Οι 4 εποχές

Οι αρχαίες παραδόσεις λένε ότι σε όλους τους μεγάλους πολιτισμούς υπάρχουν αναφορές για το γεγονός ότι σε περασμένες εποχές ο άξονας της γης δεν ήταν υπό κλίση, αλλά ήταν εντελώς κατακόρυφος. Τότε υπήρχε ένα κεντρικό σημείο πάνω στη γη που, λόγω των κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν εκεί, θα μπορούσε να είναι αυτό που συνηθίζουμε να περιγράφουμε ως παράδεισο. Δηλαδή μια ατέρμονη άνοιξη, με σταθερή και ευχάριστη θερμοκρασία, μέρες ίσης διάρκειας με τις νύχτες και μια τεράστια ευκολία για σπορά και συγκομιδή, χωρίς καμιά προσπάθεια.

Είναι πιθανόν τότε να ήταν και οι άνθρωποι διαφορετικοί από ό,τι είναι τώρα. Οι ίδιες παραδόσεις μάς μιλάνε για έναν άνθρωπο αγαθό, απλό, ούτε πολύ έξυπνο ούτε πολύ λογικό, στερούμενο μεγάλων εμπειριών και της πανουργίας που απορρέει από αυτές τις εμπειρίες. Αυτόν τον άνθρωπο τον ενδιέφερε να επιζήσει μόνο και υποκλινόταν ταπεινά μπροστά στην απεραντοσύνη της φύσης, που του έδινε τη δυνατότητα να διαισθανθεί το Θεό.

Όμως τα πράγματα άλλαξαν.

Μια ωραία μέρα, ευθύς μετά την καταστροφή -που επίσης μνημονεύουν οι αρχαίες παραδόσεις- όλα άλλαξαν πάνω στην όψη του πλανήτη και οι πόλοι σηματοδότησαν μια νέα φάση. Είχε πια τελειώσει ο επίγειος παράδεισος. Άρχιζε η εποχή της οδύνης, της δουλειάς, της αργής και επώδυνης διαδικασίας απόκτησης συνείδησης από τους ανθρώπους.

Έτσι γεννήθηκαν οι εποχές με τις κυκλικές τους ανανεώσεις. Έτσι γνώρισε ο άνθρωπος το κρύο και τη ζέστη, το φως και το σκοτάδι, τη βροχή και την ξηρασία, τους ανέμους και τη νηνεμία… Έτσι ο άνθρωπος υποχρεώθηκε να αγωνιστεί σκληρά για να αποδώσει καρπούς αυτή η νέα γη και έπρεπε να παρατηρεί υπομονετικά τη Φύση, για να μάθει ποια ήταν η κατάλληλη στιγμή για να δουλέψει και να μαζέψει τους καρπούς. Έτσι αναγκάστηκε να αναζητήσει ρουχισμό και τόπο για να ζήσει, γιατί υπήρχαν μακριές και παγωμένες νύχτες και ημέρες με καυτό ήλιο. Ξεκίνησαν λοιπόν οι μακρότατης διάρκειας μεταναστεύσεις, προς αναζήτηση του ονείρου για έναν καλύτερο τόπο εγκατάστασης… Η Γη, αυτή η μεγάλη μητέρα που τόσο καλά στηρίζει τις τόσο διαφορετικές μορφές ζωής, πρόσφερε για άλλη μια φορά την αλλαγή του ίδιου του εαυτού της και τη θυσία της, για να δώσει ένα καινούργιο μάθημα.

Ο άνθρωπος που παρουσιάστηκε μετά την αλλαγή δεν είχε πια την αθώα άγνοια όπως προηγουμένως. Σ’ αυτόν τον άνθρωπο είχε ξυπνήσει μια σπίθα συνείδησης και για την υγιή ανάπτυξη αυτής της σπίθας, έπρεπε να ξεπεράσει αποτελεσματικά μια μεγάλη σειρά δοκιμασιών.

Η δουλειά, η αποτίμηση της ίδιας της ύπαρξης, το να αισθανθεί τη χρησιμότητα των ημερών της ζωής, συνέστησαν μια από τις δοκιμασίες. Και ίσως η πιο σημαντική ήταν το να βιώσει μέσα του, και σε όλη τη Φύση που τον περιβάλλει, το ρυθμό του εξελισσόμενου χρόνου στο γύρισμα των κύκλων.

Αν θα έπρεπε να αποδώσουμε ένα χαρακτηριστικό στον ερχομό των εποχών για να τις προσδιορίσουμε καλύτερα, θα μιλούσαμε για έναν κύκλο που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο.

Κανείς δεν δίνει σημασία στο γεγονός ότι οι εποχές παρουσιάζονται σύμφωνα μ’ ένα καθορισμένο ρυθμό και πάντα με την ίδια σειρά. Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας. Αντίθετα θα εντυπωσιαζόμασταν αν αυτό δεν γινόταν έτσι.

Η άνοιξη είναι η γέννηση της ζωής πάνω στη γη. Είναι η στιγμή που όλα ανθούν και ανοίγονται προς τις ευεργετικές ακτίνες του ήλιου. Είναι το ξύπνημα, η ζεστή πνοή που αρχίζει να εκδηλώνεται.

Το καλοκαίρι είναι η πληρότητα της ζωής. Αυτό που υπαινισσόταν η άνοιξη είναι τώρα μια ολοκληρωμένη πραγματικότητα. Είναι η στιγμή του ώριμου φρούτου. Το φθινόπωρο η ζωή αρχίζει να παρακμάζει σιγά σιγά. Τα φύλλα χάνουν τη ζωντάνια τους και δεν μπορούν πια να παραμείνουν στέρεα στα κλαδιά. Τα λουλούδια και οι καρποί παύουν να υπάρχουν. Το χρυσαφένιο αντικαθιστά το πράσινο. Και ο χειμώνας είναι ο θάνατος της φύσης. Τώρα όλα κοιμούνται και αναπαύονται, αν και η ζωή συνεχίζει να δονεί τις ρίζες στο βάθος τους. Είναι η στιγμή της ξεκούρασης, όχι όμως της οριστικής ανάπαυσης. Μια νέα άνοιξη θα εμφανιστεί μετά το χειμώνα και αυτό που κοιμάται θα ανοίξει για άλλη μια φορά τα μάτια του στη ζωή.

Όμως αυτοί οι κύκλοι, που τόσο εύκολα τους αποδεχόμαστε στη Φύση, είναι τρομερά δύσκολο να εφαρμοστούν στους ανθρώπους. Το παιχνίδι της Μάγια αποβλέπει στο να τους κάνει να νιώθουν σαν ένα ιδιαίτερο δημιούργημα μέσα στο σύνολο, σαν κάτι που δεν είναι υποχρεωμένο να υπακούσει στους ίδιους νόμους που κυβερνούν την ολότητα. Κι αυτοί οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, ανυπάκουοι, παραμένουν συνειδητά έξω από το σύστημα. Ζουν τις εποχές εξωτερικά, όμως δεν μπορούν να τις αισθανθούν μέσα τους. Δεν έχουν φτάσει να κατανοήσουν ότι οι ίδιες οι ζωές μας υπακούουν σ’ έναν κύκλο που είναι σε μεγάλο βαθμό όμοιος με αυτόν των εποχών.

Και ο άνθρωπος επίσης γεννιέται, αναπτύσσεται, φτάνει στην πληρότητα του, παρακμάζει και πεθαίνει. Όμως η τύφλωσή του τον εμποδίζει να αναγνωρίσει ότι ο θάνατός του δεν είναι καθοριστικός, όπως δεν είναι καμιά μορφή ανάπαυσης στη Φύση. Δεν βλέπει ότι και αυτός θα αναγεννηθεί με την ίδια απλότητα των δέντρων, όταν έρθει η στιγμή. Δεν μπορεί να αποβλέπει στο να αναγεννηθεί με το ίδιο σώμα, ούτε και το δέντρο απαιτεί τα ίδια φύλλα με αυτά του περασμένου καλοκαιριού. Νέα φύλλα, νέα σώματα. Οι ίδιες ρίζες, η ίδια ψυχή.

Οι κύκλοι του χρόνου γυρίζουν περιοδικά, συσσωρεύοντας εμπειρίες που προσεγγίζουν με περιστροφική κίνηση το κέντρο του κύκλου. Οι εποχές γυρίζουν ακούραστα και ο άνθρωπος γυρίζει ασυνείδητα, ακολουθώντας με πόνο το σχεδιασμένο από τη Μάγια παιχνίδι του θανάτου του, μέχρι να φτάσει στη συνείδηση της αθανασίας του

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com