Γεννήθηκε ένα όμορφο ηλιόλουστο πρωινό, στις αμμουδερές ακτές της Κύπρου, από την ένωση ενός κομματιού του σώματος του Ουρανού και του αφρού της θάλασσας. Οι Ώρες και οι Χάριτες που την βρήκανε ενώ παίζανε εκεί κοντά την πήγανε στον Όλυμπο, αφού τη ντύσανε κα τη στολίσανε, περιγράψανε κάπως έτσι τη γέννηση της πιο ωραίας θεάς π’ αντίκρισε ποτέ το πανύψηλο βουνό, της θεάς της ομορφιάς.- …Ξάφνου, χρυσά μαλλιά στεφανωμένα με αφρούς μας τύλιξαν. Κι ώσπου να βρούμε τα λογικά μας ξανά, μια κόρη όμορφη σ’ ένα κοχύλι πάνω φάνηκε να μας χαμογελά……με ρούχα πανέμορφα ζεστάναμε τα κορμί της και μ’ ασημόχρυσα στολίδια, στεφάνι κάναμε για τον λευκό λαιμό της…Γρήγορα η Αφροδίτη, όπως ονομάστηκε η νέα θεά, κατάκτησε τις καρδιές όλων των θεών κι όλοι ήθελαν να την κάνουν γυναίκα τους, μα αλίμονο…άλλη τύχη της φύλαγαν οι μοίρες. Αυτή, η πιο ωραία απ’ όλες, παντρεύτηκε τελικά τον κουτσό κι άσχημο Ήφαιστο κι έκανε μαζί του τον Έρωτα, ένα μικρό ξανθό αγόρι. Αυτό γύριζε συνέχεια με κάτι χρυσά βέλη κι όποιον χτύπαγε μ’ αυτά, θνητό ή θεό, γρήγορα τον έκανε να ερωτευτεί και να γνωρίσει τις χαρές και τις πίκρες που κρύβει η αγάπη.Όμως κι η ίδια η θεά γνώρισε τι σήμαινε αγάπη στο πρόσωπο ενός όμορφου νέου, του Άδωνη, γιου του βασιλιά της Κύπρου. Μέρες ατελείωτες πέρναγε κοντά του ευτυχισμένα, ώσπου ήρθε ο θάνατος για να τους χωρίσει. Μια μέρα όπως κυνηγούσε ο νέος ένα αγριογούρουνο, αυτό του επιτέθηκε και τον σκότωσε.Ο Δίας μη μπορώντας να βλέπει την Αφροδίτη τόσο λυπημένη, όρισε να μπορεί ν’ ανεβαίνει ο Άδωνης για λίγους μήνες πάνω στη γη κοντά στην αγαπημένη του και τον υπόλοιπο χρόνο να μένει κάτω, κοντά στην Περσεφόνη που τον είχε κι αυτή ερωτευτεί.Αλλά και ο Άρης, ο τρομερός θεός του πολέμου, ήταν μια μεγάλη της αγάπη κι έκανε μαζί του τον Δείμο και τον Φόβο, τους δύο φοβερούς γιους του πολεμιστή θεού.Η Αφροδίτη προστάτευε πάντα τους ερωτευμένους και τους βοηθούσε. Το ίδιο έκανε και με ένα ζευγάρι, τον Ερμοχάρη και την Κτήσυλλα, που τους βοήθησε να φύγουν και να παντρευτούν κρυφά γιατί ο πατέρας της κοπέλας, ο Αλκίδαμος, είχε πατήσει τον όρκο του ότι θα έδινε την κόρη του το νέο. Η θεά τιμώρησε τον σκληρό πατέρα αφήνοντας την Κτήσυλλα να πεθάνει ενώ γεννούσε το παιδί της. Καταλυπημένος ο Αλκίδαμος κατάλαβε το σφάλμα του, αλλά και η Αφροδίτη μη θέλοντας να έχει τέτοιο τέλος η άτυχη κοπέλα, την μεταμόρφωσε σε ένα κατάλευκο περιστέρι που πέταξε μακριά από τον τάφο της.Κι άλλη μια φορά είχε βοηθήσει τον Πυγμαλίωνα, ένα φημισμένο γλυπτή της Κύπρου, που ‘ταν άτυχος στον έρωτα. Ο Πυγμαλίωνας δυστυχισμένος επειδή δεν μπορούσε να βρει μια γυναίκα όπως την ήθελε, κάθισε και την παράστησε σε άγαλμα, ονομάζοντάς την Γαλάτεια. Τότε η Αφροδίτη για να του δώσει χαρά μιας και την σεβόταν πάντα, έδωσε ζωή στο άγαλμα, κάνοντας τον έτσι τον πιο ευτυχισμένο σύζυγο, γιατί όπως ήταν φυσικό ο νέος παντρεύτηκε την αγαπημένη του.Αλλά αν βοηθούσε εκείνους που ήταν σεβαστικοί, ήξερε να τιμωρεί εκείνους που την περιφρονούσαν κι ήταν μέσα τους κακοί, όπως έκανε με τον Νάρκισσο, ένα πανέμορφο νέο που ήταν πολύ περήφανος γιατί όλες οι κοπέλες που τον αντίκριζαν τον ερωτεύονταν, ενώ αυτός δεν είχε αγαπήσει ποτέ. Η τελευταία που τον ερωτεύτηκε ήταν μια νύμφη που την λέγανε Ηχώ κι επειδή κάποτε ήταν πολύ φλύαρη, οι θεοί την είχαν καταδικάσει να επαναλαμβάνει μόνο την τελευταία λέξη που άκουγε από τον καθένα.Ο Νάρκισσος την έδιωξε κι αυτή κι η μικρή νύμφη πέθανε από την λύπη της. Τότε η θεά για να τον τιμωρήσει τον έκανε να ερωτευτεί τον ίδιο του τον εαυτό, μόλις τον αντίκρισε να καθρεπτίζεται στο νερό μιας λίμνης. Ο Νάρκισσος μη μπορώντας ν’ απομακρύνει το βλέμμα του απ’ το όμορφο πρόσωπό που κοίταγε, έμεινε εκεί και ρίζωσε στην γη κι όταν πέθανε, από την λύπη του που δεν μπορούσε ν’ αγγίξει την αγάπη του, φύτρωσε στο μέρος του ένα λουλούδι μ’ ένα μαβί χρώμα, που πήρε τ’ όνομά του.…και στάθηκε πάντα, έτσι σκληρή μα κι όταν έπρεπε χιλιόκαλη, η αγαπημένη της καρδιά, πρώτη τεχνίτρια του έρωτα και της αγάπης, να δέχεται τις μυστικές θυσίες γυναικών στα πέρατα του κόσμου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου