Ωστόσο, το πολιτικό γίγνεσθαι στη Λατινική Αμερική έχει αλλάξει από την εποχή που ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα συνέτασσε εγχειρίδια ανταρτοπόλεμου καταγράφοντας μεθόδους ανατροπής των δικτατορικών καθεστώτων και διακηρύσσοντας μια δικαιότερη αναδιανομή του γεωργικού πλούτου.
Οι περισσότεροι ηγέτες των χωρών της Λατινικής Αμερικής αποτίουν φόρο τιμής στον Αργεντίνο επαναστάτη και στέκονται με δέος απέναντι στη ρομαντική και παγκοσμίως διάσημη φιγούρα του. Ωστόσο, καθώς φαίνεται, οι περισσότεροι έχουν αφαιρέσει από την πολιτική κουλτούρα τους τον διαλεκτικό υλισμό του Έγκελς και του Μαρξ και της σύγκρουσης των τάξεων, θεωρία που επηρέασε βαθιά τον Τσε Γκεβάρα.
Ο πρόεδρος της Βολιβίας, Εβο Μοράλες, έχει τοποθετήσει στον τοίχο του προεδρικού μεγάρου ένα μεγάλο πίνακα του Αργεντίνου επαναστάτη. «Αποτελεί ακόμα ένα σύμβολο απελευθέρωσης, ανεξαρτησίας και πάνω απ' όλα δικαοσύνης και ισότητας» λέει χαρακτηριστικά ο Μοράλες. Ωστόσο, δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις όταν ερωτάται για την κληρονομιά του Τσε Γκεβάρα. «Στη δεκαετία του '60 και του '70 οι άνθρωποι έκαναν ένοπλο αγώνα για να αλλάξουν ένα μοντέλο εξουσίας και να φέρουν τη δικαιοσύνη και την ισότητα. Τώρα οι καιροί είναι διαφορετικοί».
Ο πρόεδρος Ραφαέλ Κορέα του Εκουαδόρ, αν και δημοσίως αφιερώνει τραγούδια στον Τσε Γκεβάρα δηλώνει πως ο κομαντάντε είναι μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Λατινο - αμερικανικής Ιστορίας. Ωστόσο, δεν τον απασχολούν έννοιες όπως ο διαλεκτικός υλισμός και επιπλέον δεν πιστεύει στη σύγκρουση των τάξεων. «Πιστεύουμε ότι η αλλαγή μπορεί να επέλθει μέσα από τις υπάρχουσες δομές με δημοκρατικά μέσα», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ουγκο Τσάβες έπειτα από τις συνεχείς κρατικοποιήσεις των μεγάλων εταιρειών της χώρας, αποδέχεται τον αγώνα του Τσε Γκεβάρα αν και ονόμασε τη δική του «σοσιαλιστική» επανάσταση μετά του ονόματος του Σιμόν Μπολιβάρ, απελευθερωτή της Νότιας Αμερικής τον 19ο αιώνα.
Στη Βραζιλία πρόσφατα γράφτηκε ένα άρθρο σε γνωστό εβδομαδιαίο φύλλο, επικριτικό για την πολιτική κουλτούρα του Τσε Γκεβάρα. Το άρθρο έφερε τον τίτλο «Τσε - Η Φάρσα του Ήρωα». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και μια βιογραφία που εκδόθηκε υπό τον τίτλο «Το κρυμμένο πρόσωπο του Τσε». Ο Αργεντίνος εμφανίζεται ως ψυχρός δολοφόνος που ηγείται μιας «εξαγνιστικής συνωμοσίας», έπειτα από την κατάληψη της Αβάνας μαζί με τον Φιντέλ Κάστρο.
Ο Κάστρο μιλώντας στον Ιγκνάσιο Ραμονέ, μια από τις μεγαλύτερες μορφές της παγκόσμιας δημοσιογραφίας, αφηγείται: «Πληγωμένος και χωρίς όπλο για υπεράσπιση οι φύλακες τον έσυραν με ευκολία στο κοντινότερο χωριό» και συνεχίζει: «είχαν την εντύπωση ότι με το να τον σκοτώσουν θα τον έπαυαν σαν μαχητή; Σήμερα βρίσκεται παντού, σε κάθε μέρος που υπάρχει κάποιο δίκαιος λόγος που χρειάζεται υπεράσπιση».
Από την άλλη μεριά, ο Βολιβιανός στρατηγός Γκάρι Πράντο, ο επικεφαλής της αποστολής για τη σύλληψη του Τσε Γκεβάρα δίνει μια άλλη διάσταση στις ύστατες στιγμές του επαναστάτη. «Θλιμμένος, βρώμικος, πεινασμένος και ντυμένος με κουρέλια, πέταξε στο έδαφος το όπλο και παραδόθηκε» σχολιάζει χαρακτηριστικά ο Πράντο και συνεχίζει: «Δεν έμοιαζε επ'ουδενί με το μύθο του ήρωα αντάρτη που τον συνόδευε μέχρι τότε και σίγουρα δεν ήταν κάποιος που θα μπορούσε να τρομοκρατήσει κάποιον».
Η πρώτη αρχή, επηρεασμένη από την επιτυχημένη ανατροπή του Μπατίστα, διακήρυσσει τη νίκη των λαϊκών δυνάμεων εναντίον ενός συντεταγμένου στρατού. Ωστόσο, η νοηματοδότηση και περαιτέρω αξιολόγηση των δύο άλλων αρχών ήταν η εκκίνηση για τη δημιουργία μιας ξεχωριστής επαναστατικής θεωρίας (foco theory). O Γκεβάρα, επηρεασμένος από την ανάγνωση της Μαρξιστικής θεωρίας και της επανάστασης του προλεταριάτου εναντίον των κεφαλαιούχων και της αστικής τάξης, θεώρησε τη φυσική εξέλιξη της συλλογικής εργατικής συνείδησης χρονοβόρα και κατά τι ηττοπαθή. Η άποψη του αναφερόταν στην ταχύτατη και άμεση οργάνωση αντάρτικων ομάδων που θα επιτίθεντο στα καταπιεστικά καθεστώτα. Έτσι θα προκαλούσε την αντίδραση, την αντεπίθεση και τη σκλήρυνση των καταπιεστικών μηχανισμών του καθεστώτος, οδηγώντας το στην πλήρη αποκάλυψη της αντιδημοκρατικότητας του.
Η Λατινο - αμερικανική πολιτική σφαίρα στην εποχή του Τσε Γκεβάρα ευνοούσε τις άνωθεν αρχές παράλληλα με τη ριζική αγροτική μεταρρύθμιση που υποσχόταν το αντάρτικο της εποχής. Η εκμετάλλευση της γης από τους λίγους, με τις ευχές των επικεφαλής κυβερνήσεων ήταν ένα ισχυρό ερέθισμα για τη συμπαράταξη των αγροτών στον ένοπλο αγώνα. Η γνωστοποίηση της επανάστασης κατ'αυτόν τον τρόπο και η δημιουργία επαναστατικών ιδανικών, ισχυριζόταν ο Τσε Γκεβάρα, ήταν ο ορθός δρόμος για την επιβολή της νέας κατάστασης.
Η πολιτική του κουλτούρα και διανόηση ωστόσο, τον οδήγησαν να παραδεχτεί ότι το αντάρτικο δεν είναι πάντα η πανάκεια λύση για την αλλαγή. Όταν μια κυβέρνηση είναι δημοκρατικά εκλεγμένη και έχει αφήσει χώρο στην έκφραση διαφορετικών πολιτικών απόψεων, η ένοπλη επανάσταση δεν εμπνέεται με ευκολία. Αντιθέτως, η ειρηνική δράση και αντίσταση μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως «όπλο» για την επιθυμητή αλλαγή.
40 χρόνια μετά
Έπειτα από 40 χρόνια η επέτειος από το θάνατο του Τσε Γκεβάρα γιορτάζεται στη Βολιβία με οπαδούς του να συγκεντρώνονται στη ζούγκλα της La Higuera εκεί όπου συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Στη μητέρα - πατρίδα του την Αργεντινή καθώς και στη Βενεζουέλα φεστιβάλ μουσικής και τέχνης γίνονται προς τιμήν του.
Ο ίδιος ο Τσε άλλωστε, όπως μαρτυρεί ο Έλληνας ιστορικός Ν. Ψυρούκης, είχε ήδη αντιληφθεί ότι πενήντα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση η συνείδηση των Ρώσων παρέμενε καπιταλιστική…
Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα γεννήθηκε στην πόλη Ροσάριο της Αργεντινής, γόνος οικογένειας που ανήκε στην ολιγαρχία της εποχής. Με ισπανικές και ιρλανδικές καταβολές, η οικογένειά του δεν είχε πρόβλημα στο να έρχεται σε επαφή με τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, προκαλώντας έτσι την αστική τάξη.
Το 1948 γράφτηκε στην ιατρική σχολή του Μπουένος Αϊρες, χωρίς όμως να εξασκήσει το επάγγελμα του γιατρού
Μετά την αποφοίτηση του ο Τσε Γκεβάρα ταξίδεψε στη Γουατεμάλα με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς όπως η Βολιβία, το Περού, ο Παναμάς, η Κόστα Ρίκα, η Νικαράγουα και το Ελ Σαλβαδόρ.
Κάπου μεταξύ του 1954 και 1955 γνωρίστηκε με την Περουβιανή οικονομολόγο Ιλδα Γκαδέα. Η επαφή τους άνοιξε στον Τσε Γκεβάρα το δρόμο για επαφές με ένα ευρύ κύκλο εξόριστων και αριστερών διανοουμένων.
Το καλοκαίρι του 1955 η συνάντηση με τον Kάστρο είναι καταλυτική για τη μετέπειτα πορεία του κινήματος της 26ης Ιουλίου. Ο Αργεντίνος είδε στο πρόσωπο του Κάστρο έναν ηγέτη που θα μπορούσε να στηρίξει την Κουβανική επανάσταση.
1958. Η κατάληψη της Σάντα Κλάρα έπειτα από δύο χρόνια ανταρτοπόλεμου στην οροσειρά Σιέρα Μαέστρα ενάντια στο δικτάτορα Μπατίστα, ήταν ένα κομβικό σημείο για τον Τσε Γκεβάρα και την επανάσταση.
1η Ιανουαρίου 1959 και ο Μπατίστα αποχωρεί από την Αβάνα προς τη Δομινικανή Δημοκρατία. Ο Τσε Γκεβάρα αναλαμβάνει να εξετάσει τις εφέσεις των δύο επαναστατικών δικαστηρίων που λειτουργούσαν δικάζοντας στρατιωτικούς, αστυνομικούς και πολίτες.
Στις 7 Οκτωβρίου του 1959 ο Κάστρο του αναθέτει την αρχηγία του Τομέα Βιομηχανίας του Εθνικού Ινστιτούτου Αγροτικής Μεταρρύθμισης καθώς και του Τμήματος Εκπαίδευσης των Ενόπλων Δυνάμεων.
Στις 23 Φεβρουαρίου του 1961 διορίζεται Υπουργός Βιομηχανίας της Κούβας για να οργανώσει τις βιομηχανικές μονάδες και το κύμα κρατικοποιήσεων που έχει επέλθει στη χώρα. Έχει ήδη συναντηθεί με τον Χρουτσώφ στη Μόσχα και με τον Μάο Τσε- Τουνγκ στο Πεκίνο και έχει συμφωνήσει σε τιμή υψηλότερη από τις τιμές της αγοράς την εξαγωγή 4 εκατομμυρίων τόνων ζάχαρης.
Το 1961, κατά τη διάρκεια της αμερικανικής εισβολής του Κόλπου των Χοίρων τίθεται επικεφαλής των κουβανικών στρατευμάτων στην επαρχία Πινάρ ντελ Ρίο. Το στράτευμα του παρέμεινε ανενεργό αλλά πέτυχε με αντιπερισπασμό να αποπροσανατολίσει τις αμερικανικές δυνάμεις. Η κουβανική πολιτοφυλακή και αεροπορία αντιστάθηκαν επιτυχώς στην αμερικανική εισβολή.
11 Δεκεμβρίου 1964. Η ομιλία του στη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών χαρακτηρίζεται από τη διαμαρτυρία του εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και τις λατινοαμερικανικές δικτατορίες που αυτές υποθάλπτουν.
1η Απριλίου 1964 και ο Τσε Γκεβάρα αποχωρεί από την Κούβα λόγω διαφωνιών με την οικονομική πολιτική του Κάστρο.
Επόμενος σταθμός το Κογκό όπου ο Τσε Γκεβάρα είδε την Αφρική ως τον αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού. Ωστόσο, η αδυναμία σύνταξης των Κογκολέζικων δυνάμεων τον οδηγεί σε απογοήτευση και αποτυχία της επανάστασης.
Κύκνειο άσμα για τον Αργεντίνο επαναστάτη στην Βολιβία. Χωρίς την υποστήριξη του κομμουνιστικού κόμματος της Βολιβίας και με την CIA να τον παρακολουθεί, ο Τσε συλλαμβάνεται και σκοτώνεται στις 9 Οκτωβρίου του 1967 από τον υπαξιωματικό του βολιβιανού στρατού, Μάριο Τεράν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου