Του Εμμανουήλ Νικ. Γεναράκη
Ιατρού
Όλοι γνωρίζουμε ότι η φιλοζωία στην Ελλάδα βρίσκεται ακόμα στο νηπιακό στάδιο. Παρόλο που οι κάτοικοι των χωριών χρησιμοποιούν από παλιά τα σκυλιά για το κυνήγι ή για τη φύλαξη των κοπαδιών τους, οι κάτοικοι των πόλεων μόλις την τελευταία δεκαετία άρχισαν να εξοικειώνονται με την ιδέα του σκύλου-συντρόφου στο σπίτι.
Η μεγάλη οικογένεια των κυνιδών (CANIDES) απαθανατίστηκε στις τοιχογραφίες των Πυραμίδων, στα Ασσυριακά ανάγλυφα, στους Ομηρικούς στίχους (τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα) και στα ψηφιδωτά της Πομπηίας.
Στην Ελληνική μυθολογία βλέπουμε τον Απόλλωνα να εξημερώνει τον σκύλο, που τον χάρισε στην Άρτεμη να τη συντροφεύει στα κυνήγια της.
Στην Κρήτη υπάρχει ακόμη ο “Κρητικός Ιχνηλάτης”, μία ράτσα που όπως μαρτυρούν οι τοιχογραφίες, διατηρείται αναλλοίωτη από τη Μινωική εποχή. Στα ελληνικά αγγεία εικονίζονται μικρόσωμα σκυλιά που οι αρχαίοι ονόμαζαν “μελιτταία κυνίδια”, ενώ στα ανάγλυφα του Κεραμεικού, ο σκύλος αποχαιρετά με θλιμμένα μάτια τον αφέντη του που φεύγει για το μεγάλο ταξίδι.
Στην αρχαία Ρώμη οι σκύλοι χρησιμοποιήθηκαν για τη φρούρηση των σπιτιών και των στρατοπέδων, για το κυνήγι και για να παλεύουν με άγρια θηρία στην αρένα.
Ο Μεσαίωνας καθιέρωσε τις ταξικές διακρίσεις κι έτσι μόνο οι ευγενείς μπορούσαν να έχουν στην κατοχή τους ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο. Οι αριστοκράτες της Γαλλίας θεωρούσαν σύμβολο κύρους και οικονομικής επιφάνειας την απόκτηση ενός σκύλου η οποία δεν εκφραζόταν κατ’ ανάγκη και απο φιλοζωικά αισθήματα.
Ο Λόρδος Μπάυρον αφιέρωσε τις πιο λυρικές σελίδες στον αφοσιωμένο σκύλο του, στον οποίο χρωστούσε τη ζωή του.
Στη ροή των χιλιετηρίδων ο σκύλος είναι φύλακας, κυνηγός, στρατιώτης, ανιχνευτής, αλλά πάνω απ’ όλα είναι ο πιστός, ο αφιερωμένος φίλος και ο σύντροφος που δίνει αγάπη και αποζητά την αγάπη μας.
Στη σημερινή εποχή είτε η πεποίθηση ότι τα ξέρουμε όλα είτε η άγνοια, οι φόβοι και τα παιδικά τραύματα των Νεοελλήνων, μεταβιβάζουν στις νέες γενιές και τοποθετούν όλα αδιακρίτως τα σκυλιά στην κατηγορία του λυσσασμένου, του μιαρού και του επικίνδυνου ζώου.
Ακούμε συχνά τους γονείς να λένε στα παιδιά τους: “Μην πλησιάζεις θα σε δαγκώσει”, “Μακριά θα σε γεμίσει μικρόβια”, “Αν δε φας το φαΐ σου θα σε φάει ο σκύλος”.
Όταν ο γονιός φοβάται, μισεί ή αντιπαθεί τα σκυλιά, τότε εμποδίζει τα παιδιά του να αποκαταστήσουν μια φυσιολογική και εποικοδομητική σχέση με το πιο πιστό, το πιο συμβιωτικό, το πιο “ανθρώπινο” ζώο, τον σκύλο.
Δεν λείπουν βέβαια οι υπερβολές με σάουνες υψηλής αισθητικής, βάψιμο τριχών με παρδαλά χρώματα, κομμώσεις, πουλοβεράκια και καπελάκια, πολύχρωμα φιογκάκια, κολλάρα με μπριγιάν, παπουτσάκια και αρώματα για σκύλους, τη στιγμή που τόσα παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα και τις ασθένειες στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
(Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσοι ασχολούνται με τα ζώα θα έπρεπε να ασχολούνται καλύτερα με τον πόνο των συνανθρώπων τους.
Επιτρέψτε μου προσωπικά να απαντήσω μέσα από τα ταξίδια μου σε ανθρωπιστικές αποστολές στις υποαναπτυσσόμενες χώρες, ότι όσοι σέβονται και νιώθουν οίκτο για ένα κακοποιημένο ζώο, είναι πάντα οι πρώτοι που θα βοηθήσουν τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους”.
Το πρώτο βήμα για τη φιλανθρωπία είναι η φιλοζωία
Ο σκύλος καθώς και άλλα ζώα δεν ήταν ούτε είναι εχθρός του ανθρώπου αλλά συνοδοιπόροι και βοηθοί του στη ζωή.
Αντίθετα ο άνθρωπος είναι αυτός που συνειδητά κακομεταχειρίζεται τα ζώα. Κάθε σκύλος είναι πρόθυμος να αφοσιωθεί και να υπηρετήσει τον άνθρωπο, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή του.
Όσοι έχουν σκύλο, ξέρουν καλά τι σημαίνει να έχεις μια τρυφερή και διακριτική συντροφιά στις ώρες της μοναξιάς, που σου προσφέρει χωρίς ενδοιασμούς ή ανταλλάγματα ό,τι πιο πολύ χρειάζεσαι: την ΑΓΑΠΗ.
Το άλλο άκρο αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος που πατάει γκάζι, μήπως δεν προφτάσει να σκοτώσει με το αυτοκίνητό του τον αδέσποτο σκύλο ή και γάτα που διασχίζει τον δρόμο, δίνοντας έτσι το κακό παράδειγμα στα παιδιά του, που τον παρακολουθούν.
Το ίδιο και με τους νεαρούς που βάζουν φωτιά σε αδέσποτα κουταβάκια ή εκείνους που κρεμούν τα ζώα με συρμάτινες θηλιές στα δένδρα, για να διασκεδάσουν με την επιθανάτια αγωνία τους.
Από τον ψυχοπαθή, ζηλιάρη, κομπλεξικό, παρανοϊκό γείτονα, που ρίχνει φόλες στην διπλανή αυλή για να εκδικηθεί για άλλη υπόθεση τον αντίπαλό του, παίρνοντας τη ζωή του αγαπημένου του σκύλου.
Φυσικά είμαστε αντίθετοι σ’ όλους εκείνους που εκπαιδεύουν τα σκυλιά για κυνομαχίες ή να επιτίθενται χωρίς λόγο στους φιλήσυχους πολίτες και ειδικά στα μικρά, ανυπεράσπιστα παιδιά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε και εμείς οι ιδιοκτήτες ότι τα ζώα μας δεν είναι μηχανές ή ρομπότ, αλλά ζωές με μυαλό, καρδιά, λειτουργικά συστήματα υγείας, όμοια με του ανθρώπου.
Και τα ζώα έχουν αισθήματα, κρυώνουν, ζεσταίνονται, πεινούν, φωνάζουν (γαυγίζουν), χαίρονται, λυπούνται, φοβούνται, θυμώνουν, ονειρεύονται. Δεν θέλουν να είναι κλειδωμένα και μόνα τους όλη την ημέρα σ’ ένα διαμέρισμα ή δεμένα με ένα μέτρο αλυσίδα έξω στην ύπαιθρο μ’ όλες τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Δεν επιτρέπεται να τα έχουμε μέσα σ’ ένα βαρέλι σιδερένιο που τον χειμώνα είναι ψυγείο και το καλοκαίρι φούρνος ή κλειδωμένα μέσα στο αυτοκίνητο το καλοκαίρι με κλειστά τα τζάμια, γιατί σίγουρα σε λίγα λεπτά θα πάθουν θερμοπληξία.
Τα ζώα χρειάζονται εμβόλια, χάπια, αποπαρασίτωση, βιταμίνες, πρόσβαση σε καθαρό φαγητό και ιδίως νερό, βόλτα, τρέξιμο, εκπαίδευση, στοργή, χάδι και λόγια επιβράβευσης σε κάτι καλό που έκαναν.
Όσοι θέλουν να έχουν ένα ζώο στο διαμέρισμά τους το επιτρέπει ο νόμος 1197/1981 (ΦΕΚ 240Α’).
Για να μην προκαλούμε και να αντιμετωπίζουμε τα αρνητικά σχόλια των συμπολιτών μας και να μην καυγαδίζουμε θα πρέπει να προσέχουμε τα σκυλιά μας να μη λερώνουν τις αυλές των κατοικιών, τα δημόσια πάρκα και τα πεζοδρόμια.
Στο εξωτερικό οι ιδιοκτήτες μαζεύουν τα περιττώματα με ειδικά φαρασάκια και αυτό δείχνει τον υψηλό δείκτη πολιτισμού και υπευθυνότητας. Στη βόλτα μας θα πρέπει να πιάνουμε και να πετάμε τις ακαθαρσίες των ζώων μας με πλαστικά γάντια μιας χρήσης ή μια νάιλον σακούλα. Είναι υποχρέωσή μας και νόμος της Πολιτείας. Προσοχή στις ώρες κοινής ησυχίας να μην ενοχλούμε τους περιοίκους και να φροντίζουμε για τον περιορισμό ή και την απομάκρυνση των άτακτων νευρωτικών σκυλιών από τα διαμερίσματα.
Οι ταινίες με τα σκυλιά Λάσση, Ριν-τιν-τιν, του σκύλου του Λούκυ-Λουκ τον Ραν-ΤανΠλαν κ.ά. αύξησαν και τα φιλοζωικά αισθήματά μας. Οι φωνές όλων αυτών που πιστεύουν ότι τα σκυλιά και τ’ άλλα ζώα αξίζουν μια καλύτερη μεταχείριση πληθαίνουν συνεχώς. Ιδιώτες και οργανώσεις προσπαθούν να μάθουν τον μέσο Έλληνα να σέβεται και να αγαπά τα ζώα. Παλεύουμε ακόμη να βελτιώσουμε τις συνθήκες των ζώων, που χρησιμοποιούνται για πειραματόζωα στα νοσοκομεία που αργοπεθαίνουν με τις πληγές ανοιχτές και τα μάτια δακρυσμένα.
Πηγή: ΠΑΤΡΙΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου