που παρουσιάζουν τους θυσιαστές να ανοίγουν το θώρακα του θύματος έχουν επιβεβαιωθεί: «Στην πραγματικότητα, ξεκινούσαν από το πάνω μέρος της κοιλιάς, κόβοντας το θωρακικό διάφραγμα και φτάνοντας μέχρι την καρδιά, την οποία αφαιρούσαν ενώ ακόμη, κυριολεκτικά, παλλόταν. Αυτή η διαδικασία διαρκούσε λιγότερο από ένα λεπτό. Θα ήταν αδύνατο να πριονίσουν το θώρακα με αυτά τα λεπτά μαχαίρια και τις λεπίδες, τα οποία θα καταστρέφονταν αν έρχονταν σε επαφή με το στέρνο ή τα πλευρά», εξηγεί ο Μποτέγια.

Τίποτα δεν πάει... χαμένο
Μόλις τελείωνε η θυσία, συνήθως τοποθετούσαν την καρδιά σε μια κοιλότητα του αγάλματος που αναπαριστούσε τον τιμώμενο θεό. Το υπόλοιπο σώμα του νεκρού αφηνόταν να κατρακυλήσει στις σκάλες του ναού, μέχρι τη βάση του, από όπου το περισυνέλλεγαν. Με τα εντόσθια τάιζαν τα θηρία, ενώ τεμάχιζαν το κρέας. Αφαιρούσαν το δέρμα του κεφαλιού και τοποθετούσαν το κρανίο στον tzompantli, ένα μεγάλο βωμό φτιαγμένο ειδικά για αυτόν το σκοπό.

Το 1487 οι Αζτέκοι, μετά την αποπεράτωση της Μεγάλης Πυραμίδας του Τενοτστιτλάν, για να την καθαγιάσουν, θυσίασαν 80.400 ανθρώπους σε 20 σφαγές που έγιναν μέσα σε 4 ημέρες. Ήταν τέτοιο το μέγεθος της τελετής που όσοι επρόκειτο να θυσιαστούν έπρεπε να περιμένουν τη σειρά τους σχηματίζοντας ουρές που γέμιζαν τους δρόμους. Ο ιστορικός Βίκτορ Ντέιβις Χάνσον, μελετητής των πολεμικών τεχνικών της αρχαιότητας και συγγραφέας του βιβλίου Σφαγή και πολιτισμός (Εκδόσεις Κάκτος), τονίζει ότι η συγκεκριμένη μαζική σφαγή, όπου εκτιμάται ότι θυσιάζονταν 14 άνθρωποι το λεπτό, ξεπερνά σε μέγεθος ακόμη και τις ομαδικές εκτελέσεις στα ναζιστικά στρατόπεδα του Άουσβιτς ή του Νταχάου. Οι ναζί, όταν πέτυχαν τη μέγιστη «αποδοτικότητά» τους, μπορούσαν να θανατώσουν μέσα σε μία ημέρα 19.000 ανθρώπους, «δουλεύοντας» 24 ώρες το 24ωρο και μάλιστα χρησιμοποιώντας πολύ πιο εξελιγμένες τεχνικές. Γεγονός που μας προκαλεί υποψίες ότι ενδεχομένως να υπάρχει μια δόση υπερβολής στην ιστορία των Αζτέκων ή ακόμη πως τα γεγονότα μπορεί να μεγαλοποιήθηκαν για λόγους προπαγάνδας.

Τελετή-θεσμός
Πενήντα χρόνια μετά τη μαζική σφαγή στο Τενοτστιτλάν, ο Μπερνάλ Ντίας ντελ Καστίγιο αφηγούνταν ότι είδε χιλιάδες κρανία στους tzompantli των μεγαλύτερων ναών της πόλης. Οι ειδικοί θεωρούν αυτό τον αριθμό δυσανάλογο, δεδομένου μάλιστα ότι οι ανασκαφές που πραγματοποιήθηκαν κοντά στην πόλη, στο Τλατελόλκο, έφεραν στο φως μόλις 300 κρανία θυμάτων ανθρωποθυσίας.

Οι ανθρωποθυσίες μετρούσαν πλέον αρκετούς αιώνες «ζωής», όταν οι κονκισταδόρες πάτησαν το πόδι τους στο Νέο Κόσμο. Όπως υποστηρίζει ο Μιγκέλ Μποτέγια, «τα πιο παλιά ευρήματα στην Κεντρική Αμερική χρονολογούνται από την προκλασική περίοδο, η οποία άρχισε περίπου το 2500 π.Χ. για να τελειώσει τον 3ο αιώνα μ.Χ. Θα μπορούσαν να ανάγονται στην εποχή που δημιουργήθηκαν σύνθετες κοινωνίες, οι οποίες βασίζονταν στην καλλιέργεια καλαμποκιού».

Όπως και να έχουν τα πράγματα, στα τέλη του 15ου αιώνα αυτές οι τελετές είχαν γίνει πλέον θεσμός. Με τη συμβολή του ισχυρού ηγέτη Τλακαελέλ, ο οποίος εισήγαγε πολλές μεταρρυθμίσεις, αναδείχτηκαν σε εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο του πολιτισμού των Αζτέκων, όχι μόνο για θρησκευτικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους.

Κάποια κείμενα, όπως οι Αφηγήσεις του ανώνυμου κονκισταδόρου, αναφέρουν ότι πολλές θυσίες ήταν εθελοντικές. Το εν λόγω χειρόγραφο επισημαίνει ότι «αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιο αφοσιωμένοι στη θρησκεία τους, σε τέτοιο βαθμό που ζητούν να θυσιαστούν για τη σωτηρία της ψυχής τους, χύνοντας αίμα ως ανάθημα στα είδωλα των θεών τους». Όμως, ορισμένοι ανθρωπολόγοι υποστηρίζουν ότι η θρησκευτική πίστη από μόνη της δεν μπορεί να δικαιολογήσει την κλίμακα στην οποία γίνονταν θυσίες στην κοινωνία των Αζτέκων. Στην Ινδία για παράδειγμα, για να εξευμενίσουν την Κάλι, την πιο αιμοδιψή των θεοτήτων τους, αρκούσε να θυσιάσουν μία ανθρώπινη ζωή ανά μερικά χρόνια. Ποια είναι λοιπόν η αλήθεια για τους ιθαγενείς του Μεξικού;

Μέσο τρομοκρατίας...
Μια θεωρία σχετικά με τις μαζικές θυσίες προτείνει ότι αποτελούσαν ένα είδος ομαδικής ψυχοθεραπείας, δεδομένου ότι αυτές οι μαγικές ιεροτελεστίες είχαν ως στόχο να εμποδίσουν φυσικές καταστροφές. Ο Έρικ Πέτιφερ, ερευνητής του τμήματος Ψυχολογίας στο καναδικό Πανεπιστήμιο Σάιμον Φρέιζερ, τονίζει ότι θα μπορούσαμε να τις μελετήσουμε και από οικονομική σκοπιά. Κατά τη γνώμη του, οι ανθρωποθυσίες συνιστούσαν έναν τρόπο «πληρωμής» που είχε επιλέξει το Τενοτστιτλάν για να διατηρεί την κυριαρχία του στις γειτονικές κοινότητες, καθώς το ίδιο δεν ήταν οικονομικά αυτάρκες. «Η δίψα των θεών ήταν η δίψα του Τενοτστιτλάν για εξουσία», εξηγεί ο ερευνητής. «Αντί να επιβληθεί με αγαθά και υπηρεσίες, επέλεγε να θυσιάσει τους υπηκόους του». Η θυσία θα μπορούσε λοιπόν να θεωρηθεί ένα μέσο τρομοκρατίας. Οι ευγενείς από άλλες κοινότητες που προσκαλούνταν σε αυτές τις βάρβαρες τελετές έβλεπαν με τα ίδια τους τα μάτια τι θα πάθαιναν και εκείνοι αν αποφάσιζαν να στραφούν εναντίον των Αζτέκων.

Η γαλλικής καταγωγής εθνολόγος Λορέτ Σεζούρ, η οποία μελέτησε για τέσσερις δεκαετίες τα ευρήματα της Τεοτιχουακάν για λογαριασμό του Εθνικού Ιδρύματος Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Μεξικού, υποστήριζε ότι όποιος τολμούσε να φωνάξει ή να κλάψει κατά τη διάρκεια μιας θυσίας τιμωρούνταν σκληρά. Όταν αφαιρούσαν την καρδιά του θύματος, οι ευγενείς των γειτονικών οικισμών σάστιζαν και επέστρεφαν στα χωριά τους τρομοκρατημένοι. Με αυτό τον τρόπο, οι ανθρωποθυσίες διαιώνιζαν το μύθο της απόλυτης κυριαρχίας εκείνων που τις ασκούσαν.

...και κοινωνικής καταξίωσης
Η θεωρία ότι όποιος έφερνε αιχμαλώτους για θυσία αποκτούσε κύρος επίσης εξηγεί εν μέρει την κοινωνική δομή των Αζτέκων. Δεδομένου ότι όλοι οι άντρες της φυλής γίνονταν πολεμιστές –επομένως έπρεπε να αιχμαλωτίσουν εχθρούς για να τους θυσιάσουν–, μόνο όσοι εφοδίαζαν τους ιερείς συστηματικά με αιχμαλώτους είχαν την ευκαιρία να ενταχτούν στην ελίτ. Ίσως γι’ αυτόν το λόγο, οι περισσότεροι θυσιασθέντες ήταν αντίπαλοι πολεμιστές.

Πηγή πρωτεϊνών;
Για να μην «ξεμένουν» από υποψήφια θύματα ούτε σε περιόδους ειρήνης, οι Αζτέκοι επινόησαν ένα είδος εικονικού πολέμου, τον λεγόμενο «εκλεκτό». Βασικό μέλημά τους, να πιάνουν πολλούς αιχμαλώτους, γι’ αυτό και οι στρατιωτικές τεχνικές τους εστίαζαν κυρίως στον τραυματισμό του αντίπαλου και όχι στη θανάτωσή του. Έτσι, εμπόδιζαν και τις πραγματικές εξεγέρσεις των υποτελών λαών. Παρ’ όλο που είναι σίγουρο ότι κάποιοι από τους αιχμαλώτους γίνονταν σκλάβοι, αυτή η τακτική δε θεωρούνταν ιδιαίτερα επικερδής: όποιος προσέφερε έναν αιχμάλωτο για θυσία αποκόμιζε τέσσερις φορές περισσότερα κέρδη.Ο Αμερικανός ανθρωπολόγος Μάικλ Χάρνερ στο βιβλίο του The ecological basis for Aztec sacrifice (Η οικολογική βάση της ανθρωποθυσίας στους Αζτέκους) υποστηρίζει ότι δε θα πρέπει να παραβλέψουμε μια ακόμη σημαντική θεωρία: σύμφωνα με αυτήν, το κρέας των θυμάτων αποτελούσε βασικό συστατικό της διατροφής των Αζτέκων και πολύτιμη πηγή ζωικών πρωτεϊνών, οι οποίες σπάνιζαν σε μια κοινότητα όπου δεν υπήρχαν μεγάλα οικόσιτα ζώα. Όπως τονίζει ο Χάρνερ, η επιβίωσή τους βασίζονταν σε τέτοιο βαθμό στην καλλιέργεια καλαμποκιού και φασολιών, ώστε μια κακή σοδειά, όπως αυτές που προκάλεσε η περίοδος ξηρασίας στα μέσα του 15ου αιώνα, θα μπορούσε να οδηγήσει σε λιμό. Όμως, πρόσφατες εκτιμήσεις σχετικά με τη γεωργική παραγωγή του Τενοτστιτλάν –αν συνυπολογίσουμε και την καταβολή φόρων από υποτελείς λαούς– φαίνονται να διαψεύδουν αυτή τη θεωρία. Σήμερα, ακόμη κι αν δεχτούμε ότι υπήρχε η πρακτική του τελετουργικού κανιβαλισμού, η υπόθεση της ανθρωποφαγίας στους Αζτέκους, που είχε προταθεί για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’70, τίθεται υπό αμφισβήτηση.

Μια άλλη θεωρία παρουσιάζει τις μαζικές σφαγές ως μέθοδο πληθυσμιακού ελέγχου. Στο βιβλίο Enigma of Aztec sacrifice (Το αίνιγμα της ανθρωποθυσίας στους Αζτέκους) ο Χάρνερ εκτιμά ότι το 15ο αιώνα μόνο στο κεντρικό Μεξικό θυσιάζονταν 250.000 άνθρωποι το χρόνο. Ο Ντέιβις Χάνσον μειώνει κατά πολύ αυτό τον αριθμό στο –πιο ρεαλιστικό, όπως υποστηρίζει– νούμερο των 20.000 ατόμων. Οι εκτιμήσεις διαφοροποιούνται σημαντικά από πηγή σε πηγή, αλλά δεν παύουν να είναι τρομακτικές. Κι όμως, οι ίδιοι οι Αζτέκοι φαίνεται να υποστήριζαν έντονα αυτές τις πρακτικές. Όπως έλεγε και ένας από αυτούς, σύμφωνα με τις αφηγήσεις του Σεγκούν, «τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά στην Ευρώπη. Οι Ευρωπαίοι σκοτώνουν τους εχθρούς τους στη μάχη. Εμείς το κάνουμε μετά»

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Ανθρωποθυσίες!”

Η ιστορία του SOS

Εδώ και περίπου έναν αιώνα, το SOS αποτελεί το διεθνές σήμα κινδύνου. Πολλοί πιστεύουν ότι προέρχεται από τα αρχικά των αγγλικών λέξεων «Save Our Souls» (σώστε τις ψυχές μας) ή «Save Our Ship» (σώστε το πλοίο μας). Στην πραγματικότητα, επιλέχθηκε επειδή ήταν πολύ εύκολο, ακόμη και για τους αμύητους στον κώδικα Μορς, να το χρησιμοποιήσουν ή να το αναγνωρίσουν, έστω και με παρεμβολές. Απαρτίζεται από τρεις συνεχόμενες τελείες, τρεις παύλες και τρεις τελείες (...---...) .

Το πρώτο σήμα κινδύνου ήταν το CQD. Προτάθηκε από τον εφευρέτη του ασυρμάτου Γκουλιέλμο Μαρκόνι και υιοθετήθηκε το 1904. Ωστόσο, δεν χρησιμοποιήθηκε για πολύ. Στο Διεθνές Συνέδριο Ασύρματης Τηλεγραφίας, που διοργανώθηκε στις 22 Νοεμβρίου του 1906 στο Βερολίνο, επικράτησε η γερμανική πρόταση για το SOS. Επισήμως, η απόφαση αυτή επικυρώθηκε το 1908. Το σήμα κινδύνου CQD συνέχισε να χρησιμοποιείται για λίγα ακόμη χρόνια, κυρίως από τους Βρετανούς που το είχαν προτείνει πρώτοι.

Η πρώτη μεγάλη διάσωση κατόπιν εκπομπής σήματος κινδύνου CQD έγινε το 1909. Μετά τη σύγκρουση των πλοίων «Republic» και «Florida», το «Baltic», που έλαβε το μήνυμα, έσπευσε στην περιοχή και περισυνέλεξε τους 1.500 ναυαγούς. Η πιο γνωστή από τις πρώτες χρήσεις του SOS ήταν στη βύθιση του Τιτανικού, οι ασυρματιστές του οποίου το χρησιμοποίησαν σε συνδυασμό με τον παλιό σήμα κινδύνου.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Η ιστορία του SOS”

Αυτοκτονούν τα ζώα ;

Πριν από 40 χρόνια, ο Ρίτσαρντ Ο' Μπάρι είδε την Κάθι, ένα δελφίνι που συμμετείχε στην τηλεοπτική εκπομπή της δεκαετίας του 1960 Flipper, να θέτει τέρμα στη ζωή της. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται. Αφού τον κοίταξε στα μάτια, βυθίστηκε στο βάθος της μεταλλικής δεξαμενής και σταμάτησε να αναπνέει. Εκείνη τη στιγμή, από εκπαιδευτής δελφινιών, ο Ρίτσαρντ Ο' Μπάρι μετατράπηκε σε έναν ένθερμο υποστηρικτή των δικαιωμάτων των ζώων. Ο ρόλος του στον «Ορμο», το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Ελληνοαμερικανού Λιούις Ψυχογιού που πραγματεύεται τη μαζική σφαγή των δελφινιών στην Ιαπωνία, τον έκανε διάσημο. Μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό Time, ο Ο' Μπάρι επιμένει στην άποψή του. Υπενθυμίζει ότι τα δελφίνια είναι ζώα με αυτεπίγνωση και υποστηρίζει ότι εάν η ζωή τους γίνει αφόρητη σταματούν να αναπνέουν. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να ορισθεί ως αυτοκτονία.

Η άποψη ότι τα ζώα αυτοκτονούν μπορεί να ακούγεται παράλογη. Το ζήτημα, ωστόσο, έχει απασχολήσει από πολύ παλιά τη φιλοσοφία. Ο Αριστοτέλης ανέφερε ότι ένας επιβήτορας είχε πηδήξει στο κενό όταν κατάλαβε ότι είχε συνευρεθεί ερωτικά με τη μητέρα του.

Με το θέμα είχαν ασχοληθεί, επίσης, οι πρωτοχριστιανικοί θεολόγοι και οι ακαδημαϊκοί της βικτοριανής εποχής. «Σήμερα, όταν αναφερόμαστε στην αυτοκτονία των ζώων, είναι ένας τρόπος να εκδηλώσουμε τη συμπόνιά μας στην κακομεταχείριση που υφίστανται και την αιχμαλωσία τους», υποστηρίζει ο Ντάνκαν Ουίλσον, καθηγητής της Ιστορίας της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ στη Βρετανία και συντάκτης μιας μελέτης για τα αυτοκαταστροφικά ζώα, η οποία δημοσιεύθηκε τον περασμένο Μάρτιο στην βρετανική επιθεώρηση Endeavour.

Αυτό που ισχυρίζεται ο Βρετανός καθηγητής είναι ότι οι διαφορές ιστορικά στον τρόπο που οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται το θέμα της αυτοκτονίας των ζώων απεικονίζει τις αξιακές αλλαγές γύρω από αυτά. Οι Λατίνοι, για παράδειγμα, θεωρούσαν την αυτοκτονία των ζώων απολύτως φυσιολογική και ένδειξη ανωτερότητας κάποιων ειδών. Ένα ζώο για το οποίο πίστευαν ότι ήταν αυτοκτονικό και το σέβονταν γι' αυτό το λόγο, ήταν το άλογο. Τον 13ο αιώνα, ο καθολικός θεολόγος και φιλόσοφος Άγιος Θωμάς Ακινάτης υποστήριζε ότι η αυτοκτονία ήταν αμαρτία για τους ανθρώπους και αδιανόητη για τα ζώα. Η θέση του ήταν ότι όλα τα δημιουργήματα του Θεού αγαπούν από τη φύση τους τον εαυτό τους κι εξίσου από τη φύση τους θέλουν να κρατηθούν στη ζωή.

Από τότε και για πολλούς αιώνες η συζήτηση ατόνησε. Τον 19ο αιώνα, ωστόσο, αφού ο Δαρβίνος διατύπωσε τη θεωρία ότι ο άνθρωπος κατάγεται από τα ζώα και όταν αργότερα η χορτοφαγία και τα "πετς" άρχισαν να γίνονται της μόδας, η διαμάχη ήρθε και πάλι στην επιφάνεια. Ο συνήθης ύποπτος αυτή τη φορά ήταν ο σκύλος. Το 1845, η εφημερίδα Ιllustrated London News δημοσίευσε την ιστορία ενός Νιούφαουντλαντ, το οποίο είχε αποπειραθεί πολλές φορές να πνιγεί.

Στη μελέτη του Ντάνκαν Ουίλσον η λίστα μεγαλώνει με την προσθήκη μιας αγριόπαπιας, μιας γάτας, πελεκάνων και σκορπιών. Ο Βρετανός καθηγητής, πάντως, δεν υποστηρίζει σε καμία περίπτωση ότι αυτά τα ζώα είχαν τεχνικά την ικανότητα να θέσουν τέρμα στη ζωή τους.

Καταθέτοντας τη δική του - και πολύ διαφορετική - άποψη για το θέμα, ο Τόμας Τζόινερ, καθηγητής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα στις ΗΠΑ και συγγραφέας του βιβλίου «Μύθοι γύρω από την αυτοκτονία», επισημαίνει έναν κοινό παρονομαστή στις αυτοκτονικές τάσεις των έμβιων όντων. «Στη φύση φαίνεται ότι υπάρχει το ίδιο είδος υπολογισμού», λέει στο Time. «Ο θάνατός μου αξίζει περισσότερο από τη ζωή μου; Οι αυτοκτονίες όλων των ειδών περιλαμβάνουν αυτόν τον υπολογισμό - από τα βακτήρια έως τα έντομα και από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν για διάφορους συμβατικούς λόγους έως τους τρομοκράτες καμικάζι».

Στη συζήτηση αυτή χωρούν πολλές απόψεις. Ο Τζόναθαν Σάφραν Φόερ, συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Eating Animals», στο οποίο περιγράφει με τον πιο ωμό τρόπο τη διαδρομή ενός ζώου από το εκτροφείο στο σφαγείο και από εκεί στο πιάτο μας, προσεγγίζει το ζήτημα από μια διαφορετική οπτική γωνία. «Πρέπει να εξολοθρεύουμε τις μύγες με τη μυγοσκοτώστρα, αρέσει στα φυτά η κλασική μουσική, αυτοκτονούν οι σκύλοι; Όλα αυτά τα ερωτήματα μπορεί να είναι ενδιαφέροντα, αλλά δεν έχουν καμία σχέση με το πώς αλληλεπιδρούμε με τα ζώα», δηλώνει.

Ο Αμερικανός συγγραφέας είδε πρόσφατα τον «Όρμο» του Λιούις Ψυχογιού. Πιστεύει ότι οι αναφορές του ντοκιμαντέρ στην αυτοκτονία των ζώων είναι κάπως «ύποπτες». «Δεν χρειάζεται να κάνουμε τα ζώα σαν τους ανθρώπους για να τους συμπεριφερόμαστε καλά», λέει. «Θα ήταν αρκετό εάν συμπεριφερόμασταν στα γουρούνια σαν να είναι γουρούνια και στις αγελάδες σαν να είναι αγελάδες».

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Αυτοκτονούν τα ζώα ;”

Παγκόσμιες Ημέρες

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ
28 - Παγκόσμια Ημέρα Λεπρών

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ
02 - Παγκόσμια Ημέρα Υγρότοπων
14 - Ημέρα των ερωτευμένων Καθολικών Χριστιανών
21 - Παγκόσμια Ημέρα Μητρικής Γλώσσας
21 - Παγκόσμια Ημέρα του Ξεναγού

ΜΑΡΤΙΟΣ
08 - Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας
15 - Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή
20 - Διεθνής Ημέρα για τη Γη
21 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού
21 - Παγκόσμια Ημέρα Δασοπονίας
21 - Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
21 - Παγκόσμια Ημέρα Ύπνου
22 - Παγκόσμια Ημέρα για το Νερό
23 - Παγκόσμια Ημέρα Μετεωρολογίας
24 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της φυματίωσης
27 - Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου
30 - Παγκόσμια Ημέρα Αντισύλληψης

ΑΠΡΙΛΙΟΣ
02 - Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου
07 - Παγκόσμια Ημέρα Υγείας
11 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της ασθένειας Πάρκινσον
17 - Παγκόσμια Ημέρα διαμαρτυρίας των αγροτών για τους γενετικώς τροποποιημένους οργανισμούς
18 - Παγκόσμια Ημέρα Πολιτιστικής Κληρονομιάς
20 - Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης κατά του Θορύβου
22 - Ημέρα της Γης
23 - Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου και των Πνευματικών Διακιωμάτων
24 - Παγκόσμια Ημέρα Κατάργησης των πειραμάτων σε Ζώα
27 - Παγκόσμια Ημέρα Σχεδίου
28 - Παγκόσμια Ημέρα για την Υγεία και την Ασφάλεια στην Εργασία
29 - Παγκόσμια Ημέρα Χορού

ΜΑΪΟΣ
01 - Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου
03 - Παγκόσμια Ημέρα Ελευθεροτυπίας
03 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Άσθματος
06 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Δίαιτας
08 - Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας
08 - Παγκόσμια Ημέρα Ερυθρού Σταυρού και Ερυθράς Ημισελήνου
09 - Ημέρα της Ευρώπης
15 - Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας
17 - Παγκόσμια Ημέρα Τηλεπικοινωνιών
18 - Παγκόσμια Ημέρα Μουσείων
21 - Παγκόσμια Ημέρα Πολιτισμού
22 - Παγκόσμια Ημέρα Βιοποικιλότητας
24 - Ευρωπαϊκή Ημέρα Πάρκων
25 - Παγκόσμια Ημέρα αλληλεγύης στους λαούς, που αγωνίζονται για Ελευθερία, Ανεξαρτησία< και Ανθρώπινα Δικαιώματα
25 - Παγκόσμια Ημέρα Αφρικής
29 - Παγκόσμια Ημέρα Κυανοκράνων
31 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καπνίσματος

ΙΟΥΝΙΟΣ
04 - Διεθνής Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού
05 - Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος
08 - Παγκόσμια Ημέρα των Ωκεανών
12 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας
14 - Παγκόσμια Ημέρα του Εθελοντή Αιμοδότη
14 - Διεθνής Ημέρα των Weblogger
17 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ερημοποίησης και της Ξηρασίας
19 - Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα
20 - Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων
21 - Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής
23 - Ολυμπιακή Ημέρα
26 - Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών
26 - Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανισμών
27 - Ημέρα Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας

ΙΟΥΛΙΟΣ
03 - Ημέρα των ερωτευμένων Ορθοδόξων Χριστιανών
08 - Παγκόσμια Ημέρα Αλλεργίας
09 - Διεθνής Ημέρα των Συνεταιρισμών
11 - Παγκόσμια Ημέρα Πληθυσμού

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
08 - Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού
09 - Παγκόσμια Ημέρα Ιθαγενών
12 - Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας
13 - Παγκόσμια Ημέρα Αριστερόχειρων
23 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Δουλεμπορίου

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ
08 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Αναλφαβητισμού
16 - Παγκόσμια Ημέρα για τη διατήρηση του στρώματος του όζοντος
21 - Διεθνής Ημέρα Ειρήνης
22 - Ευρωπαϊκή Ημέρα Χωρίς Αυτοκίνητο
25 - Παγκόσμια Ημέρα Καρδιάς
27 - Παγκόσμια Ημέρα Τουρισμού

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ
01 - Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας
03 - Παγκόσμια Ημέρα Κατοικίας
04 - Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων
05 - Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών
09 - Παγκόσμια Ημέρα Ταχυδρομείουv
10 - Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας
12 - Διεθνής Ημέρα για τη Μείωση των Φυσικών Καταστροφών
12 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Αρθρίτιδας
13 - Παγκόσμια Ημέρα Όρασης
14 - Παγκόσμια Ημέρα Αυγού
16 - Παγκόσμια Ημέρα Διατροφής
17 - Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της φτώχιας
20 - Παγκόσμια Ημέρα Οστεοπόρωσης
24 - Ημέρα του ΟΗΕ
31 - Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ
01 - Παγκόσμια Ημέρα Χορτοφαγίας
06 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Εκμετάλλευσης του Περιβάλλοντος στον Πόλεμο και τις Ένοπλες Συγκρούσεις
09 - Διεθνής Ημέρα κατά του Φασισμού και του Αντισημιτισμού
10 - Παγκόσμια Ημέρα Επιστήμης για την Ειρήνη και την Ανάπτυξη
14 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του Διαβήτη
16 - Διεθνής Ημέρα Ανεκτικότητας
20 - Ημέρα για την Εκβιομηχάνιση της Αφρικής
20 - Παγκόσμια Ημέρα Χρόνιας Αποφρακτικής Πνευμονοπάθειας
21 - Παγκόσμια Ημέρα Τηλεόρασης
21 - Παγκόσμια Ημέρα Φιλοσοφίας
21 - Παγκόσμια Ημέρα Χαιρετισμού
25 - Διεθνής Ημέρα κατά της Κακοποίησης της Γυναίκας
26 - Παγκόσμια Ημέρα Αγοραστικής Αποχής
29 - Διεθνής Ημέρα Αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό Λαό

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ
01 - Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS
02 - Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Δουλείας
03 - Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες
05 - Παγκόσμια Ημέρα Εθελοντισμού για την οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη
07 - Διεθνής ημέρα Πολιτικής Αεροπορίας
09 - Παγκόσμια Ημέρα κατά της Διαφθοράς
10 - Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων
10 - Παγκόσμια Ημέρα Ιδιοκτησίας
11 - Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού
11 - Παγκόσμια Ημέρα Βουνού
12 - Διεθνής Ημέρα Παιδικής Τηλεόρασης
18 - Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη
29 - Διεθνής Ημέρα για τη Βιοποικιλότητα

read more “Παγκόσμιες Ημέρες”

Το μικρότερο ψάρι του κόσμου έχει μέγεθος κουνουπιού

Το μικρότερο γνωστό είδος ψαριού στον κόσμο, που είναι ταυτόχρονα και το μικρότερο γνωστό σπονδυλόζωο, ανακαλύφθηκε σε ισχυρά όξινους βάλτους στα τροπικά δάση της Σουμάτρας και της Βόρνεο.

Τα ενήλικα άτομα του νέου είδους Paedocypris progenetica έχουν ελάχιστο μήκος 7,9 χιλιοστά, περίπου όσο ένα μεγάλο κουνούπι, σύμφωνα με ερευνητές από τη Σιγκαπούρη και τη Βρετανία.

Λεπτά και ημιδιαφανή, τα μικροσκοπικά ψάρια ζουν ανάμεσα στις ρίζες υδρόβιων φυτών σε στάσιμα νερά γεμάτα κατάμαυρη τύρφη, όπου το pH (οξύτητα) φτάνει το 3. Τα ψάρια τρέφονται με πλαγκτόν κοντά στο χώμα του πυθμένα, το οποίο έχει πάχος έως και δέκα μέτρα.

Το P. progenetica ζει κυρίως στους τυρφώδεις βάλτους της Σουμάτρας, ενώ στη Βόρνεο εντοπίστηκε και ακόμα είδος του ίδιου γένους, το P. micromegethes, που ανακηρύσσεται το δεύτερο μικρότερο σπονδυλόζωο του γλυκού νερού με ελάχιστο μέγεθος ενήλικου ατόμου 8,8 χιλιοστά.

Και τα δύο είδη θεωρούνται απειλούμενα λόγω της καταστροφής των ενδιαιτημάτων τους.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Το μικρότερο ψάρι του κόσμου έχει μέγεθος κουνουπιού”

Μάνος Ξυδούς 1953 – 2010

Ο Μάνος Ξυδούς γεννήθηκε στις 15 Μαΐου του 1953 στους Αγίους Αναργύρους, από πατέρα Μήλειο και μητέρα Κρητικιά.

Η πρώτη του επαφή με τη μουσική ήταν στα νεανικά του χρόνια, όταν έπιασε δουλειά ως κλητήρας στην τότε Columbia στη Ριζούπολη. Μετά την αποφοίτησή του από το σχολείο έδωσε εξετάσεις και πέρασε στην Ανωτάτη Σχολή Οικονομικών Επιστημών και όταν τελείωσε τη σχολή σπούδασε marketing. Η μουσική όμως κυλούσε στις φλέβες του, γι' αυτό και παράλληλα με τις σπουδές του δούλευε ως DJ στις «Καρυάτιδες» της Πλάκας.

Συνέχισε να εργάζεται στη ΜΙΝΩΣ-EMI, απεσταλμένος στην Κρήτη ως πωλητής. Έμεινε εκεί τρία χρόνια και απέκτησε μεγάλη εμπειρία, η οποία του έδωσε τη δυνατότητα να αντιληφθεί με ποια κριτήρια αγοράζει ο κόσμος τους δίσκους, πράγμα που αποδείχτηκε μεγάλο προτέρημα όταν ασχολήθηκε αργότερα με τις παραγωγές και το marketing.

Κομβικό σημείο στη ζωή και την καριέρα του υπήρξε στα τέλη της δεκαετίας του '80 η συνάντησή του με τους Πυξ Λαξ, το νεαρό τότε φιλόδοξο συγκρότημα, που έμελλε να φέρει νέο αέρα στην ελληνική δισκογραφία. Ο Μάνος Ξυδούς ήταν πλέον Marketing Director στη ΜΙΝΩΣ-EMI, ενώ ως παραγωγός είχε στο ενεργητικό του χρυσούς και πλατινένιους δίσκους. Επίσης, είχε κάνει ήδη μία μεγάλη επιτυχία με τους «Dreamer and the fool moon» και το τραγούδι «Sandrina», σε αγγλικούς στίχους. Αυτό το maxi single πούλησε 49.000 αντίτυπα και ανέβηκε στις πρώτες θέσεις των καταλόγων της Ιταλίας, της Ελβετίας, της Γαλλίας κ.ά.

Ο Ξυδούς ανέλαβε την παραγωγή του πρώτου και του τρίτου δίσκου των Πυξ Λαξ. Σύντομα, όμως, έγινε μέλος του συγκροτήματος, γράφοντας στίχους, μουσική και κάνοντας φωνητικά. Μαζί τους έζησε τις δόξες, τις εμπειρίες, τις συναυλίες, την αποδοχή και τη διάλυση.

Μετά τη διάλυση του γκρουπ συνέχισε να δραστηριοποιείται ως τραγουδοποιός, κάνοντας προσωπικούς δίσκους και συνεργαζόμενος με άλλους καλλιτέχνες, όπως ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, ο Πάνος Κατσιμίχας και οι Όναρ.

Πέθανε στις 13 Απριλίου του 2010, από ανακοπή καρδιάς, κατά τη διάρκεια πρόβας στο γήπεδο του Νέου Φαλήρου.

Προσωπική Δισκογραφία
Κανάστα (2005)
Περιμένοντας το νέκταρ (2006)
Βράδιασε, τα ξαναλέμε (2007)
Μέχρι να πάρεις παγωτό, σε βρίσκει ο χειμώνας (συμμετοχή στον Πάνο Κατσιμίχα) (2007)
Τ' αστέρια θα 'ναι πάντα μακριά (2008)

Πηγή:  sansimera.gr

read more “Μάνος Ξυδούς 1953 – 2010”

Elvis Presley -"The King" 1935-1977

Γέννηση 8 Ιανουαρίου 1935 Τουπέλο, Μισισιπής
Θάνατος 16 Αυγούστου 1977 (42 ετών)
Μέμφις, Τενεσί

Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ (8 Ιανουαρίου 1935 - 16 Αυγούστου 1977) γεννήθηκε στο Τουπέλο του Μισισίπι. Γνωστός και με το ψευδώνυμα "Βασιλιάς της Rock 'n' Roll" και "Βασιλιάς" (αγγ. "The King"), ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους μεγαλύτερους διασκεδαστές των τελευταίων 50 ετών.
Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια rhythm and blues, gospel και country, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή rock & roll μουσική. Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια country, μπλουζ, ποπ, φολκ, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη τζαζ. Μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν πολύ μεγάλο αριθμό ειδών μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην άκρως προσαρμόσιμη φωνή του.
Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 albums ανάμεσα στο 1956 και το 1977. Υπολογίζεται πως έως και σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, εκ των οποίων 3 φορές ήταν και ο νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.
Εκτός της καριέρας στη μουσική, ο Πρίσλεϊ συμμετείχε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και οι κριτικοί ποτέ δεν τις σχολίασαν με διθυράμβους, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα που του έγιναν.
Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, ένας θάνατος που ήρθε πιο γρήγορα κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξουθενωτικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Πρίσλεϊ ζει έως και σήμερα.

Πρώτα χρόνια
Ο Έλβις γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1935 στις 4:35 π.μ. στο Τουπέλο του Μισισίπι, σε ένα σπίτι που αριθμούσε δύο δωμάτια. Γονείς του ήταν οι Βέρνον Πρίσλεϊ και Γκλάντυς Λαβ Σμιθ, οι οποίοι, όπως πολλοί περιγράφουν, ήταν πολύ προστατευτικοί προς αυτόν, ενώ ο ίδιος είχε μια ασυνήθιστα στενή σχέση με τη μητέρα του. Ο δίδυμος αδερφός του, Τζέσυ Γκάρον, πέθανε κατά τη γέννα, αφήνοντας έτσι τον Έλβις να ζήσει σαν μοναχοπαίδι. Ο Έλβις, στη μνήμη του πρόωρα χαμένου αδελφού του, χρησιμοποιούσε σαν μεσαίο όνομα το Aron αντί του Aaron που ήταν και το κανονικό.
Το 1941, ο Έλβις ξεκίνησε το σχολείο. Οι συμμαθητές του τον πείραζαν συνεχώς καθώς έδειχνε ξένος σε σχέση με αυτούς. Σύμφωνα με τους καθηγητές του, ήταν ένα καλό παιδί και ένας μέτριος μαθητής. Το 1945 ο Έλβις αποκτά τη πρώτη του κιθάρα. Εν έτη 1946, ο Πρίσλεϊ αλλάζει σχολείο, αλλά το 1948 η οικογένεια μετακομίζει στο Μέμφις του Τενεσί, όπου και πάλι έμειναν σε φτωχικές γειτονίες. Ο νεαρός Έλβις πήγαινε στις Συνάξεις του Θεού και εκεί επηρεάζεται ιδιαίτερα από τη μπλουζ μουσική αλλά και από την gospel. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1953, ο Πρίσλεϊ έκανε διάφορες δουλειές όπως οδηγός φορτηγού, ενώ δούλεψε και σε συνεργείο.

Το ξεκίνημα στη μουσική
Στις 18 Ιουλίου 1953, ο Πρίσλεϊ πληρώνει $3.25 για να ηχογραφήσει ένα δίσκο στη Sun Studios με τα τραγούδια My Happiness και That's When Your Heartaches Begin. Ο Πρίσλεϊ έδωσε αυτό το δίσκο στη μητέρα του, ως δώρο για τα γενέθλια της. Επέστρεψε στη Sun Studios στις 4 Ιανουαρίου 1954 και πλήρωσε $8.25 για να ηχογραφήσει ένα δεύτερο δίσκο με τα τραγούδια I'll Never Stand in Your Way και It Wouldn't Be the Same Without You. Ο ιδρυτής του μικρού στούντιο ηχογραφήσεων, Σαμ Φίλιπς, ο οποίος είχε ήδη ηχογραφήσει καλλιτέχνες όπως οι Howlin' Wolf, James Cotton, B.B. King και Little Milton, έψαχνε για έναν λευκό με νέγρικο ήχο και συναίσθημα. Ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε στη κατάλληλη χρονική στιγμή, οπότε στις 26 Ιουνίου1954 αυτός και η συνεργάτης του, Marion Keisker, τον καλούν στο στούντιο για ένα δοκιμαστικό.
Ο Έλβις έπαιξε με τους Scotty Moore και Bill Black αλλά αρχικά το δοκιμαστικό κρίθηκε αποτυχημένο. Κατά την διάρκεια μιας πρόβας όμως πάνω στο τραγούδι That's All Right, ο Phillips έκρινε το αποτέλεσμα ικανοποιητικό και στις 19 Ιουλίου 1954 το έδωσε στη κυκλοφορία. Ο δίσκος έγινε επιτυχία και η φήμη του Πρίσλεϊ άρχισε να εξαπλώνεται, παρά τις όποιες διαμαρτυρίες υπήρξαν γύρω από τη μουσική του. Το δεύτερο single του με τα Good Rockin' Tonight και I Don't Care if the Sun Don't Shine κυκλοφόρησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1954. Η καριέρα του αρχίζει να παίρνει εθνικές διαστάσεις, όταν στις 28 Ιανουαρίου 1956 μαζί με τους Moore, Black και D.J. Fontana έκαναν την πρώτη τους τηλεοπτική εμφάνιση στην εκπομπή Stage Show, σε μια σειρά οκτώ παραστάσεων.

Ο Presley και ο Tom Parker
Ιστορική στιγμή για τη καριέρα και τη πορεία του Έλβις στάθηκε η γνωριμία του με τον Τομ Πάρκερ (γνωστό και σαν "συνταγματάρχη" - en. "Colonel"), ο οποίος πήρε και το πλήρη έλεγχο της καριέρας του. Ο Πάρκερ μετέφερε τον Πρίσλεϊ από την Sun Studios στην RCA Records στις 25 Νοεμβρίου 1955, εξαγοράζοντας το συμβόλαιο του με τη Sun για $35,000. Το πρώτο single του Έλβις για την RCA, Heartbreak Hotel πούλησε πολύ γρήγορα ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
Ο Πάρκερ ήταν ένας από τους καλύτερους στη δουλειά του και έκανε τα πάντα για να προωθήσει ακόμη περισσότερο τον Πρίσλεϊ, κλείνοντας μια σειρά από τηλεοπτικές εμφανίσεις. Ακόμη, έκλεισε στον Έλβις επταετές συμβόλαιο με κινηματογραφικό στούντιο, κάτι που οδήγησε στην παραμέληση της μουσικής καριέρας του για συμμετοχή σε ταινίες. Αυτές συνήθως ήταν musicals και σημάδεψαν τη μεταμόρφωση του Πρίσλεϊ από ένα επαναστάτη rocker σε διασκεδαστή για όλη την οικογένεια. Ο Πρίσλεϊ ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα με την ταινία Love Me Tender
ενώ κάποιες από τις καλύτερες ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε θεωρούνται τα Jailhouse Rock και King Creole

Η επιτυχία του Πρίσλεϊ οδήγησε τον ίδιο και τον Πάρκερ να μοιράζονται τα κέρδη ισόποσα. Με τα χρόνια, πολλά γράφτηκαν και ακούστηκαν για τον Τομ Πάρκερ, τα περισσότερα από αυτά επικριτικά.

Στρατιωτική Θητεία
Στις 20 Δεκεμβρίου 1957 ο Presley λαμβάνει το φύλλο πορείας του για την υποχρεωτική θητεία του στον Αμερικανικό στρατό. Στις 24 Μαρτίου του 1958 παρουσιάστηκε κανονικά στη μονάδα του στο Friedberg της Γερμανίας. Κατά την παραμονή του στα Γερμανικά εδάφη γνώρισε την 14-χρονη Priscilla Beaulieu, την κοπέλα που αργότερα θα παντρευόταν. Ο Presley επέστρεψε στα Αμερικανικά εδάφη στις 2 Μαρτίου 1960 και μερικές μέρες αργότερα του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του λοχία.

1968: Η επιστροφή
Το άστρο του Presley είχε αρχίσει να τρεμοσβήνει την εποχή που ο ίδιος αφιερώνονταν εξ ολοκλήρου στη κινηματογραφική του καριέρα και η Βρετανική "επιδρομή" στις ΗΠΑ ήταν πλέον γεγονός, με τους Beatles να ηγούνται αυτής. Έως και τα τέλη της δεκαετίας του '60, ο Presley συμμετείχε σε μια σειρά ταινιών οι οποίες, αν και κερδοφόρες, δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να επιδείξουν όσον αφορά τη μουσική τους. Ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα απογοητευμένος από την πορεία που είχε πάρει η καριέρα του. Αυτό οδήγησε σε ένα μαγνητοσκοπημένο κονσέρτο που αργότερα ονομάστηκε "'68 Comeback Special", μεταδόθηκε από το NBC στις 3 Δεκεμβρίου 1968 και αργότερα κυκλοφόρησε σε album από την RCA. Ο Presley είχε να δώσει ζωντανή παράσταση από το 1961 στο Περλ Χάρμπορ.
Αν και δεν είχε τον τεράστιο προϋπολογισμό των κινηματογραφικών του ταινιών, ο Presley κατάφερε να βγάλει μέσα από αυτό μια παράσταση συναισθηματικού μεγαλείου, με ερμηνείες που τον έφερναν και πάλι πίσω στις ρίζες του rock 'n' roll. Απέφυγε να κάνει ένα απλό Χριστουγεννιάτικο σόου, όπως αρχικά αποσκοπούσε ο Tom Parker. Η επιστροφή του 1968 ακολουθήθηκε από ζωντανές συναυλίες το 1969, αρχικά στο Λας Βέγκας και έπειτα σε ολόκληρη την έκταση των ΗΠΑ, με αριθμό-ρεκόρ θεατών στις περισσότερες από αυτές. Παρ όλη την επιτυχία αυτών , ήταν η αρχή μιας νέας εποχής για τον Elvis, κατά την οποία απομακρύνθηκε από τα "ρεύματα" που εκείνη την εποχή είχαν παγιωθεί από τους Beatles και Rolling Stones. Πολλοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική σε αυτήν την απομάκρυνση από τις ρίζες του.

Τα τελευταία χρόνια
Μετά από εφτά χρόνια μακρυά από τα charts, το τραγούδι του Presley "Suspicious Minds" έφτασε στο νούμερο 1 του Αμερικανικού Billboard στις 1 Νοεμβρίου 1969. Από το 1969 έως το 1971 θα κυριαρχήσει στις πωλήσεις δίσκων σε πολλές χώρες, με 20 συνεχόμενες επιτυχίες. Μετά από μια δεκαετία κινηματογραφικών ταινιών, η δεκαετία του '70 σηματοδότησε την επιστροφή του καλλιτέχνη σε μια καθαρά μουσική καριέρα. Η αρχή έγινε με το single "Kentucky Rain" το οποίο μόνο στις ΗΠΑ πούλησε πάνω από 500.000 αντίτυπα. Ακολούθησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων και παραστάσεων, όπως τα "Elvis Country", "Love Letters", "That’s The Way It Is" κ.α. Το 1973, η χρονιά ξεκίνησε με δύο παραστάσεις στη Χαβάη, μια από τις οποίες μεταδόθηκε ζωντανά σε όλο το κόσμο μέσω δορυφόρου και τη παρακολούθησαν πάνω από 1 δισεκατομμύριο τηλεθεατές. Κυκλοφόρησε και σε album με την ονομασία "Aloha from Hawaii via Satellite".
Παρά τις επιτυχίες και ιδιαίτερα μετά το διαζύγιο του το 1973, ο Presley άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα απόμακρος και να παίρνει συνεχώς βάρος, ενώ μάχονταν και από μια εξάρτηση στα φάρμακα με συνταγή, τα οποία είχαν μεγάλο αντίκτυπο στην εμφάνιση του αλλά και στην απόδοση του πάνω στη μουσική. Παρά τα όποια προβλήματα, ο Presley συνέχισε τις συναυλίες και τα νέα albums για τα επόμενα χρόνια. Το 1977 βρήκε το Presley να μάχεται με τον εαυτό του, καθώς είχε μετατραπεί σε μια καρικατούρα αυτού που ήταν πριν μερικά χρόνια. Πολλές συναυλίες δεν δόθηκαν καθόλου ενώ δεν ήταν λίγες αυτές στις οποίες το ηχητικό αποτέλεσμα ήταν κάτω του μετρίου. Μαχόμενος με την πολύ κακή του υγεία, έκανε τη τελευταία του ζωντανή εμφάνιση στην Ιντιανάπολις, στις 26 Ιουνίου 1977.

Θάνατος και ταφή
Στις 16 Αυγούστου 1977 στο Μέμφις του Τενεσί, ο Elvis βρέθηκε ξαπλωμένος στο πάτωμα από τη μνηστή του Ginger Alden, στο σπίτι του, την βίλα Graceland, στο Μέμφις του Τενεσί. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Baptist Memorial όπου και στις 3:30 μ.μ. ανακοινώθηκε ο θάνατος του. Ο Elvis Presley έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 42 ετών. Σε μια συνέντευξη τύπου που δόθηκε αργότερα, οι γιατροί ανακοίνωσαν πως ο θάνατος επήλθε από καρδιακή αρρυθμία η οποία προκλήθηκε από μια μεγάλη δόση φαρμάκων.
Η κηδεία του Presley ήταν ένα εθνικό γεγονός, ενώ την παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες φίλοι του, θαυμαστές και δημοσιογράφοι. Η ταφή του Presley αρχικά έγινε στο νεκροταφείο του Forest Hill στο Μέμφις, δίπλα από τη μητέρα του, αλλά για λόγους ασφαλείας οι σωροί μεταφέρθηκαν στη Graceland. Μετά το θάνατο του άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φημολογίες, από τον τρόπο με τον οποίο πέθανε μέχρι και το αν βρίσκεται ακόμη στη ζωή.

Φωνητικά χαρακτηριστικά
Ο Elvis Presley ήταν ένας βαρύτονος του οποίου η φωνή είχε τεράστια όρια και πολυποίκιλα ηχοχρώματα. Κάλυπτε δύο οκτάβες και 1/3, με πιο ιδανική για τον Presley τη μεσαία οκτάβα. Η φωνή του θύμιζε σε πολλά αυτή των rhythm-and-blues και gospel τραγουδιστών, τα μουσικά βήματα των οποίων άλλωστε ακολούθησε και ο ίδιος.

Μουσικές ρίζες
Ακόμη και στη δεκαετία του '60 , σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Presley πάντα έδειχνε την αγάπη του για την Αφρο-Αμερικάνικη μουσική και εξέφραζε αβίαστα το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Jackie Wilson, Robert Johnson, Ivory Joe Hunter και Fats Domino.
Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Αλλα απο τη στιγμή που ο Elvis αγόρασε τη μουσική του Otis Blackwell και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Claude Demetrius, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.
Δεν ήταν λίγοι όμως αυτοί που κατηγόρησαν τον Presley πως απλώς κλέβει την Αφρο-Αμερικανική μουσική. Σύμφωνα με τον καθηγητή Michael T. Bertrand του πανεπιστημίου του Τένεσι, ο Presley δανείστηκε απο τους μάυρος ακριβώς όσα δανείστηκε απο τους λευκούς και πως όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο απλώς δεν γνωρίζουν τις πολλαπλές επιρροές που είχε. Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική gospel ηταν μια απο τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Elvis Presley και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.

"Η μαφία του Μέμφις" και άλλοι φίλοι
Ο καλλιτέχνης είχε πολλούς φίλους, με τους οποίους συνήθιζε να περνά αρκετές ώρες. Η παρέα αυτή αποκαλούνταν πολλές φορές από τον τύπο σαν η «μαφία τους Μέμφις». Μερικοί εξ αυτών ήταν οι Sonny West, Red West, Billy Smith, Marty Lacker και Lamar Fike.
Ένα άλλο κεφάλαιο ήταν οι άνθρωποι που είχαν επωμιστεί στις πλάτες τους την ασφάλεια του Elvis Presley, Red και Sonny West καθώς και ο Dave Hebler, οι οποίοι έδειχναν πίστη και αγάπη προς το πρόσωπο του Presley, ενώ δεν έλειπαν οι φορές που καλούνταν να το αποδείξουν έμπρακτα, ρισκάροντας την ίδια τους τη ζωή.

Presley και γυναίκες
Ο Presley, πέρα από τις σχέσεις που κατά καιρούς διατηρούσε, παντρεύτηκε τη Priscilla Beaulieu στις 1 Μαϊού 1967. Ο Presley γνωρίστηκε με τη Priscilla κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του στη Γερμανία. Εννιά μήνες μετά το γάμο τους, ο οποίος έγινε στις 1 Μαίου 1967, ήρθε στο κόσμο η μοναχοκόρη τους, Lisa Marie (1 Φεβρουαρίου 1968) η οποία σήμερα είναι τραγουδίστρια. Presley και Priscilla χώρισαν στις 23 Φεβρουαρίου 1972 και συμφώνησαν σε από κοινού επιμέλεια της κόρης τους.
Έξι μήνες μετά το χωρισμό με τη Priscilla, ο Presley γνώρισε την βασίλισσα της ομορφιάς, Linda Thompson, αλλά η σχέση τους θα χαρακτηρίζονταν περισσότερο σαρκική παρά οτιδήποτε άλλο. Τελευταία σύντροφος του Presley ήταν η Ginger Alden, η οποία έμελλε να είναι και αυτή που θα τον έβρισκε να έχει αφήσει την τελευταία του πνοή το 1977.

Graceland
Η Γκρέϊσλαντ βρίσκεται στον αριθμό 3764 της λεωφόρου Έλβις Πρίσλεϊ, πάνω σε ένα λόφο του προαστίου Whitehaven του Μέμφις, 8 μίλια μακρυά από το κέντρο της πόλης. Η κατοικία χτίστηκε αρχικά κατά τον Αμερικανικό εμφύλιο πόλεμο (1861-1865) από τον εκδότη S.E. Toof, ενώ την μορφή που έχει σήμερα την πήρε το 1938
Από τους τότε ιδιοκτήτες της Dr. Thomas και Ruth Moore. Από την κόρη του ζεύγους, Ruth Marie, πωλήθηκε αργότερα στον Έλβις Πρίσλεϊ το 1957 προς $102,500, ενώ σήμερα κατοικεί σε αυτήν η Lisa Marie Presley.
Ο Πρίσλεϊ και οι γονείς του έμειναν στη Γκρέϊσλαντ από το 1957 έως και το τέλος της ζωής τους, μαζί και με την γιαγιά του Έλβις, Minnie Mae, η οποία ξεπέρασε τους απογόνους της και έφυγε από τη ζωή στις 8 Μαΐου 1980. Στη Γκρέϊσλαντ βρίσκονται θαμμένοι οι σωροί του Έλβις, της μητέρας του Γκλάντυς καθώς και της Minnie Mae.

Κληρονομιά και επιρροές
Το 1957 ο Presley ήταν ο πιο διάσημος διασκεδαστής σε όλο το κόσμο. Αυτό ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Elvis Presley. Εν έτη 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Cliff Richard, ο αποκαλούμενος και σαν "Βρετανός Elvis" ενώ στη Γαλλία ο Johnny Hallyday είχε τον τίτλο του "Elvis της Γαλλίας". Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Claude François και τον Bobby Solo. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Elvis Presley.
Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο από πους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.

Πέρα από τα υπόλοιπα επιτεύγματα του Presley, είναι και ένας από τους τέσσερις καλλιτέχνες (οι υπόλοιποι τρεις είναι οι Roy Orbison, Guns N' Roses και Nelly) που κατάφερε να έχει ανάμεσα στα πέντε καλύτερα δύο άλμπουμ του στο ίδιο chart. Έχει μπει στα Rock and Roll Hall of Fame, Country Music Hall of Fame και Gospel Music Hall of Fame. Το 1993 η μορφή του Elvis Presley έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των Αμερικανικών ταχυδρομείων ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί σαν εθνικό μνημείο.

read more “Elvis Presley -"The King" 1935-1977”

Αρετή

«Δεν πρέπει μόνο να επαινείς τους ενάρετους ανθρώπους. Θα πρέπει και να τους μιμείσαι.»
Ισοκράτης

«Όποιος αποκτά δω πέρα πλούτη, δόξα και τιμή, αποθνήσκει μιαν ημέρα και τα χάνει στη στιγμή. Όποιος όμως κοπιάσει κι αποκτά την αρετή, και το χώμα αν τον σκεπάσει, πάλι κτήμα του είναι αυτή.»
Γεώργιος Βιζυηνός

«Ξεχωριστό γνώρισμα της αρετής είναι να μισεί την αδικία.»
Κλεόβουλος ο Ρόδιος

«Όπως τα αρώματα γεμίζουν τον αέρα με την καλή πνοή τους, έτσι και η παρουσία του ενάρετου ανθρώπου, όσους βρίσκονται κοντά του, γιατί η αρετή τους αρωματίζει.»
Γρηγόριος Νύσσης

«Η αρετή είναι πράγμα αδέσποτο κι ακούσιο κι από κάθε φόβο και ανάγκη ελεύθερο.»
Ιωάννης ο Χρυσόστομος

«Δεν μπορεί κανένας ν’ αποκτήσει δύναμη, σταθερή με αδικίες, επιορκίες και ψευτιές.»
Δημοσθένης

«Του αντρειωμένου την αρετή θαυμάζει κι ο εχθρός του.»
Γρηγόριος Ναζιανζηνός

«Η αρετή είναι εφόδιο και όπλο για τα γηρατειά.»
Μέγας Βασίλειος

«Είναι ευχάριστο να κάνει κανείς μια ενάρετη ζωή κι ο θάνατος δεν είναι καθόλου πικρός για εκείνους που αποβλέπουν σε μια αθάνατη φήμη.»
Αρριανός ο Φλάβιος

«Η αρετή φέρνει φήμη στους ζωντανούς, δόξα στους νεκρούς και αθανασία στους ουράνιους.»
Χίλων ο Λακεδαιμόνιος

«Ο όμορφος είναι όμορφος όσο μπροστά σου στέκει. Μα ο αγαθός ειν’ όμορφος κι αργότερα και πάντα.»
Σαπφώ

«Όπου η αρετή δεν εκτιμάται, εκεί η κακία μιλάει ελεύθερα.»
Δημόκριτος

«Η αρετή μοιάζει με τον καλοεπεξεργασμένο πολύτιμο λίθο.»
Ρότζερ Μπέικον

«Η αρετή μοιάζει με τα σπάνια αρώματα, που όσο πιο πολύ συνθλίβονται, τόσο περισσότερο μοσχοβολούν.»
Ρότζερ Μπέικον

«Μόνο με την επιστήμη και την αρετή μεγαλουργεί ο άνθρωπος.»
Ερνέστος Ρενάν

read more “Αρετή”

Όταν η τροφή που τρώει το αγαπημένο σας ζωάκι έχει δοκιμαστεί επάνω σε άλλα ζώα...παύει να είναι νόστιμη...

Ξέρατε πως πολλές από τις καλές, θρεπτικές και πανάκριβες τροφές που βρίσκουμε στα ράφια των petshop και των σουπερμάρκετ δεν είναι τόσο αθώες όσο φαίνονται! Εκατοντάδες σκυλιά και γάτες έχουν υποφέρει τα πειράματα των "ερευνητικών κλινικών" των μεγάλων εταιρειών που παράγουν τροφές για κατοικίδια και στη συνέχεια πέθαναν σε αιχμαλωσία...

Μην αγοράζετε τροφές των παρακάτω εταιρειών και καιρός είναι όσοι φιλόζωοι διατηρούν κάποιο κατάστημα με είδη ζώων να τις κατεβάσουν από τα ράφια τους!
IAMS / Eukanuba - Procter & Gamble
Hills Science Diet - Colgate Palmolive
Nestlé Purina/Friskies: Alpo, Bonio, Felix, Go Cat, Gourmet, Omega Complete, Proplan, Spillers, Vital Balance, Winalot.
Pedigree, Masterfoods (Mars Inc): Bounce, Cesar, Chappie, Frolic, James Wellbeloved, Katkins, Kitekat, Pal, Pedigree Chum, Royal Canin, Sheba, Techni-cal (US & Canada), Whiskas.

Τώρα θα μου πείτε αν όλες οι παραπάνω τροφές είναι απαγορευμένες, τι μένει για να ταΐζετε τα ζωάκια σας; Υπάρχουν τροφές που παράγονται σε γειτονικές χώρες- πχ Ιταλία- που δεν δοκιμάζονται σε άτυχα ζώα πριν φτάσουν στο πιάτο του τετράποδου φίλου σας. Οι εταιρείες που παράγουν αυτές τις ζωοτροφές είναι μικρότερες από τις παραπάνω πολύ γνωστές και τα προϊόντα τους είναι πολύ πιο φθηνά! Με λίγα λόγια και μποϊκοτάρετε αυτές τις εταιρίες και κάνετε και οικονομία!

Δείτε το παρακάτω βίντεο!
Προσοχή! Ακολουθούν σκληρές εικόνες!

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Όταν η τροφή που τρώει το αγαπημένο σας ζωάκι έχει δοκιμαστεί επάνω σε άλλα ζώα...παύει να είναι νόστιμη...”

«Πυξίδα» ενσωματωμένη στο ράμφος έχουν τα περιστέρια

Σύμφωνα με αποτελέσματα πειραμάτων που δημοσιεύονται στο περιοδικό Nature, τα περιστέρια όντως προσανατολίζονται με βάση το μαγνητικό πεδίο. Η βιολογική τους πυξίδα αποτελείται πιθανότατα από σωματίδια του υλικού μαγνητίτη στο ράμφος τους.

Η έρευνα φαίνεται να καταρρίπτει τη θεωρία ότι τα περιστέρια φτάνουν στον προορισμό τους βασιζόμενα σε οσμές στην ατμόσφαιρα.

Η ομάδα της Κορντούλα Μόρα στο Πανεπιστήμιο του Όκλαντ στη Νέα Ζηλανδία τοποθέτησε περιστέρια σε ένα ξύλινο τούνελ με ταϊστρες στις δύο άκρες και πηνία που δημιουργούσαν μαγνητικά πεδία στην οροφή και στο πάτωμα.

Τα πουλιά εκπαιδεύτηκαν εξαιρετικά εύκολα να μετακινούνται στη μία άκρη του τούνελ όταν ενεργοποιούνταν τα πηνία και στην άλλη άκρη όταν το γήινο μαγνητικό πεδίο αφηνόταν αδιατάρακτο.

Επιπλέον, τα περιστέρια έχαναν την ικανότητα να αντιλαμβάνονται τα μαγνητικά πεδία όταν οι ερευνητές τοποθέτησαν μικρούς μαγνήτες στα ράμφη τους. Αυτό υποδεικνύει ότι η βιολογική πυξίδα όχι υπάρχει και είναι εντοπισμένη στο ράμφος.

Η Μόρα προσπάθησε στη συνέχεια να διαπιστώσει πώς τα σήματα φτάνουν από το ράμφος στον εγκέφαλο. Όταν οι ερευνητές κατέστρεψαν το τρίδυμο νεύρο, που ξεκινά από το ράμφος και καταλήγει στον εγκέφαλο, τα περιστέρια δεν μπορούσαν να διακρίνουν τα μαγνητικά πεδία.

Όταν όμως κατέστρεψαν το οσφρητικό νεύρο, απαραίτητο για την οσμή, τα πουλιά μπορούσαν ακόμα να προσανατολίζονται. Η αίσθηση της οσμής, επομένως, δεν σχετίζεται με την ικανότητα προσανατολισμού.

Πάντως μέχρι στιγμής κανένας επιστήμονας δεν έχει καταφέρει να δει στο μικροσκόπιο τα σωματίδια του μανητίτη, ενός μαγνητικού οξειδίου του σιδήρου.

Αυτό, σχολιάζει η Μόρα, ίσως οφείλεται στο εξαιρετικά μικρό μέγεθος των σωματιδίων (ίσως μερικά μικρόμετρα) καθώς και στο γεγονός ότι πολλοί ακόμα ιστοί, όπως το αίμα, περιέχουν σίδηρο.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “«Πυξίδα» ενσωματωμένη στο ράμφος έχουν τα περιστέρια”

Κινούμενα σχέδια του '80

Δείτε στο παρακάτω βίντεο ένα αφιέρωμα για τα κινούμενα σχέδια της δεκαετίας του '80.

Ονοματίζουμε μερικά για να τα ξαναθυμηθούμε:

- Amigo and friends

- Captain Planet

- Denver the last dinosaur

- Ducktales

- He-Man and the Masters of the Universe

- The Flinstones

- Garfield and Friends

- Inspector Gadget

- Police Academy

- Popeye

- The Racoons

- The Real Ghostbusters

- Smurfs

- Silver Hawks

- The Muppet Show

- Teenage Mutant Ninja Turtles

- Thundercats

- Transformers

- Starcom

- Chip n Dale Rescue Rangers

- Saber Rider and the Star Sheriffs

- Alvin and the Chipmunks

- Dino Riders

- Dennis the Menace

- Pink Panther

- Felix the cat

- Looney Toones

- Tom and Jerry

Παλιές καλές εποχές...





Ανάλογο βίντεο μπορείτε να δείτε και εδώ.

Πηγή: clopyandpaste.blogspot.com

read more “Κινούμενα σχέδια του '80”

Σπύρος Καλογήρου 1922 – 2009

Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, που ταυτίστηκε με το ρόλο του κακού στη μεγάλη οθόνη. Σήμα κατατεθέν του: η χαρακτηριστική, τρεμάμενη φωνή του και το άγριο παρουσιαστικό του.

Βέρος Αθηναίος, ο Σπύρος Καλογήρου γεννήθηκε στην Κυψέλη στις 3 Νοεμβρίου του 1922. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να εργάζεται ως φωτογράφος. Με το θέατρο ασχολούνταν ερασιτεχνικά, μέχρι που κάποιος σκηνοθέτης τον παρότρυνε να γραφτεί στη Δραματική Σχολή του Ελληνικού Ωδείου.

Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1955, με τον θίασο του Ν. Χατζίσκου στον «Ερωτόκριτο» και ακολούθησε ο «Άμλετ». Η θεατρική του σταδιοδρομία άρχισε ουσιαστικά να διαμορφώνεται με την ένταξή του στο «Θέατρο Τέχνης» τουΚαρόλου Κουν, το 1960, με το οποίο έπαιξε σε ιστορικές παραστάσεις (π.χ. «Όρνιθες», «Πέρσες») σε Ελλάδα και εξωτερικό. Συνεργάστηκε με τους θιάσους των Λαιμού, Ροντήρη, Μινωτή, Σολωμού, Κουν, Κατράκη, Μυράτ, Λαμπέτη, Κατερίνας κ.ά.

Στη δεκαετία του '80 άρχισε να συγκροτεί προσωπικούς θιάσους μαζί με τη σύζυγό του, Ευαγγελία Σαμιωτάκη, κι έκαναν πολλές περιοδείες. Έπαιξε σε περίπου διακόσια θεατρικά έργα και σε όλα τα είδη του θεάτρου, κλασικούς και σύγχρονους συγγραφείς, από θέατρο του παραλόγου (Ιονέσκο) μέχρι επιθεώρηση, αλλά και σε πολλά του ελληνικού δραματολογίου.

Από τους τελευταίους, χαρακτηριστικούς ρόλους του στη σκηνή, στον οποίο υπήρξε απολαυστικός, ήταν αυτός του Λουκά στο «Λόγω Φάτσας» του Γιώργου Διαλεγμένου, που σκηνοθέτησε ο Αντώνης Αντύπας στο «Απλό Θέατρο» (1993-1995). Το καλοκαίρι του 1996 εμφανίστηκε με τον Θύμιο Καρακατσάνη στο «Καραγκιόζη-Ντριμ», ερμηνεύοντας τον Μπάρμπα-Γιώργο, ενώ το 1999 έπαιξε στο πλευρό της Μιμής Ντενίση στο «Εγώ η Λασκαρίνα».

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1955 στην ταινία του Ντίμη Δαδήρα «Ο αγαπητικός της βοσκοπούλας». Έκτοτε συμμετείχε σε περισσότερες από 60 ταινίες, μαζί με τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού σινεμά. Εμφανίστηκε σε περίπου 55 ταινίες, ανάμεσά τους οι: «Η Αθήνα τη νύχτα», «Στεφανία», «Κοντσέρτο για πολυβόλα», «Η νεράιδα και το παλικάρι», «Η δασκάλα με τα ξανθά μαλλιά», «Η Μαρία της σιωπής», «Ο άνθρωπος με το γαρίφαλο», «Στάκαμαν». Όμως, η ταινία που άφησε εποχή ήταν η «Λόλα», στην οποία ο Σπύρος Καλογήρου είχε πει την αξέχαστη φράση «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη», προς τον τότε συμπρωταγωνιστή του Νίκο Κούρκουλο, για τα «μάτια» τηςΤζένης Καρέζη.

Το 1966, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, του απονεμήθηκε τιμητική διάκριση για την ερμηνεία του στη μικρού μήκους ταινία «Τζίμης ο Τίγρης» του Παντελή Βούλγαρη και οι κριτικοί κινηματογράφου τού απένειμαν το 1971 τον Αργυρό Απόλλωνα για τον ρόλο του στην ταινία «Κατάχρηση εξουσίας». Τιμήθηκε με τη Χρυσή Κεφαλή του «Θεάτρου Βαχτάγκοφ» της Μόσχας. Εμφανίστηκε και σε τηλεοπτικές σειρές («Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή»).

Παρά την κινηματογραφική εικόνα του κακού, με την οποία ταυτίστηκε, στην αληθινή ζωή του ο Σπύρος Καλογήρου υπήρξε ένας πολύ γλυκός και τρυφερός άνθρωπος. Συνοδοιπόρος του στη ζωή υπήρξε η Ευαγγελία Σαμιωτάκη, επίσης ηθοποιός, με την οποία παντρεύτηκε το 1952. Μαζί απέκτησαν ένα γιο και αποτέλεσαν ένα από τα πιο αγαπημένα και μακροβιότερα ζευγάρια της σοουμπίζ.

Πέθανε, σε ηλικία 87 ετών, στις 27 Ιουνίου 2009.

read more “Σπύρος Καλογήρου 1922 – 2009”

Εγωισμός

«Ήρθαμε στον κόσμο, όχι για να πάρουμε ό,τι έχει η ζωή για τον εαυτό μας, μα και για να προσπαθήσουμε να κάνουμε τη ζωή των άλλων πιο ευτυχισμένη.»
Γουίλιαμ Όσλερ

«Δεν υπάρχει πραγματική ευτυχία μέσα στον εγωισμό.»
Γεωργία Σάνδη

«Πιστεύω πως νοιώθουμε κάποια χαρά -όχι και μικρή- για τα ατυχήματα και τους πόνους των άλλων.»
Έντμουντ Μπερκ

«Ο εγωισμός είναι έλλειψη κοσμιότητας, ελάττωμα ανατροφής, ίσως και χαρακτήρα, μαρτύριο ηθών που έχουν ατελώς αναπτυχθεί, αλλά δεν είναι αρρώστια.»
Μαξ Νορντάου

«Ο εγωισμός είναι η πιο μεγάλη κατάρα που δέρνει την ανθρωπότητα.»
Γουίλιαμ Γκλάντστοουν

«Η δυστυχία του κόσμου οφείλεται στα κακά αποτελέσματα του εγωισμού, που γεννάει την απληστία, τη σκληρότητα, την αδικία, την εκμετάλλευση των άλλων.»
Γιντού Κρισναμούρτι

«Ο εγωιστής δεν ενδιαφέρεται ποτέ για τους συνανθρώπους του και παρ’ όλο που συναντάει τις περισσότερες δυσκολίες στη ζωή, κάνει το μεγαλύτερο κακό. Από τέτοιους ανθρώπους πηγάζουν όλες οι ατυχίες στη ζωή.»
Αλφρεντ Αντλερ

«Ο κόσμος δεν κυβερνιέται πάντα από το ατομικό συμφέρον. Μάταια κάθε προσπάθεια για να τον αλλάξουμε. Να προσπαθήσουμε μόνο να εναρμονίσουμε το ατομικό συμφέρον, όσο μπορούμε περισσότερο, με αυτό των συνανθρώπων μας.»
Σάμιουελ Μπάτλερ

«Μετά τον έφηβο, ο πολύ γέρος νομίζω είναι ο περισσότερο εγωιστής.»
Ουίλιαμ Θάκερεϊ

«Ξέραμε πάντοτε πως το χωρίς όρια ατομικό συμφέρον ήταν κακή ηθική, μα τώρα μαθαίνουμε πως είναι και κακή οικονομία.»
Θίοντορ Ρούσβελτ

«Ο εγωισμός είναι τόσο μεγάλους, που η υφήλιος ολόκληρη δεν μπορεί να τον χωρέσει. Γιατί αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.»
Αρτουρ Σοπενχάουερ

«Ο εγωισμός επιδιώκει τη μοναξιά για να ξεφύγει την υποταγή.»
Ανρί Λακορντέρ

«Συμβαίνει πάντα το ίδιο πράγμα, κάθε άνθρωπος δεν σκέφτεται παρά τον εαυτό του.»
Σοφοκλής

«Οι αρετές χάνονται μέσα στο συμφέρον, όπως τα ποτάμια μέσα στη θάλασσα.»
Λα Ροσφουκώ

«Δεν είναι αυταπάτη η αγάπη του εαυτού μας: αυτό το αίσθημα είναι ολότελα φυσικό. Ο εγωισμός, να το είδος της αγάπης που δίκαια δυσφημίστηκε, γιατί δεν είναι η αγάπη προς τον εαυτό μας, μα ένα πάθος αχαλίνωτο απ’ τον εαυτό μας, πάθος ολέθριο που παρασέρνει τον φιλάργυρο προς το χρήμα του, κι όλους τους ανθρώπους προς το αντικείμενο των επιθυμιών τους.»
Αριστοτέλης

read more “Εγωισμός”

Ντένις ο Τρομερός

Χάρτινος ήρωας, με μεγάλη καριέρα σε όλα τα μέσα, που γεννήθηκε από το πενάκι του σκιτσογράφου Χανκ Κέτσαμ (1920-2001).

Ο Ντένις Μίτσελ είναι ένα ξανθό αγοράκι, ηλικίας πεντέμισι ετών. Ντύνεται με φόρμες και στην κωλότσεπή του έχει πάντα μία σφεντόνα. Είναι αξιαγάπητος, αλλά και σκανδαλιάρης. Αυτός που κυρίως την πληρώνει από τα καμώματά του είναι ο ηλικιωμένος γείτονάς του, ο κύριος Τζορτζ Γουίλσον, ένας συνταξιούχος ταχυδρομικός, που το μόνο που θέλει είναι η ησυχία του.

Ο Χανκ Κέτσαμ εμπνεύστηκε τον ήρωά του από τον γιο του, Ντένις, ένα ζωηρό πιτσιρίκι ηλικίας 4 χρόνων. Η μητέρα του Άλις δεν μπορούσε να τα βγάλει εύκολα πέρα μαζί του και μια μέρα φώναξε αγανακτισμένη στον πατέρα του «Your son is a menace!». Έτσι, η φιγούρα που σχεδίασε ο Κέτσαμ πήρε το όνομα Dennis the menace (Διονύσης η συμφορά) ή όπως τον γνωρίζουμε στα ελληνικά Ντένις ο Τρομερός.

Ο Ντένις ο Τρομερός πρωτοεμφανίστηκε ως κόμικς σε 16 εφημερίδες των ΗΠΑ στις 12 Μαρτίου 1951. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία και οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πιο γνωστή μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1993 από τον σκηνοθέτη Νικ Καστλ με τον Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο του Τζορτζ Γουίλσον.

Από το 1994 ο Χανκ Κέτσαμ άφησε το σχεδιασμό και την υλοποίηση των ιστοριών του Ντένις του Τρομερού στους βοηθούς του Ρον Φέρντιναντ και Μάρκους Χάμιλτον, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο του και μετά το θάνατό του το 2001. Στις μέρες μας, οι ιστορίες του έχουν μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και δημοσιεύονται σε 48 χώρες του κόσμου από 1.200 εφημερίδες.

Στο διαδίκτυο ο Ντένις έχει τον δικό του χώρο, που βρίσκεται στη διεύθυνση www.dennisthemenace.com .

Πηγή: sansimera.gr

read more “Ντένις ο Τρομερός”

Φασκόμηλο

Σάλβια η φαρμακευτική ή αλλιώς φασκομηλιά ή αλιφασκιά. Φυτό πολυετές με πολλά κλαδιά μέχρι 50 εκ. ύψος, ξυλώδη στη βάση τους και τρυφερά στις κορυφές. Τα φύλλα του είναι στενόμακρα μυτερά χνουδωτά και γκριζοπράσινα. Κάθε χειμώνα βγάζει καινούριους τρυφερούς βλαστούς. Στο τέλος της άνοιξης βγαίνουν τα λουλούδια με χρώμα πολύ ανοιχτό βιολετί. Το φασκόμηλο κυρίως βρίσκεται στην Νότια Ελλάδα (Πελοπόννησο- Νησιά), αλλά γενικά στη χώρα μας υπάρχουν 20 είδη φασκόμηλου. Προτιμά ηλιόλουστες περιοχές και πετρώδη, άγονα εδάφη. Μάλιστα πολλοί το θεωρούν το ίδιο με το τσάι του βουνού, αλλά το λάθος είναι μεγάλο και σημαντικό, διότι οι ιδιότητές τους διαφέρουν, όπως άλλωστε και η γεύση τους. Οι θεραπευτικές του ιδιότητες είναι εξαιρετικές.

Στην αρχαιότητα οι πρόγονοί μας το χρησιμοποιούσαν σαν πολυφάρμακο και έχει εκθειαστεί από τον Ιπποκράτη, τον Διοσκουρίδη τον Γαληνό και τον Αέτιο. Οι Λατίνοι το θεωρούσαν ιερό φυτό και το χρησιμοποιούσαν σε τελετές. Ήταν το φυτό της αθανασίας.

Είναι ιδιαίτερα τονωτικό λόγω της τανίνης που περιέχει. Είναι καλό φάρμακο κατά της ατονίας του στομάχου και των εντέρων αλλά και απολυμαντικό και αποχρεμπτικό σε περίπτωση κρυολογημάτων. Θεωρείται τονωτικό της μνήμης και καταπολεμά τη νωθρότητα. Το φασκόμηλο είναι ευεργετικό στα μαλλιά και στυπτικό με μάσκα στο πρόσωπο.

Σε αρκετούς θάμνους σχηματίζονται σκληρά, χνουδωτά σφαιρίδια, οφειλόμενα σε προσβολή εντόμων. Επειδή μοιάζουν με καρπούς, ο λαός τα αποκαλεί «μήλα της φασκομηλιάς», απ’ όπου το φυτό πήρε το όνομά του. Παλιότερα τα μασούσαν για να καθαρίσουν τα δόντια τους. Το αφέψημά του χρησιμοποιείται στη θεραπεία της ουλίτιδας και των δερματικών παθήσεων. Το αιθέριο έλαιό του κατά του πονόδοντου.Στη Μάνη, αλισπακίδα λέγεται ο καρπός της φασκομηλιάς, η φασκομηλιά λέγεται σπάκα από το αρχαίο σφάκος, καθώς και η αλισπακίδα από το αρχαίο ελελίσφακος. Άργαση λένε το βρασμένο νερό με φύλλα βελανιδιάς και φασκομηλιάς, με το οποίο πλένουν τα πιθάρια.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Φασκόμηλο”

Η ιστορία του Ντόναλντ Ντακ

Ο Ντόναλντ Ντακ, μία λευκή πάπια με ανθρώπινα χαρακτηριστικά και ρούχα ναύτη, είναι ένας από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες της Walt Disney. Τεμπέλης, άτυχος, γκρινιάρης και γκαφατζής, ζει μαζί με τα τρία ανίψια του, τον Χιούι, τον Ντιούι και τον Λιούι.

«Γεννήθηκε» από το πενάκι του Ντίσνεϊ το 1934 κι έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του στις 9 Ιουνίου του ίδιου χρόνου, στην ταινία κινουμένων σχεδίων «Η μικρή σοφή πουλάδα». Περίπου τέσσερις μήνες αργότερα, στις 16 Σεπτεμβρίου, εμφανίστηκε για πρώτη φορά και σε κόμικ-στριπ εφημερίδας, στην έντυπη διασκευή της ταινίας.

Τα επόμενα δύο χρόνια συμμετείχε σε διάφορα κόμικ-στριπ και ταινίες κινουμένων σχεδίων, με τον Μίκυ Μάους, τη Μίνι, τον Γκούφι και τον Πλούτο. Το 1936 ξανασχεδιάστηκε και στις 9 Ιανουαρίου του 1937 πρωταγωνίστησε στην πρώτη δική του ταινία με τίτλο «Δον Ντόναλντ», στην οποία πρωτοεμφανίστηκε και η αγαπημένη του Νταίζι. Στις 2 Φεβρουαρίου του 1938 απέκτησε και τη δική του καθημερινή σειρά κόμικς σε εφημερίδα.

Οι Χιούι, Ντιούι και Λιούι έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο ένα χρόνο αργότερα, στις 15 Απριλίου του 1938, στην ταινία «Τα ανίψια του Ντόναλντ». Είχαν πρωτοπαρουσιαστεί στην εφημερίδα, στις 17 Οκτωβρίου του 1937.

Λόγω του ανατρεπτικού χιούμορ και της φλογερής ιδιοσυγκρασίας του, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η δημοτικότητα του Ντόναλντ Ντακ άρχισε ν' ανεβαίνει... Ως το τέλος της δεκαετίας του '40 είχε γίνει ο πιο δημοφιλής ήρωας της Ντίσνεϊ, ξεπερνώντας ακόμη και τον Μίκυ Μάους. Πριν από το 1941 είχε εμφανιστεί συνολικά σε περίπου 50 ταινίες, ενώ από το 1941 έως το 1961 πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 100.

Ως το 1985 η χαρακτηριστική φωνή του Ντόναλντ ανήκε στον ηθοποιό Κλάρενς Νας. Μετά το θάνατο του Νας, στη διάσημη πάπια δάνεισε τη φωνή του ο Τόνι Ανσέλμο.

Πηγή: sansimera.gr

read more “Η ιστορία του Ντόναλντ Ντακ”

Προϊστορικός Μπιπ Μπιπ

Πτηνό που έμοιαζε στον γεωκόκκυγα της Καλιφόρνιας, το πουλί πάνω στο οποίο βασίστηκε το διάσημο καρτούν Road Runner Μπιπ Μπιπ και το οποίο καταδιωκόταν συνέχεια από τον Γουίλ Κογιότ, ζούσε στην Κίνα πριν από 110 εκατομμύρια χρόνια.

Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξαν ερευνητές μετά από ανάλυση απολιθωμένων αποτυπωμάτων που βρέθηκαν σε λατομείο. Τα αποτυπώματα είναι κατά 50 εκατομμύρια χρόνια παλαιότερα από οποιαδήποτε άλλη ένδειξη παρουσίας τέτοιου είδους πουλιού.

Στο ίδιο μέγεθος με τον σύγχρονο γεωκόκκυγα, ο οποίος έχει βάρος περίπου μισού κιλού και μήκος μισό μέτρο -από το ράμφος ώς την ουρά-, το αρχαίο πτηνό είχε και το ίδιο ασυνήθιστο σχήμα ποδιού. Τα περισσότερα πουλιά έχουν τρία δάχτυλα μπροστά και ένα πίσω. Οι γεωκόκκυγες, αντιθέτως, έχουν δύο μπροστινά δάχτυλα και δύο πίσω, γι’ αυτό και ονομάζονται ζυγοδάκτυλοι.

«Κανένα πουλί σαν κι αυτό δεν είχε εντοπιστεί από τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο», σημειώνει ο Jerald Harris, παλαιοντολόγος στο Dixie State College και συντάκτης της μελέτης.

Βασιζόμενοι στην απόσταση μεταξύ των αποτυπωμάτων και το εκτιμώμενο μέγεθος του πτηνού, οι ερευνητές πιστεύουν ότι έτρεχε με ταχύτητα περίπου 8 χιλιομέτρων όταν άφησε τα χνάρια.

Τα αποτυπώματα βρέθηκαν σε ένα λατομείο στην επαρχία Σαντόνγκ, γι’ αυτό και ονομάστηκαν Shandongornipes muxiai. Το προϊστορικό πουλί δεν είναι άμεσος πρόγονος του γεωκόκκυγα, καθώς ο ζυγoδακτυλισμός αναπτύχθηκε ανεξάρτητα στα δύο είδη.

Τα περισσότερα πουλιά που τρέχουν γρήγορα, έχουν τρία δάχτυλα, όχι τέσσερα. Δεν υπάρχει κάποιο προφανές πλεονέκτημα στον ζυγοδακτυλισμό και κανένας προφανής λόφος ώστε δύο πουλιά που αναπτύσσουν ταχύτητα, να εξελιχθούν με αυτόν τον τρόπο, αναφέρει ο Γερμανός ορνιθολόγος Gerald Mayr. «Είναι μεγάλο αίνιγμα».

Ο σύγχρονος γεωκόκκυγας είναι το μοναδικό είδος από την οικογένεια κούκων - της οποίας όλα τα μέλη είναι ζυγοδάκτυλα- που ζει στο έδαφος. Ο Harris θεωρεί ότι ο ζυγοδακτυλισμός δεν αναπτύχθηκε για να συμβάλει στην ταχύτητα του πουλιού, αλλά ότι τόσο ο γεωκόκκυγας όσο και ο προκάτοχός του ξεκίνησαν ως πουλιά των δέντρων που μεταφέρθηκαν αργότερα στο έδαφος. «Κανένας δεν έχει καταλάβει πώς οι σύγχρονοι γεωκόκκυγες απέκτησαν αυτά τα πόδια», συνεχίζει ο Harris. «Αλλά πιθανόν δεν εξελίχθηκαν για το τρέξιμο».

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Προϊστορικός Μπιπ Μπιπ”

Ο κύκλος ζωής του αλόγου

Η ηλικία στην οποία τα άλογα είναι οργανικά ικανά να τεκνοποιήσουν διαφέρει ανάλογα με το φύλλο, οι φοράδες ζευγαρώνουν μεταξύ 18 μηνών και 2 ετών αλλά μόνο μετά τα τρία τους χρόνια μπορούν να γεννήσουν. Τα αρσενικά άλογα (επιβήτορες), αντίστοιχα σε ηλικία ενός έτους μπορούν να τεκνοποιήσουν αλλά όταν αυτά είναι ενσταβλισμένα δεν τα χρησιμοποιούμε για αναπαραγωγή νωρίτερα από τεσσάρων ετών. Οι θηλυκές έρχονται σε περίοδο κατάλληλη για ζευγάρωμα συνήθως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού κάθε 3 εβδομάδες. Σε αυτό το διάστημα οι φοράδες αποδέχονται τα αρσενικά μόνο για 5 ημέρες περίπου. Η συμπεριφορά τους αλλάζει και μπορεί να γίνει ατίθαση και νευρική.
Το όριο ηλικίας για τεκνοποίηση διαφέρει ανάλογα τη φυλή του αλόγου αλλά σε γενικές γραμμές στις ενσταβλισμένες φοράδες διαρκεί μέχρι τα 15 χρόνια τους. Η εγκυμοσύνη κρατά 11 μήνες και όπως συμβαίνει στους ανθρώπους , το έμβρυο διαμορφώνεται στους πρώτους μήνες ενώ πρός το τέλος της εγκυμοσύνης αναπτύσσεται σε γρήγορους ρυθμούς. Το φύλλο του εμβρύου διαμορφώνεται στον 4ο μήνα καθώς επίσης το σώμα και τα νύχια του. Στούς 6 μήνες εγκυμοσύνης το έμβρυο είναι σχεδόν 61 εκατοστά με πλήρες τρίχωμα. Στους 8 μήνες ζυγίζει περίπιου 18 κιλά και αρχίζουν να σχηματίζονται η ουρά και η χαίτη. Στους επόμενους μήνες μέχρι τη γέννηση η ανάπτυξη του εμβρύου είναι αλματώδης ώσπου στον εντέκατο μήνα το έμβρυο πέρνει μόνο του θέση κατάλληλη για τη γέννα ώστε το κεφάλι και τα πόδια να γεννηθούν πρώτα.

Δίδυμα έμβρυα είναι σπάνιο να γεννηθούν και έχουν μεγάλα ποσοστά θνησιμότητας. Τα περισσότερα πουλάρια γεννιούνται τους πρώτους μήνες του καλοκαιριού όταν ο καιρός είναι ζεστός και η τροφή άφθονη. Η γέννα είναι συνήθως εύκολη χωρίς επιπλοκές ενώ η μητέρα γλύφει προσεκτικά το νεογέννητο πουλάρι ώστε να το καθαρίσει και να τονώσει τη κυκλοφορία του αίματος. Μέσα σε μισή ώρα από το τη γέννηση το πουλάρι μπορεί να σταθεί όρθιο ενώ γρήγορα μαθαίνει να περπατά και να βαδίζει στο πλάι της μητέρας του. Στην αρχή δείχνει λίγο ασταθές και άτσαλο καθώς τα πόδια του δεν είναι ακόμη δυνατά. Το σώμα του καλύπτεται από ένα μαλακό ελαφρύ τρίχωμα με κοντή και άτακτη χαίτη και ουρά.. Το πρόσωπό του είναι πλατύ με μεγάλα μάτια ενώ συνήθως τα πουλάρια γεννιούνται χωρίς δόντια αν και σε μερικά έχουν ήδη εμφανιστεί ή διαμορφώνονται μέσα σε λίγες μέρες τα πρώτα δύο επάνω δόντια. Μέσα σε 5 ή 6 εβδομάδες εμφανίζονται δύο μπροστινά δόντια στη κάτω γνάθο ενώ στους 9 με 10 μήνες το πουλάρι έχει σχηματισμένη μία πλήρης σειρά από τα πρώτα του δόντια. Μέχρι τα 5 του χρόνια τα δόντια αυτά θα αντικατασταθούν από νέα δυνατά τα οποία όσο το άλογο γερνάει θα μακραίνουν. Γι' αυτό απαιτείται η συχνή παρακολούθηση και φροντίδα του αλόγου από οδοντίατρο. Τα ενήλικα άλογα έχουν 24 πίσω και 12 μπροστινά δόντια ενώ τα αρσενικά έχουν ένα επιπλέον σετ τεσσάρων δοντιών το οποίο εμφανίζεται στα 4 χρόνια τους δύο στην επάνω γνάθο και δύο στην κάτω.

Σε 5 εβδομάδες μετά τη γέννηση τα πόδια του πουλαριού έχουν δυναμώσει και σε 6 εβδομάδες μπορεί να φάει χόρτο αλλά θα συνεχίσει να θηλάζει μέχρι την ηλικία των 5-6 μηνών. Το γάλα της μητέρας είναι πλούσιο σε θρεπτικά στοιχεία και θα το προστατεύσουν από μολύνσεις. Μέχρι τη στιγμή του απογαλακτισμού το πουλάρι έχει διαμορφώσει το σώμα του σχεδόν όσο και το ενήλικο άλογο με τα νύχια και τους μύωνες ολοκληρωμένα και το τρίχωμά του σκληρότερο όπως των ενήλικων.

Μέχρι τα 3 του χρόνια το πουλάρι έχει ήδη σχηματίσει μακριά και δυνατά πόδια και κόκκαλα. Τα περισσότερα άλογα είναι έτοιμα να εργαστούν συνήθως πρίν τα 3 τους χρόνια αλλά εάν αρχίσουμε να δουλεύουμε ένα νέο άλογο πρίν να ωριμάσουν τα κόκκαλά των ποδιών του μπορεί να προκαλέσουμε μόνιμη βλάβη. Σε ένα ενήλικο άλογο η απόσταση μεταξύ της ακρωμίας και του ώμου είναι περίπου ίδια με την απόσταση του ώμου από το έδαφος.

Τα άλογα είναι σε θέση να δουλέψουν μέχρι την ηλικία των 20 ετών, ενώ όσο γερνάνε παρουσιάζουν και όλα τα ζώα δυσκολίες στο κυκλοφοριακό, την πέψη, τα δόντια τους πέφτουν και η όραση αδυνατίζει. Στα ενσταβλισμένα άλογα είναι ευκολότερο να παρατηρηθούν τα συμπτώματα γήρανσης και να διατηρήσουμε την υγεία τους και την ποιότητα ζωής τους μέχρι το τέλος. Όταν αντίθετα τα άλογα βρίσκονται ελεύθερα στη φύση μόλις τα δόντια τους δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να μασήσουν τη τροφή τους ο θάνατος είναι αναπόφεκτος.

read more “Ο κύκλος ζωής του αλόγου”