Μία σχέση...

«Θέλω κάτι που να με ηρεμεί και να με αγριεύει. Θεωρώ ότι η σχέση πρέπει να είναι σαν τη θάλασσα, με τη φουρτούνα και τη γαλήνη. Να σε ταξιδεύει, να σε πάει κάπου, να σε φέρει, να κολυμπήσεις, να πνιγείς. Μια όμορφη σχέση είναι αυτή που νιώθεις ότι κάποιος σε αγαπάει, ότι κάποιος σε περιμένει να γυρίσεις σπίτι όπως εσύ αυτόν».

Μία σχέση όπου ζεις καθημερινά στιγμές,μοιράζεσαι αγωνίες,μυστικά, ευσεβείς πόθους αλλά και ιδέες, απόψεις,συναισθήματα.

Εν ολίγοις όλα αυτά που σε ενώνουν και σε χωρίζουν με τον άλλο.

Μια σχέση που σε γεμίζει σιγουριά και ασφάλεια για το μέλλον,που διανθιζει το παρόν σου και διαπερνάει την καθημερινότητα και τη ρουτίνα σου.

Δέν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις δυστυχώς.Όλοι πληρώνουμε το ανάλογο τίμημα.

Μια σχέση αληθινή υπαρκτή  χειροπιαστή και όχι μία ψευδαίσθηση ελευθερίας και διεξόδου μέσω τρίτων επιλογών.

Μία σχέση στέρεη βασισμένη στην ειλικρίνεια και το σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του άλλου.

Μια σχέση που να αναδεικνύει τα θέλω και τα πιστεύω μου,ένα λιμάνι ενα καταφύγιο να με γαληνέψει απο τις φουρτούνες και τα αγριεμένα κύματα.

Ενα σύντροφο ζωής να μοιραστώ τη μοναξιά μου να απολαυσω ευτυχισμένες στιγμες να μοιραστώ ισομερώς βάρη και να αναλάβω ευθύνες σαν ωριμος ενήλικας.

Μια σχέση που θα με κάνει να πιστέψω στον εαυτό μου και τις δυνατότητες του.Μια υγιή και ρεαλιστική σχέση όχι να χτίζω παλάτια στην άμμο και να τρέφω φρούδες ελπίδες,Να πάρω ένα σχετικό ρίσκο όχι να υποθηκεύσω τη ζωη μου σαν διαμερισμα χωρίς να ξέρω τι μου  ξημερώνει.

Χωρίς να αποκοπώ από τις ρίζες μου,χωρίς να πουλήσω την ψυχή μου.

Μια σχέση......

 

Υ.Γ. Στάλμένο από έναν φίλο...

read more “Μία σχέση...”

70 ετών θα γινόταν σήμερα ο John Lennon

Κάθε χρόνο σαν σήμερα η Yoko Ono ανάβει μια τεράστια δέσμη φωτός στην Ισλανδία που φτάνει μέχρι τον ουρανό, την κατοικία του John.

Γεννημένος 9 Οκτωβρίου 1940 στο Liverpool ανάμεσα από βομβαρδισμούς των Γερμανών πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια με πάτερα ναυτικό να μην βρίσκεται στο σπίτι για πολύ καιρό και αργότερα να εγκαταλείπει την οικογένεια.

Όταν ο John Lennon ήταν 17, η μητέρα του χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και σκοτώθηκε.

Στα 16 του είχε φτιάξει και την μπάντα Quarrymen, όνομα από το Quarry Bank High School όπου και φοιτούσε. Τότε θα γνωριστεί με τον Paul McCartney και λίγο αργότερα θα ξεκινήσουν τους beatles όπου το 1970 θα ανακοινώσουν την διάλυση τους.

Το τέλος του ήρθε αναπάντεχα το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, όταν ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του στην Νέα Υόρκη «Δεν σκεφτόμουν καθαρά. Πήρα μια φρικτή απόφαση να τερματίσω τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου, για λόγους εγωϊσμού. Ένιωθα ότι αν σκότωνα τον John Lennon, θα γινόμουν ‘κάποιος’. Αντι γι’ αυτό έγινα δολοφόνος και οι δολοφόνοι παύουν πλέον να είναι ‘κάποιοι’...», είπε ο Chapman.

Η Yoko Ono, η δευτερη γυναικα του, έχει σχεδιάσει κάποιες συναυλίες αφιερωμένες στο έργο του. Η αρχή θα γίνει μέσα στον Οκτωβρίου από τους Iggy Pop, Lady Gaga. Στις 12 Νοεμβρίου άλλη μια συναυλία, με τους Jackson Browne, Patti Smith, Cindy Lauper, Aimee Mann θα διοργανωθεί στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης με τα έσοδα των εισιτηρίων να πάνε στον φιλανθρωπικό οργανισμό Playing For Change, που προωθεί την διάδοση της ειρήνης μέσα από την μουσική.





Πηγή: Απολίτιστο Στέκι

read more “70 ετών θα γινόταν σήμερα ο John Lennon”

Η ζωή του John Lennon, από τη μέρα που γεννήθηκε, μέχρι και τη δολοφονία του.

O Τζων Λένον (John Winston Ono Lennon, 9 Οκτωβρίου 1940 – 8 Δεκεμβρίου 1980) ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Εκτός από την επιτυχημένη μουσική του σταδιοδρομία, διακρίθηκε επίσης ως ακτιβιστής του 20ου αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η μουσική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και πολυδιασκευασμένους τραγουδοποιούς. Ως μέλος των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μια παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού που ονομάστηκε Beatlemania. Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του ανήκει το τραγούδι Imagine καθώς και το Give Peace a chance. Δολοφονήθηκε από έναν οπαδό του στις 8 Δεκεμβρίου 1980.

Νεανικά χρόνια
Ο Λένον γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1940 στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας, πιθανά κατά τη διάρκεια μίας γερμανικής αεροπορικής επιδρομής. Η μητέρα του, Τζούλια Στάνλεϋ, ήταν κόρη αξιωματικού, ενώ ο πατέρας του, Άλφρεντ Λένον, εργαζόταν ως σερβιτόρος σε πλοία που πραγματοποιούσαν ταξίδια στον Ατλαντικό, κατά τη διάρκεια των οποίων τραγουδούσε ή συμμετείχε σε μουσικές συναυλίες. Μετά τη γέννηση του γιου του, εκείνος εγκατέλειψε την οικογένεια, ενώ η μητέρα του ανέθεσε τη φροντίδα του Τζων Λένον στην αδελφή της Μαίρη (Μίμι) και τον σύζυγό της, Τζωρτζ Σμιθ, ο οποίος διατηρούσε γαλακτοκομείο. Όταν ο Λένον ήταν δεκατριών ετών, ο Τζωρτζ Σμιθ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.

Φοίτησε αρχικά στο δημοτικό σχολείο του Dovedale και στη συνέχεια, μετά από επιτυχία στις εισαγωγικές του εξετάσεις, εισήχθη στο γυμνάσιο Quarry Bank Grammar School, όπου σύντομα η απόδοσή του στα μαθήματα σημείωσε αισθητή πτώση. Ως μαθητής, υπήρξε δημοφιλής για τον ατίθασο χαρακτήρα του, τον οποίο ο ίδιος περιέγραψε λέγοντας: «Ήμουν εκείνος για τον οποίο όλοι οι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους: το νου σου, μακριά από αυτόν».. Την ίδια περίοδο, οργάνωσε τη δική του skiffle ορχήστρα, με την ονομασία The Quarrymen, στην οποία αργότερα προσχώρησε και ο Πωλ Μακάρτνεϋ, που γνωρίσστηκε με τον Λένον στη διάρκεια μιας συναυλίας του συγκροτήματος, στις 6 Ιουλίου 1957. Η επίδραση του Μακάρτνεϋ υπήρξε έντονη, οδηγώντας στην υιοθέτηση μιας περισσότερο επαγγελματικής φυσιογνωμίας του συγκροτήματος, από το οποίο σύντομα απομακρύνθηκαν τα μη καταρτισμένα μέλη, ενώ προσχώρησε σε αυτό, ο φίλος του Μακάρτνεϋ, Τζωρτζ Χάρισον. Επιπλέον, το συγκρότημα εγκατέλειψε τη φολκ μουσική, στρεφόμενη προς το είδος του ροκ εν ρολ, με έντονες επιρροές από μουσικούς όπως ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο Τσακ Μπέρι ή ο Λιτλ Ρίτσαρντ και σταδιακά μετεξελίχθηκε στο σχήμα των Beatles.

Το 1957, ο Λένον αποφοίτησε από το γυμνάσιο και χάρη στη βοήθεια του διευθυντή τού σχολείου του, έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ (Liverpool College of Art). Παρέμεινε για πέντε χρόνια, ασχολούμενος με εφαρμογές γραφικών τεχνών στη διαφήμιση, ωστόσο δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Στις 15 Ιουλίου του 1958, σημειώθηκε ο θάνατος της μητέρας του, η οποία παρασύρθηκε από το αυτοκίνητο ενός μεθυσμένου αστυνομικού, έξω από το σπίτι της αδελφής της, γεγονός που επηρέασε βαθειά τον Λένον. Την ίδια περίοδο, γνώρισε τον συμφοιτητή του και ταλαντούχο μαθητή της σχολής, Στιούαρτ Σάτκλιφ, ο οποίος αποτέλεσε και τον πρώτο μπασίστα του συγκροτήματος των Beatles. Με τους Beatles, ο Λένον εμφανίστηκε στο Αμβούργο το καλοκαίρι του 1960, σε μία από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις τους. Στις 23 Αυγούστου 1962, παντρεύτηκε για πρώτη φορά, την Σύνθια Πάουελ, συμφοιτήτρια του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ και έγκυος με το γιο του, Τζούλιαν Λένον, που γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο στις 8 Απριλίου.

Πορεία με τους Beatles
Ένα μήνα μετά το γάμο του, ηχογράφησε με τους Beatles τον πρώτο τους δίσκο, Love Me Do, ο οποίος κατέκτησε την 17η θέση στη Μεγάλη Βρετανία, μία σημαντική επιτυχία για ένα άγνωστο μέχρι τότε συγκρότημα της επαρχίας. Ακολούθησε ο επόμενος δίσκος, Please Please Me, ο οποίος κατέλαβε την πρώτη θέση σηματοδοτώντας την ανοδική πορεία του συγκροτήματος. Μαζί με τον Μακάρτνεϋ, ο Λένον υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία των Beatles, που στη διάρκεια της δεκαετίας 1960-1970 κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κορυφή της δόξας. Υπήρξε ένας από τους κύριους συνθέτες του συγκροτήματος, τραγουδιστής και κιθαρίστας, συμμετέχοντας συχνά και στο πιάνο. Οι πρώτες συνθέσεις του, διακρίνονταν για την απλοϊκή τους μορφή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με συχνές αναφορές σε ρομαντικές ιστορίες αγάπης. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Λένον άρχισε να ωριμάζει ως συνθέτης, ενώ παράλληλα προσπάθησε αρκετές φορές να απεμπλακεί από την έντονα εμπορευματοποιημένη εικόνα του συγκροτήματος, βιώνοντας περιόδους ενθουσιασμού για συγκεκριμένες ιδέες ή ρεύματα, όπως τον διαλογισμό ή τον μαρξισμό της αριστεράς. Οι συνθέσεις του, κατά τη διετία 1966-67, έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την επίδραση των «ψυχεδελικών» πειραματισμών του με το LSD, με χαρακτηριστική στιγμή την ηχογράφηση του δίσκου Sergeant Pepper's Lonely Heart Club Band (1967). Η προσωρινή απομάκρυνσή του από τα ναρκωτικά συνδυάστηκε με τη γνωριμία του με τον Ινδό Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι και τον υπερβατικό διαλογισμό. Ο Λένον παρακολούθησε μαθήματα του Μαχαρίσι στην Ουαλία, ενώ στις αρχές του 1968 τον επισκέφτηκε στην κατοικία του στην Ινδία. Αργότερα, υπήρξε περισσότερο κριτικός απέναντί του, δηλώνοντας όμως πως αποτέλεσε για τον ίδιο ένα είδος πατρικού προτύπου.

Στα τέλη της δεκαετίς του 1960, ο Λένον συνδέθηκε με την Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Γιόκο Όνο, την ίδια περίπου περίοδο που δρομολογήθηκε το διαζύγιό του με τη Σύνθια Πάουελ. Η αρχική γνωριμία τους χρονολογείται το Νοέμβριο του 1966, όταν ο Λένον επισκέφτηκε μία έκθεση τέχνης της Όνο και έκτοτε ξεκίνησε η καλλιτεχνική τους συνεργασία. Το 1968, ο Λένον εγκαινίασε μία ατομική έκθεση στη Robert Fraze Gallery του Λονδίνου, με τον γενικό τίτλο You are here (Είσαι εδώ), αφιερωμένη στη Γιόκο Όνο ως ένδειξη της αγάπης του για εκείνη. Στα τέλη του 1968, συμμετείχαν επίσης στην ταινία Rock and Roll Circus των Rolling Stones. Η σχέση τους, την οποία ο Λένον χαρακτήρισε ως «μία σχέση δασκάλου και μαθητή»[2], με τον ίδιο στη θέση του μαθητή, πυροδότησε αρκετές αρνητικές κριτικές, εστιάζοντας κυρίως στην προσωπικότητα της Γιόκο Όνο, στην εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε μαζί της ο Λένον για ένα διάστημα, αλλά και την κυκλοφορία του δίσκου Unfinished Music No.1: Two Virgins που ηχογράφησαν μαζί. Η Γιόκο Όνο επηρέασε σημαντικά τον Λένον, με τον οποίο αποτέλεσε αχώριστο δίδυμο, τόσο σε ότι αφορά τη σχέση του με το χώρο της μοντέρνας τέχνης όσο και με κοινωνικά προβλήματα τα οποία η ίδια σχολίαζε μέσα από τα έργα της, όπως η θέση της γυναίκας, ο φυλετικός διαχωρισμός ή ο πόλεμος του Βιετνάμ.

Κατά τη τελευταία διετία της παραμονής του στους κόλπους των Beatles, ο Λένον συμμετείχε ενεργά, μαζί με την Όνο, στο κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Στις 20 Μαρτίου του 1969, o Λένον και η Όνο παντρεύτηκαν στο Γιβραλτάρ, έχοντας προγραμματίσει να περάσουν το μήνα του μέλιτος στο κρεβάτι, διαδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο υπέρ της ειρήνης και προσκαλώντας δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο που διέμεναν, στην πόλη του Άμστερνταμ. Η πρωτότυπη αυτή διαμαρτυρία (γνωστή και ως «Bed-In») συνεχίστηκε στο Μόντρεαλ, με το ζεύγος Λένον-Όνο να παραχωρεί πολυάριθμες συνεντεύξεις και να δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες. Το επόμενο διάστημα, συμμετείχαν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, δίνοντας επίσης μία φιλανθρωπική συναυλία στα πλαίσια της εκστρατείας War Is Over της UNICEF.

Το φθινόπωρο του 1969, ο Λένον ηχογράφησε μαζί με τους Beatles τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, με τίτλο Abbey Road. Οι σχέσεις των μελών είχαν ήδη αρχίσει να διαταράσσονται κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, και ειδικότερα η φιλία του Λένον με τον Μακάρτνεϋ κλονίστηκε. Ο ίδιος ο Λένον, αιτιολόγησε τη διάλυση του συγκροτήματος, αναφερόμενος κριτικά στον ηγετικό ρόλο που επεδίωξε να αναλάβει ο Μακάρτνεϋ μετά το θάνατο του μάνατζερ των Beatles, Μπράιαν Έπσταιν, αλλά και στην αντιπάθεια που έτρεφαν τα υπόλοιπα μέλη απέναντι στη Γιόκο Όνο.

Προσωπική σταδιοδρομία
Η προσωπική δισκογραφία του Λένον είχε ήδη ξεκινήσει πριν τη διάλυση των Beatles, με την ηχογράφηση τριών πειραματικών δίσκων σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο καθώς και τριών ακόμα τραγουδιών, Give Peace a Chance (με αντιπολεμικό περιεχόμενο), Cold Turkey (σχετικά με την εμπειρία του με την ηρωίνη) και Instant Karma!. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1970, ο Λένον και η Γιόκο Όνο υποβλήθηκαν σε μία «πρωτογενή θεραπεία», κοντά στον Άρθουρ Τζάνοβ, στο Λος Άντζελες. Μετά την επιστροφή του, ηχογράφησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο μετά τη διάλυση των Beatles, με τίτλο John Lennon/Plastic Ono Band, τα περισσότερα τραγούδια του οποίου, είχαν γραφτεί κατά την διάρκεια της θεραπευτικής μεθόδου του Τζάνοβ, την οποία είχε ακολουθήσει. Ενδεικτικά των αντιλήψεων που είχε διαμορφώσει πλέον ο Λένον, είναι τα τραγούδια God, όπου κατέγραψε ανθρώπους και ιδέες στις οποίες είχε πάψει να πιστεύει (μεταξύ των οποίων ο Χριστός, ο Βούδας, ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο μυστικισμός και οι Beatles), καθώς και το εμπορικά επιτυχημένο και αμιγώς πολιτικό Power to the People (Δύναμη στο Λαό, σύνθημα που είχε μεγάλη απήχηση σε αναρχικούς της δεκαετίας του 1970).

Ακολούθησε η κυκλοφορία του περισσότερο επιτυχημένου δίσκου του, Imagine (1971), του οποίου το ομώνυμο τραγούδι εξελίχθηκε σε ένα από τα δημοφιλέστερα του Λένον. Το καλοκαίρι του 1971, ταξίδεψε με τη Γιόκο Όνο στην Αμερική, όπου επρόκειτο να ζήσουν μόνιμα τα επόμενα χρόνια. Αφορμή για το ταξίδι αυτό αποτέλεσε η δικαστική διαμάχη της Γιόκο Όνο με τον σύζυγό της Τόνυ Κοξ, σχετικά με την επιμέλεια της κόρης τους Κυόκο. Εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη και σύντομα δραστηριοποιήθηκαν πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, συμμετέχοντας ενεργά σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών διαδηλώσεων. Οι ηγέτες του αντιπολεμικού κινήματος και ισχυρές προσωπικότητες της αμερικανικής αριστεράς, Τζέρυ Ρούμπιν και Άμπυ Χόφμαν, έπεισαν τον Λένον να συνεργαστεί μαζί τους σε ένα πρόγραμμα συναυλιών διαμαρτυρίας, το οποίο όμως τελικά οδηγήθηκε σε ματαίωση. Εξαιτίας της έντονης κριτικής στάσης του Λένον απέναντι στον πόλεμο και του πολιτικού ακτιβισμού του, ο Τζ. Έντγκαρ Χούβερ διέταξε να ανοιχθεί ειδικός φάκελος στο FBI για εκείνον, συγκεντρώνοντας περίπου 300 σελίδες με σχετικό υλικό, κατά τη διετία 1971-72, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1972, ο γερουσιαστής του ρεπουμπλικανικού κόμματος Στρομ Θέρμοντ, συνέστησε την αφαίρεση της άδειας παραμονής του στην Αμερική, στα πλαίσια μίας έκθεσής του, σχετική με την πολιτική δράση του Λένον. Μετά από μία μακρά δικαστική διαμάχη, του παραχωρήθηκε τελικά μόνιμη άδεια παραμονής, στις 7 Οκτωβρίου του 1975. Στο μεσοδιάστημα, ο Λένον ολοκλήρωσε την ηχογράφηση τεσσάρων δίσκων, Some Time in New York City (μαζί με την Γιόκο Όνο, 1972), Mind Games (1973), Walls and Bridges (1974) και Rock 'n' Roll (1975). Παράλληλα, από τον Οκτώβριο του 1973 μέχρι τον Ιανουάριο του 1975, χώρισε προσωρινά με την Γιόκο Όνο, κατά τη διάρκεια μίας περιόδου που ο ίδιος αποκάλεσε αργότερα «χαμένο Σαββατοκύριακο».

Μετά την επανασύνδεσή του με τη Γιόκο Όνο και για τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Λένον απείχε από τη δισκογραφία επιστρέφοντας σε μία αυστηρά ιδιωτική ζωή καθώς, σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο ίδιος, επιθυμούσε να αφοσιωθεί στην ανατροφή του γιου τους, Σων Λένον. Ένα ταξίδι του με ιστιοφόρο, στις Βερμούδες, κατά τη διάρκεια έντονης καταιγίδας, αποτέλεσε την αφορμή για την δημιουργία μίας νέας σειράς τραγουδιών που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του, με τίτλο Doubble Fantasy, ο οποίος ολοκληρώθηκε τελικά σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο. Το Double Fantasy αποτέλεσε τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του Λένον που κυκλοφόρησε ενόσω ήταν εν ζωή, και χαρακτηρίζεται ως ένας «ύμνος στην οικογενειακή επιτυχία». Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ηχογράφησε επίσης ένα τμήμα του δίσκου Milk and Honey που ολοκληρώθηκε αργότερα από την Γιόκο Όνο και κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1984.


Δολοφονία
Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του (στο ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Ο Τσάπμαν είχε προσεγγίσει τον Λένον νωρίτερα την ίδια ημέρα, κατά την αναχώρησή του από το σπίτι του, αποσπώντας μάλιστα ένα αυτόγραφο του. Μετά την επιστροφή του Λένον από το στούντιο ηχογράφησης, ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πισώπλατα, συνολικά τέσσερις φορές. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμοραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.

Πηγή:  blogthea.gr

read more “Η ζωή του John Lennon, από τη μέρα που γεννήθηκε, μέχρι και τη δολοφονία του.”

100 Χρήσιμες παρατηρήσεις για να μιλάμε σωστά ελληνικά.

Σύνταξη: Δ. Κρασανάκης, καθηγητής 1ου Ενιαίου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών

1. Δεν είναι ζήτημα απλώς προσωπικό, αλλά μας αφορά όλους (και όχι: απλά). Απλώς = μόνο. Συμπεριφέρεται απλά (=με απλό, ανεπιτήδευτο τρόπο).

2. Η υπόθεση δεν τον αφορά άμεσα (αλλά έμμεσα) (τροπικό επίρρημα). Να παρουσιαστεί αμέσως (και όχι: άμεσα) (χρονικό επίρρημα).

3. Πιθανώς ή πιθανόν, προηγουμένους, συγχρόνως, κυρίως, ολογράφως, ενδεχομένως, αυτοδικαίως, επομένως (και όχι σε-α).

4. 15 Σεπτεμβρίου ή 15 του Σεπτέμβρη (και όχι: 15 Σεπτέμβρη).

5. Το ουσ. λάθος δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως επιθετικός προσδιορισμός: λανθασμένη άποψη (και όχι: λάθος άποψη).

6. Κακώς χρησιμοποιούνται αδόκιμες λέξεις όπως: νεολαίος, πισωγύρισμα, αντιπαλότητα κλπ.

7. Αποφεύγουμε κατάχρηση δημιουργίας ουσ. σε -ποίηση: ελαχιστοποίηση, ανωτατοποίηση κλπ.

8. Πρόσκληση σε συγκέντρωση (και όχι: κάλεσμα σε μάζωξη).

9. Τα προπαροξύτονα ουδ. ουσ. σε -ο κατεβάζουν τον τόνο στην παραλήγουσα στη γεν. εν. και πλ. (πανεπιστημίου, -ίων, πολέμου, θριάμβου) εκτός από τις λαϊκές λέξεις (σίδερου, αλλά: σιδήρου).

10. Καθιερωμένες λέξεις και φράσεις στην καθαρεύουσα δε μεταγλωττίζονται: Μικρά Ασία, Ερυθρά θάλασσα, Μέλας Δρυμός, η Αριστερά, Λευκός Οίκος, βαρύ ύδωρ, εκδοτικός οίκος, χειμερία νάρκη, Μικρά Άρκτος, η μάστιγα (του αιώνα), η πτέρυγα (της Βουλής), κλάδος (της επιστήμης), σινική μελάνη, δαμόκλειος σπάθη κλπ.

11. Διατηρούμε αναλλοίωτες τις τουλάχιστον 2000 αρχαϊστικές φράσεις και λέξεις που χρησιμοποιούμε στο γραπτό (χωρίς να θέτουμε εισαγωγικά) και προφορικό λόγο, όπως: εν πάση περιπτώσει, συν τοις άλλοις, και ούτω καθ΄ εξής, εκ του σύνεγγυς, εν κρύπτω και παραβύστω, χάρμα ιδέσθαι, εν τω μεταξύ, παραδείγματος χάριν, εξ άλλου, εκ των ων ουκ άνευ, αυτός καθ΄ εαυτόν, εκ προοιμίου, τοις μετρητοίς, αφ΄ ενός μεν - αφ΄ ετέρου δε, υπ΄ όψιν, φερ΄ ειπείν, εν γένει, αυθωρεί και παραχρήμα, ειρήσθω εν πάροδο), τύποις, είθισται, τιμής ένεκεν, εφ΄ όρου ζο)ής, εν κατακλείδι, εν μέρει, επί πληρωμή, λίαν καλώς, εν ριπή οφθαλμού, κοινή συναινέσει, αβρόχοις ποσίν, εν γνώσει, εξ αιτίας κλπ. Ορισμένες φράσεις γράφονται στη δημοτική σε μία λέξη: εξαιτίας, εξάλλου, αφενός, υπόψιν κλπ.

12. Η συνάδελφος (και όχι: συναδέλφισσα).

13. Δέσμη μέτρων (και όχι: πακέτο), εκδοχή πολιτικών εξελίξεων (και όχι: σενάριο).

14. Αποφεύγουμε ξένες λέξεις και εκφράσεις, όταν υπάρχουν αντίστοιχες ελληνικές: ρισκάρω (διακινδύνευα)), μοντάρω (συναρμολογώ), καριέρα (σταδιοδρομία), σαμποτάζ (δολιοφθορά), ίματζ (εικόνα, εντύπωση), πρεστίζ (κύρος), γκλάμουρ (σαγήνη, αίγλη), σνόμπαρα (περιφρονώ, υποτιμώ), μίτινγκ (συνάντηση), κουλ (ψύχραιμος), πρες ρουμ (αίθουσα τύπου), πρες κόνφερανς (συνέντευξη τύπου), σπόνσορας (χρηματοδότης, χορηγός), τιμ (ομάδα), πρότζεκτ (έργο, μελέτη), ντιζάιν (σχέδιο), τάιμινγκ (συγχρονισμός) κλπ.

15. Της γραμματέως, της γιατρού, της γυμνασιάρχου.

16. Αποφεύγουμε ερμηνεύματα αγγλικών λέξεων ελληνικής προελεύσεως που οι αντίστοιχες τους ελληνικές έχουν άλλη σημασία (π.χ. φανταστικός: ο της φαντασίας, τρομερός: ο προξενών τρόμο, και όχι καταπληκτικός, υπέροχος, που σημαίνουν οι αγγλικές fantastic, terrific). Επίσης, δε μεταφράζονται αγγλισμοί: δώσε μου το πιάτο (και όχι: πέρασε μου το πιάτο), απευθείας μετάδοση (και όχι: ζωντανή μετάδοση), κάνω λάθος (και όχι: είμαι λάθος), θα σου ξανατηλεφωνήσω (και όχι: θα σε πάρω) πίσω).

17. Πριν από την έναρξη (και όχι: πριν την έναρξη).

18. Τριάμισι κιλά, τρεισήμισι μέρες.

19. Πτώσεις επιθ. σε -ής/ης: ο/η διεθνής, του/της διεθνούς, τον/τη διεθνή, το διεθνές, τα διεθνή, ο/η συνήθης, του/της συνήθους, τον/την συνήθη, το σύνηθες, τα συνήθη, των συνήθων. Προσοχή (μόνο για αρσ.): Του ευγενούς αγώνα, αλλά: του ευγενή (=αριστοκράτη) (επίθ. το α΄, ουσ. το (Γ). Επιστήμη συγγενούς (επίθ.) κλάδου. Είναι φίλος ενός στενού μου συγγενή (ουσ.).

20. Ο τόνος των προπαροξύτονων επιθ. σε -ος κατεβαίνει στην παραλήγουσα της γεν. εν. και γεν. και αιτ. πλ., όταν αυτά χρησιμοποιούνται ως ουσιαστικά: συμπεριφορά βάρβαρων ανθρώπων, αλλά: οι επιδρομές των βαρβάρων.

21. Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν (και όχι: όσους, διότι είναι υποκ. στο ρ. που ακολουθεί), ή: ευχαριστούμε όσους ...

22. Οι αναδιπλασιασμοί των παθ. μτχ. άλλοτε διατηρούνται και άλλοτε όχι: συγκαλυμμένος, αποκομμένος, διαλυμένος, παραταγμένος, συμφωνημένος, μυημένος κλπ. (και όχι πια: συγκεκαλυμμένος, αποκεκομμένος, διαλελυμένος, παρατεταγμένος, συμπεφωνημένος, μεμυημένος), αλλά μόνο: παρατεταμένος, πεπειραμένος, διακεκριμένος, επιτετραμμένος(=αναπληρωτής πρεσβευτή), καταβεβλημένος, βεβιασμένος, αποδεδειγμένος, δεδηλωμένος, τα πεπραγμένα, η πεπατημένη, αναμεμιγμένος, μεμονωμένος κλπ. Προσοχή: θεωρώ δεδομένη την εκλογή του. Ενήργησα βάσει των δεδομένων που είχα στη διάθεση μου. Αλλά: Είμαι δοσμένος στον αγώνα. Μίλησε με τετριμμένες φράσεις. Αλλά: Φοράει τριμμένα ρούχα κλπ.

23. Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν (και όχι: ασχολιόμαστε κλπ. διότι το ρ. είναι ασχολούμαι και όχι ασχολιέμαι).

24. θορυβώδης, ογκώδης, θυελλώδης, ενστικτώδης κλπ. (και όχι: σε -ωδικός).

25. Το σαν χρησιμοποιείται για παρομοίωση και ως σύνδεσμος χρονικός ή αιτιολογικός: Ψηλός σαν κυπαρίσσι. Σαν έρθεις με το καλό. Εσύ σαν συγγενής έπρεπε να επέμβεις. Το ως συνοδεύει κατηγορούμενα: Υπηρετεί ως καθηγητής. Το κατηγορούμενο μπαίνει στην ίδια πτώση με τη λέξη στην οποία αναφέρεται: Η εκλογή του ως καθηγητή (και όχι: ως καθηγητής).

26. Το πάνω και το κάτω στη δημοτική είναι μόνο τοπικά επιρρ. και κακώς μεταγλωττίζονται τα επί και υπό της καθαρεύουσας σε περιπτώσεις όπως οι εξής: Μίλησε πάνω στο θέμα που μας απασχολεί (σωστό: για το θέμα ή επί του θέματος), θα προσπαθήσουμε κάτω) απ΄ αυτές τις συνθήκες (σωστό: με αυτές ή υπ΄ αυτές).

27. Το ρ. προοιωνίζομαι είναι αποθετικό, δηλ. δε διαθέτει ενεργητική φωνή.

28. Ανενημέρωτος (και όχι: ανημέρωτος), κοινολογώ (και όχι: κοινωνιολόγο)), δε θα προετίθεσθε (και όχι: προετίθεσθο), τίθενται (και όχι: τίθονται.), κοινότοπος, κοινοτοπία (και όχι: κοινότυπος, κοινοτυπία), μεγεθύνω, μεγέθυνση (και όχι: μεγενθύνω, μεγένθυση), εμβάθυνση (και όχι: εμβάνθυνση), απαθανατίζω (και όχι: αποθανατίζω), αντεπεξέρχομαι (και όχι: ανταπεξέρχομαι), μελαψός (και όχι: μελαμψός), Οκτώβριος (και όχι: Οκτώμβριος), χειρουργός (και όχι: χειρούργος), παρεισφρέω (και όχι: παρεισφρύω), παρεμπιπτόντως (και όχι: παρεπιπτόντως), έχω απαυδήσει (και όχι: έχω απηυδήσει), λιποβαρής (και όχι: ελλιποβαρής), υποθάλπω, περιθάλπω (και όχι: υποθάλπτω, περιθάλπτω), ακατονόμαστος (και όχι: ακατανόμαστος), αθυρόστομος (και όχι: ανθηρόστομος).

29. Τα ρήματα των προτάσεων που ακολουθούν συντάσσονται με αιτ. και όχι με γεν. Δεν επιδέχεται αναβολή. Δε χρειάζεται περαιτέρω συστάσεις. Διέφυγε την προσοχή μου. Στερούμαι τα απαραίτητα. Απεκδύομαι τις ευθύνες μου.

30. Τα άρθρα τον, την και τα μόρια δεν, μην διατηρούν το ν όταν ακολουθεί λέξη που αρχίζει από φωνήεν, από στιγμιαίο σύμφωνο (κ, π, τ, μπ, ντ, γκ, τσ, τζ) και από τα διπλά ξ, ψ. Το ίδιο συμβαίνει και με την προσ. αντων. την, ενώ η αντων. τον διατηρεί το ν πάντοτε: τον άνθρωπο, την πόλη, το δρόμο, δε φοβάμαι, μην περάσεις, τη βλέπω, τον βλέπω.

31. Οι τύποι της ερωτηματικής αντων. ποιος είναι μονοσύλλαβοι και δεν τονίζονται: ποιες, ποιοι, ποιους κλπ.

32. Οι μτχ. σε -ντας γράφονται με ω όταν αυτό τονίζεται και με ο όταν δεν τονίζεται: κάνοντας, τραβώντας.

33. Γι’ αυτό (και όχι: γιαυτό).

34. Η έγκλιση τόνου στο μονοτονικό διατηρείται: ο άνθρωπός τους.

35. Που (αναφ. αντων.), πού (ερωτημ. επίρρ.), πως (ειδ. σύνδ.), πώς (ερωτημ. επίρρ.): ρώτησα αυτόν που ήταν υπεύθυνος πού μπορούσα να σε βρω. Πώς μπορούσα να πω πως δε σε ξέρω;

36. Μία, μια (=μιά), δύο, δυο (=δυό).

37. Κλητική: κυρία Πρόεδρε (και όχι: κυρία Πρόεδρος).

38. Η αναπληρώτρια διευθύντρια / υπουργός (και όχι: η αναπληρωτής διευθυντής / υπουργός).

39. Δίνω, αλλά: παραδίδω, αναδίδω, αποδίδω κλπ. / δείχνω, αλλά: αναδεικνύω, επιδεικνύω, αποδείκνυα) κλπ. / ρίχνω, αλλά: απορρίπτω, καταρρίπτω, επιρρίπτω κλπ. / λύνω, αλλά: επιλύω, διαλύω κλπ. / στέλνω, αλλά: αποστέλλω, διαστέλλω κλπ. / κλείνω, αλλά: αποκλείω, περικλείω κλπ. / κόβω, αλλά: αποκόπτω, διακόπτω κλπ.

40. Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου (και όχι: ανεξαρτήτου ηλικίας ...).

41. Απολαύει της εμπιστοσύνης (και όχι: απολαμβάνει).

42. Των (πρώην) τριτόκλιτων θηλυκών ουσιαστικών να προτιμάται η γενική σε -έως αντί σε -ης μετά από λόγιες προθέσεις ή λόγιες ή μη λόγιες τυποποιημένες φράσεις: προ της αποφάσεως, υπέρ της λύσεως, περί της σχέσεως, σχέδιο πόλεως, πρώτης τάξεως, οδηγίες χρήσεως, ημερομηνία λήξεως, ομάδα κρούσεως, κρίση συνειδήσεως, χαίρω εκτιμήσεως, πάσης φύσεως, πορεία πλεύσεως, έτος ιδρύσεως κλπ.

43. Δε χρειάζονται εισαγωγικά όταν χρησιμοποιούμε μεταφορική σημασία λέξεων: η ρίζα του προβλήματος, τραβάω την προσοχή (και όχι: η «ρίζα» ..., «τραβάω» ...) κλπ. Χρησιμοποιούμε εισαγωγικά, εκτός από τις γνωστές περιπτώσεις των αυτολεξεί επαναλαμβανόμενων, των γνωμικών και των τίτλων έργων, ονομάτων πλοίων, ιδρυμάτων κλπ., όταν μια λέξη ή φράση τη λέμε ειρωνικά, εννοώντας την ακριβώς αντίθετη σημασία, η οποία στο γραπτό λόγο δεν μπορεί αλλιώς να αποδοθεί, ενώ, αντίθετα, στον προφορικό η φωνή παίρνει την ανάλογη χροιά: μου επιφύλαξε «θερμή» υποδοχή (δηλ. ψυχρή).

44. Υπέρ το δέον (και όχι: υπέρ του δέοντος).

45. Τα ρ. διαρρέω και λειτουργώ είναι αμετάβατα: διέρρευσε από πολιτικούς κύκλους η πληροφορία ότι... ή: πολιτικοί κύκλοι φρόντισαν να διαρρεύσει η πληροφορία ότι ... (και όχι: πολιτικοί κύκλοι διέρρευσαν την πληροφορία ότι ...). θα θέσω το μηχάνημα σε λειτουργία (και όχι: θα το λειτουργήσω).

46. Εξελέγην, εξεπλάγην, προήχθης, συνέβη, επλήγη, συνελήφθησαν, διεξήχθησαν κλπ., κατά τους παθ. αορ. β΄ της αρχαίας (και όχι: εκλέχτηκα, εκπλάγηκα, προάχθηκες, συνέβηκε, πλήχτηκε, συλλήφθηκαν, διεξάχθηκαν κλπ).

47. Αυτός καθ΄ εαυτόν, αυτού καθ΄ εαυτόν, αυτόν καθ΄ εαυτόν, αυτοί καθ΄ εαυτούς, αυτών καθ΄ εαυτούς κλπ. (και όχι: αυτού καθ΄ εαυτού, αυτής καθ΄ εαυτής, αυτοί καθ΄ εαυτοί κλπ.).

48. Όσο αφορά το θέμα αυτό (και όχι: όσο αφορά στο θέμα αυτό, διότι αποτελεί μεταγλώττιση της λόγιας σύνταξης: όσον αφορά εις το θέμα αυτό).

49. Όταν, δύο συνήθως, συνεχόμενα επίθετα αποτελούν επιθετικούς προσδιορισμούς ουσιαστικού που ακολουθεί, αλλά το τελευταίο αποδίδει μια ουσιώδη έννοια σ΄ αυτό, δε χωρίζονται μεταξύ τους με κόμμα: ελαφρό δίτροχο μόνιππο, είδος ιταλικού αφρώδους κρασιού, ολόσωμο γυναικείο μαγιό.

50. Τα επίθετα σε -ειος / -ιος που προέρχονται από κύρια ονόματα πραγματικών προσώπων γράφονται με ει (αριστοτέλειος), ενώ αυτά που προέρχονται από τοπωνύμια με ι (μετσόβιο). Όσα προέρχονται από κύρια ονόματα μυθικών προσώπων, μπορούν να γράφονται και με τους δύο τρόπους (απολλώνιος, απολλώνειος).

51. Σε πολλά ρήματα η χρονική αύξηση διατηρείται: ήλεγξα, διηύθυνα, διενήργησα, απέκτησα κλπ. (και όχι: έλεγξα, διεύθυνα κλπ).

52. Ειδωλολατρία, πρωτοπορία κλπ. (και όχι σε -εία), διότι προέρχονται από ουσιαστικά (ειδωλολάτρης κλπ.) και όχι από ρήματα.

53. Προσοχή στις προστακτικές αορίστων: παρήγγειλα ένα ποτό / παράγγειλε μου ένα ποτό, αυτός αντέγραψε τις σημειώσεις / αντίγραψε μου τις σημειώσεις, αυτός απέρριψε την πρόταση του / εσύ απόρριψε την πρόταση του.

54. Οι μέθοδοι αυτές (και όχι: οι μέθοδοι αυτοί).

55. Η φράση «εξ απαλών ονύχων» σημαίνει παιδιόθεν, από την παιδική ηλικία (και όχι: αδρομερώς, ακροθιγώς).

56. Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε (και όχι: ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε).

57. Τέως βασιλιάς: ο μέχρι προ τίνος βασιλιάς. Πρώην βασιλιάς: ο πριν από πολύ καιρό βασιλιάς.

58. Χιλιετία: περίοδος χιλίων ετών. Χιλιετηρίδα: η επέτειος χιλίων ετών.

59. Ο κύριος Κοντολέων, του κ. Κοντολέοντος, η κυρία Κοντολέοντος, της κ. Κοντολέοντος κλπ. (και όχι του κ. Κοντολέων, η κ. Κοντολέων).

60. Συμμετέχω, πρτ. συμμετείχα, μέλλ. εξακολ. θα συμμετέχω όλο το χρόνο στις εκδηλώσεις, μέλλ. στιγμ. Θα συμμετάσχιυ στην εκδήλωση, αόρ. συμμετέσχον, πρκ.-υπρσ. έχω-είχα συμμετάσχει.

61. Δεν αποφάσισα ακόμη, γιατί δεν έχω τα απαιτούμενα στοιχεία (και όχι: Δεν αποφάσισα ακόμη. Και αυτό γιατί...).

62. Ανήκα, ανήκες, ανήκε κλπ. (και όχι: άνηκα, άνηκες, άνηκε κλπ.)

63. Παρατατικός συνηρημένων ρημάτων σε -ούμαι: Σχολική γραμματική δημοτικής: στερούμουν (!), στερούσουν (!), στερούνταν, στερούμασταν, στερούσασταν (!), στερούνταν. Γραμματική καθαρεύουσας: εστερούμην, εστερείσο, εστερείτο, εστερούμεθα, εστερείσθε, εστερούντο. Προτεινόμενη κλίση: (ε)στερούμην, (ε)στερείσο, (ε)στερείτο, στερούμασταν, (ε)στερείσθε, στερούνταν.

64. Ποιούμαι την νήσσαν (κοινώς: κάνω την πάπια) (και όχι: ποιώ την νήσσαν).

65. Το επιχείρημα που προβλήθηκε είναι υπέρ αυτού (και όχι: υπέρ του).

66. Επιταχύνω / προωθώ / επισπεύδω το θέμα / πρόγραμμα κλπ. (και όχι: τρέχω το θέμα / πρόγραμμα).

67. Ορισμένα αφηρημένα ουσιαστικά, όπως: πολιτική, λογική, πρακτική, συμπεριφορά,υποδομή κλπ.δε χρησιμοποιούνται στον πλ.: η πολιτική που θα ακολουθηθεί σε πολλούς τομείς (και όχι:οι πολιτικές που ...) κλπ.

68. Δρώμενα= α. τελετουργίες β. όσα παριστάνονται σε θεατρική σκηνή. Τεκταινόμενα= μηχανορραφίες Είναι λανθασμένο το ερμήνευμα: διαδραματιζόμενα (π.χ. τα δρώμενα / τεκταινόμενα της πολιτικής ζωής).

69. Αποτείνομαι, μέλλ. θα αποταθώ (και όχι: αποτανθώ).

70. Χρόνοι συνθέτων του άγω: ενστ. εξάγω, πρτ. εξήγα, μέλλ. εξακολ. κάθε χρόνο θα εξάγω, μέλλ. στιγμ. η χώρα φέτος θα εξαγάγει εσπεριδοειδή, αόρ. εξήγαγα, πρκ.-υπρσ. έχω-είχα εξαγάγει.

71. Χρόνοι των ρημάτων σε -λλω: ενστ. επιβάλλω, πρτ. επέβαλλα, μέλλ. εξακολ. θα καταβάλλω κάθε μήνα το ενοίκιο, μέλλ. στιγμ. θα σου καταβάλω το αντίτιμο (άπαξ), αόρ. επέβαλα, πρκ.-υπρσ. έχω-είχα επιβάλει.

72. Ρήματα που στον αόρ. λήγουν σε -ησα, -ίσα, -υσα, -οισα στο β΄ πλ. πρστ. ενεργ. αόρ. διατηρούν την ορθογραφία της παραλήγουσας: κρατήστε, καθαρίστε, λύστε, αθροίστε.

73. Ορθογραφία λέξεων: βιοτικός, βίωμα, βιωματικός, βιώσιμος / άμεσος, έμμεσος / εκμεταλλεύομαι, εκμετάλλευση / ωφελώ, (αφέλεια, ωφέλημα, ωφέλιμος, ωφελιμιστής, οφείλω, οφειλή, όφελος, οφειλέτης / επιρροή, επηρεάζω, επήρεια / διάλειμμα, διάλυμα (χημικό), δίλημμα / έλλειψη, έλλειμμα, ελλιπής / εννέα, εννιακόσια, ένατος, ενενήντα / βορράς, βοριάς / υπερηφάνεια, περηφάνια / ποικίλλω, ποικίλος, ποικιλία / γέννηση, γένεση, γενέθλια / αλλιώς, αλλιώτικος, αλλοιώνω, αλλοίωση / αμείβω, αμοιβή / αλείφω, αλοιφή / αναστήλωση, υποστύλωση / δυσφήμηση, διαφήμιση / μέσω, λόγω: το έστειλα μέσω του κοινού μας φίλου, δεν πήγα λόγω της βροχής / ποιο, πιο: δεν ξέρω ποιο είναι πιο καλό / κατάληξη ρ. σε -τε (β΄ πλ. ενεργ. φ.) και -ται (γ΄ εν. παθ. φ.): να μη θεωρείτε αναγκαστικά σωστό ό,τι θεωρείται γενικά αποδεκτό / έδωσα, θα δώσω, δόθηκα, θα δοθώ / σάτιρα, σατιρίζθ3, σατιρικό ποίημα, Σάτυρος (μυθ. ακόλουθος του Διονύσου), σάτυρος (ασελγής), σατυρικός (ο του Σατύρου), σατυρικό δράμα (το αρχαίο λογοτεχνικό είδος) / Κέκροψ, Χέοψ / συνείδηση, συνειδητοποίηση / μήνυμα, μήνυση / κηρύσσω, κήρυγμα / μονώροφος, διώροφος, πολυώροφος / παραλήφθηκε σήμερα το εμπόρευμα (< παραλαμβάνω), παραλείφθηκε μια γραμμή απ΄ το κείμενο (< παραλείπω) / έλεγχος, άγχος, μελαγχολία / ότι, ό,τι: είπε ότι θα πάει, πάρε ό,τι θέλεις / τυραννία, απόρροια, ειλικρίνεια, κοιτάζω, συνεννοούμαι, δεισιδαιμονία, συνδύαζα:), ανακαίνιση, ελάττωμα, πλατειασμός, συνδαιτυμόνας, μεγαλεπήβολος, βεβαρημένος, επανειλημμένος, συνωμοσία, ορκωμοσία, φτώχεια, ώσμωση, διαπίδυση, Ευριπίδης, Θουκυδίδης, Ιάσονας, απόρριμμα, συνημμένος, εισιτήριο, ανταλλάσσω, διακεκριμένος συγκεκριμένος, εγκεκριμένος, καταχώριση, δικλίδα, δουλειά, δωσίλογος, εγχείρηση, διατεθειμένος, εκτεθειμένος, έλκηθρο.

74. Νέα ορθογραφία λέξεων: αβγό, αλίμονο, ανιψιός, αντικρίζω, Αράχοβα, αφήνω, βαθιά, βεζίρης, βρεμένος, βρικόλακας, βρόμα, γαβγίζω, γαρίφαλο, γλιτώνω, γόμα, δυόμισι κλπ., ζήλια, καβγάς, καημένος, καινούριος, καμιά, κόκαλο, κολόνα, κοπέλα, κρεβάτι, Λάρισα, λιμέρι, λιώνω, μακελιό, μακριά, Μανόλης, μαντίλι, μόλος, Μοριάς, μπίρα, Ναβαρίνο, νηστίσιμος, νιώθω, ξίδι, ξιπάζω, παλικάρι, πρίγκιπας, σάκος, σβήνω, σινάφι, σιντριβάνι, σιρίτι, Σλάβος, στάβλος, συγνώμη, συμπάθιο, τάλιρο, τρελός, Τρίκαλα, φιντάνι, φλιτζάνι, φτήνια, χλομός, χνότο, χρεοκοπία. Τα ξένα προσηγορικά και κύρια ονόματα γράφονται με τον απλούστερο τρόπο: τρένο, Σέξπιρ.

75. Να διαβάσετε μέχρι τη σελίδα 69 (και όχι: μέχρι και τη σελίδα 69).

76. Λανθασμένη γενική ή λανθασμένος τονισμός ονομασιών οδών της Αθήνας: λεωφόρος Κηφισιάς (και όχι: Κηφισίας), οδός Μάρνη (και όχι: Μάρνης), οδός Τράλλεων (και όχι: Τραλλέων), οδός Βατάτζη (και όχι: Βατατζή), οδός Κοροίβου (και όχι: Κοροϊβου), οδός Χερσώνος (και όχι: Χέρσωνος), οδός Χάρητος (ο Χάρης, -ητος) (και όχι: Χάριτος), οδός Αλκυονίδων (και όχι: Αλκυονίδων), οδός Ατθίδων (και όχι: Ατθίδων), οδός Σημαχιδών (Σημαχίδαι: αρχαίος αττικός δήμος) (και όχι: Συμμαχιδών).

77. Του Σικάγου, της Νικαράγουας, του Μιλάνου, του Μεξικού, της Καλιφόρνιας, της Ριβιέρας κλπ. (και όχι: του Σικάγο, της Νικαράγουα κλπ.).

78. Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο (και όχι: απαντάται).

79. Ορθογραφία μερικών ομόηχων λέξεων: το τείχος, ο τοίχος / έχω κλίση στη μουσική (κλίνω), πήρα κλήση από το δικαστήριο (καλώ) / σύγκλιση απόψεων, σύγκληση συνεδρίου, σύγκλειση δοντιών / ετερόκλιτο ουσιαστικό, ετερόκλητο πλήθος / κλείνω την πόρτα, κλίνω το ρήμα / η εξάρτηση από τα ναρκωτικά (εξαρτώ), η εξάρτυση του στρατιώτη (<εξαρτύω), η εξάρτιση του πλοίου (<εξαρτίζω) / η σορός του θα εκτεθεί σε λαϊκό προσκύνημα, ο σωρός από ξύλα / τι μέλλει γενέσθαι; , δε με μέλει τι θα γίνει / ο στίχος του ποιήματος, να παραταχθείτε σε τρεις στοίχους / φύλλο του δέντρου, το αρσενικό φύλο / ψηλή γυναίκα, ψιλή κυριότητα | κλωστή | φωνή κλπ. / εφορ(ε)ία Οικονομική Αρχαιοτήτων, ευφορία της γης | πνευματική | ψυχική / κόλλημα χαρτιών, νομικό κώλυμα / πολιτικό κόμμα, έπεσε σε κώμα / απευθύνω έκκληση, έκλυση ηθών / σύγχυση νοημάτων (συγχέω), ψυχική σύγχιση (<συγχίζω) / ιωνική φιλοσοφία (Ιωνία), Ιονική Τράπεζα (Ιόνιο) / λιμός (=πείνα), λοιμός (=λοιμώδες νόσημα, πανώλης).

80. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους (και όχι: επί δικαίων και αδίκων).

81. Ανέκαθεν (και όχι: από ανέκαθεν), μακρόθεν (και όχι: εκ του μακρόθεν).

82. Επί τούτω (και όχι: επί τούτου).

83. Οι στύλοι του Ολυμπίου Διός (και όχι: οι στήλες).

84. Ορθογραφία ή / και σημασία μερικών παρωνύμων: τεχνικός, τεχνητός / άλλοτε, άλλωστε / πηλήκιο, πηλίκο / παίρνω δώρο, περνώ το δρόμο / βρόχος (=θηλιά), βρόγχος (των πνευμόνων) / εγκύπτει στη μελέτη της φιλοσοφίας, ενσκήπτει κακοκαιρία / κυκλαδικό ειδώλιο, εδώλιο του κατηγορουμένου / τον κατατρέχουν οι εχθροί του, τον κατατρύχουν οι αρρώστιες / κληροδοτώ το σπίτι στο γιο μου, κληρονομώ το σπίτι από τον πατέρα μου / η αυγή υποφώσκει, ο κίνδυνος του πολέμου υποβόσκει / κυκλοφοριακή συμφόρηση σ΄ όλην την πόλη, το κυκλοφορικό σύστημα του ανθρώπινου σώματος / το μείγμα συνίσταται από τα εξής υλικά, συνιστάται η ανάπαυση του ασθενούς / ψυχική οδύνη, (οδίνες (=πόνοι της γέννας) / οι εμπειρίες από τις αποτυχίες μας μάς παρέχουν πολύτιμη πείρα / οι κάτοικοι της υπαίθρου, βγήκα στο ύπαιθρο για να ξεμουδιάσω / απαιτείται η νοσηλεία του σε κλινική, η ασφαλιστική του εταιρία θα καταβάλει τα νοσήλια.

85. Επαναλαμβάνω (και όχι: ξαναεπαναλαμβάνω).

86. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ΄ αρχήν (=στα βασικά σημεία). Κατ΄ αρχάς (=αρχικά) νόμιζα πως ήταν σωστό, αλλά μετά άλλαξα γνώμη.

87. Αψίκορος = αυτός που χορταίνει εύκολα (και όχι: οξύθυμος).

88. Πρέπει να συνεισφέρουν όλοι στον έρανο και δη και οι πλούσιοι (και όχι: και δη οι πλούσιοι).

89. Στο βιβλίο του πραγματεύεται το θέμα των κοινωνικών θεσμών (και όχι: διαπραγματεύεται). Αλλά: Ο Υπουργός Εξωτερικών διαπραγματεύεται τους όρους της ειρήνης.

90. Ο επικεφαλής, του επικεφαλής, τον επικεφαλής, οι επικεφαλής κλπ.

91. Καλύτερος ή πιο καλός (και όχι: πιο καλύτερος).

92. Καμία αλλαγή δεν επέφερε ο νέος κανονισμός, ή: ουδεμία αλλαγή επέφερε ο νέος κανονισμός (και όχι: καμία αλλαγή επέφερε ο ... , ή: ουδεμία αλλαγή δεν επέφερε ο ...).

93. Ο ευθύς, του ευθύ ή ευθέος (και όχι σε: -ως) κλπ.

94. Τα σύνθετα με προθέσεις ρήματα στον πρτ. και στον αόρ. άλλοτε έχουν εσωτερική συλλαβική αύξηση και άλλοτε όχι: εξέφρασα (και όχι: έκφρασα), εξέφρασαν (και όχι: έκφρασαν) ή: εκφράσανε, συνέθεσα (και όχι: σύνθεσα), συνέθεσαν (και όχι: σύνθεσαν) ή: συνθέσανε, εισέπραξα (και όχι: είσπραξα), εισέπραξαν (και όχι: είσπραξαν) ή: εισπράξανε κλπ., αλλά μόνο: διαχώρισα, μεταβίβαζα, εκφώνησα, εκλιπάρησα κλπ.

95. Ενήργησα στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων μου (και όχι: στα πλαίσια).

96. Στη συνέλευση ζήτησα το λόγο για να διατυπώσω / εκφράσω / εκθέσω την άποψη μου (και όχι: για να τοποθετηθώ).

97. Τα τελευταία γεγονότα φοβάμαι πως θα ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου (και όχι: τους ασκούς).

98. Τα ονόματα ελληνικών πόλεων και νομών πρέπει να χρησιμοποιούνται στο λόγιο τύπο τους σε ονομασίες ιδρυμάτων, οργανισμών, κτιρίων κλπ. και σε καθιερωμένες ονομασίες αγροτικών προϊόντων: 1° Πειραματικό Λύκειο Αθηνών, Δήμος Πειραιώς, Πανεπιστήμιο Πατρών, Σταθμός Λαρίσης, νομός Πέλλης, Δημοτική Βιβλιοθήκη Ιωαννίνων, Μητρόπολη Πρεβέζης, Σχολή Εμπορικού Ναυτικού Κεφαλληνίας, πιπεριές Φλωρίνης, ελιές Αμφίσσης, φιστίκια Αιγίνης κλπ.

99. Λάθη στη στρατιωτική ορολογία: η περίπολος (και όχι ουδ.), ο γεμιστήρας, ο τελαμώνας, ο αορτήρας, ο ζωστήρας (και όχι θηλ.), οι λοχίες (και όχι: οι λοχίοι), στρατιώτης προσκεκολλημένος σε άλλη μονάδα (και όχι: προσκωλυόμενος).

100. Ο προβλήτας του λιμανιού (και όχι: η προβλήτα).

read more “100 Χρήσιμες παρατηρήσεις για να μιλάμε σωστά ελληνικά.”

Μια παράξενη αγάπη.....

Στο μεγάλο λιβάδι καταμεσής είχε φυτρώσει μια ψηλόλιγνη λεύκα. Κανένας δεν θυμόταν πότε και πως. Ίσως ούτε κι η ίδια θα μπορούσε να απαντήσει. Όλοι την θαύμαζαν για τη λυγεράδα την κορμοστασιά της και προπαντός για την ασημένια φορεσιά. Ποιος όμως θα το φανταζόταν πως ήταν μια δυστυχισμένη λευκά. Όσο μακριά κι αν έστελνε το βλέμμα της δε συναντούσε άλλο δέντρο.

«Ολομόναχη, λοιπόν, χωρίς φίλους, χωρίς κάποιον να αλλάζει δυο κουβέντες», συλλογιζόταν και συνέχιζε:
«Όταν οι άνθρωποι είναι πολύ μόνοι, τότε λένε πως μοιάζουν με καλάμια στον κάμπο, μα θα έπρεπε καλύτερα να έλεγαν πως μοιάζουν με μένα, σαν λευκά στο λιβάδι».
Αυτές και άλλες τέτοιες σκέψεις τη βασάνιζαν συνεχεία.
Και φαίνεται δεν είχε άδικο η ψηλόλιγνη μοναχική λευκά.
Μια μικρή παρηγοριά της βέβαια ήταν τα πούλια.
Οι ευκαιρίες όμως για να τους μιλήσει ήταν πιο λίγες και από τις λίγες.
Όλη τη μέρα φτεροκοπούσαν εδώ και εκεί κι έρχονταν στα κλαδιά της για να κελαηδήσουν η να κοιμηθούν.
Δεν πολύ καταλάβαιναν την γλώσσα της, γιατί, εδώ που τα λέμε, δεν είναι πράγμα εύκολο να μάθεις τη λαλιά των δέντρων.
Όσο για τα τζιτζίκια, αυτά ήταν όλο ύπνο και
τραγούδι.
Δε νοιάστηκαν να πιάσουν κουβέντα με τη λευκά, και ας τα φιλοξενούσε κάθε καλοκαίρι.
Έτσι περνούσαν οι μήνες και τα χρόνια κι όλα φαίνονταν άχρωμα στη λευκά.
Ώσπου μια μέρα άρχισε η ζωή να της χαμογελάει.
Ήταν μια φθινοπωριάτικη μέρα με έναν ήλιο
ολόχρυσο, που απλώθηκε στο λιβάδι μετά την πρωινή βροχή.
Φρεσκοπλυμένη από τη βροχή γυάλιζε η λευκά ένα ένα τα ασημένια φύλλα της.
Έφτασε τέλος να γυαλίσει και τα πιο ψηλά, όταν είδε να κατηφορίζει από τους πέρα λόφους ένα κάτασπρο άλογο.
Κάτασπρο σαν το χιόνι. Τόσο περήφανο άλογο δεν είχε ξαναπατήσει στο λιβάδι.
«Αχ και τι ρυθμικά χορεύει η χαίτη του έτσι καθώς καλπάζει», συλλογίστηκε η λεύκα.
Σε λίγο διάκρινε στη ράχη του άλογου κι ένα μεσόκοπο καβαλάρη.
«Θα είναι σίγουρα το αφεντικό του», σκέφτηκε.
Κι όσο πλησίαζε το άλογο αυτή δε χόρταινε να το κοιτάζει.
Πήγε να σπάσει από χαρά η καρδιά της, όταν το άσπρο άλογο σταμάτησε εκεί κοντά κι ο καβαλάρης το έδεσε στον κορμό της.
Ήταν ο αγρότης που αγόρασε το διπλανό χωράφι.

«Όσο κρατάνε οι δουλείες του στο χωριό θα έχω κι εγώ παρέα», συλλογίστηκε κι έγιναν τα φύλλα της ακόμη πιο ασημένια από ευτυχία.
«Ποιος το περίμενε πως θα είχα συντροφιά μου ένα τόσο όμορφο άλογο.»
Όμως το άλογο ούτε που γύρισε να την κοιτάξει. Και πρώτα γιατί ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό να κάνει παρέα με ένα δέντρο.Κι ύστερα, από μικρό δεν συμπαθούσε και πολύ τα δέντρα, γιατί συχνά το έδεναν στον κορμό τους, ενώ αυτό θα προτιμούσε να καλπάζει λεύτερο στους κάμπους και βουνά.
Και τι παρέα να κάνει μ’ενα δέντρο, αφού τα δέντρα, όπως νόμιζε, δεν ξέρουν να μιλούν.
Πέρασε μια, πέρασαν δυο, πέρασαν τρεις μέρες κι η λεύκα αποτραβήχτηκε ξανά στη θλίψη και στη μοναξιά της, κι ας είχε τώρα εκεί στα πόδια της το πιο όμορφο άλογο.
Προσπάθησε πολλές φορές να του μιλήσει μα αυτό ούτε που κατάλαβε.
Όμως η μοναξιά άρχισε με τις μέρες να τρυπώνει σιγά σιγά και στην καρδιά του άλογου, έτσι δεμένο όπως ήταν με τις ώρες.
Ένα μεσημέρι σήκωσε το κεφάλι του ψηλά κι αγκάλιασε για πρώτη φορά με το βλέμμα του τη λεύκα.

«Ποπό! Τι λυγερή που είναι! Και τι όμορφη! Και τα φύλλα της λες κι έχουν πάνω τους καθαρό ασήμι! Μα πόσο θα πρέπει να είναι δυστυχισμένη εδώ ολομόναχη μέσα στο λιβάδι», σιγοψιθύρισε
το άλογο και συνέχισε να την θαυμάζει.
-Αχ, σε ευχαριστώ που με καταλαβαίνεις, ακούστηκε τότε μια λεπτή μελωδική φωνή να βγαίνει από τη φυλλωσιά της λεύκας μαζί με ένα θρόισμα ελαφρύ.
Και το άλογο δεν πίστευε στα αυτιά του. Αλήθεια, ήταν η λεύκα που του μίλησε.
-Ώστε έχετε φωνή και σεις τα δέντρα; Είπε απορημένα. Και γω που ξέρω μόνο τη γλώσσα των ζωών πως γίνετε και καταλαβαίνω τη δική σου γλώσσα;
Και τότε η λευκά χαρούμενη που επιτέλους πια την άκουσε το άσπρο άλογο απάντησε:
-Το καθετί πάνω στη γη έχει τη γλώσσα του.Κι είναι γλώσσες που για να τις μάθεις χρειάζεται να τις σπουδάζεις χρόνια και χρόνια. Για να τις καταλάβεις αυτές, φτάνει μόνο αν θέλεις να τις καταλάβεις, να δώσεις προσοχή σ’ αυτόν που προσπαθεί να σου μιλήσει.
Από τη μέρα εκείνη το άσπρο άλογο δεν έβλεπε τη στιγμή να ξεκινήσει με το αφεντικό του για το χωράφι. Ανυπομονούσε να βρεθεί μια ώρα αρχύτερα κοντά στη λεύκα.
Κι η λεύκα τις νύχτες που να κλείσει μάτι. Μετρούσε τις στιγμές που της φαίνονταν τώρα αιώνες και παρακάλαγε τον ήλιο να ανατείλει πιο νωρίς για να δει το άλογο να κατηφορίζει από τους πέρα λόφους. Και τι δεν έλεγαν η λεύκα και το άσπρο άλογο στις ατελείωτες κουβέντες τους.
Εκείνο της έμαθε ένα σωρό πράγματα για τα ζώα, της μίλαγε για τον κόσμο πίσω από τους λόφους. Κι ακόμη της έλεγε πως του αρέσει όσο τίποτα στη γη να καλπάζει λεύτερο σε κάμπους και βουνά.
Και πως είναι τυχερό που έχει για αφεντικό του έναν άνθρωπο που δεν βασάνιζε τα ζώα.
Κι αυτή δεν χόρταινε να το ακούει.
Με την σειρά της του μιλούσε για χίλια δυο πράγματα, μα πιο πολύ για τα πούλια, για το κελάηδημα τους, και για τα αστέρια που μελέταγε τη νύχτα.
Κι ακόμη πόσο ευχαριστιόταν να λικνίζεται ρυθμικά με το απαλό αεράκι.
Είχε ξεχάσει για τα καλά η λεύκα την μοναξιά.
Και το άλογο τώρα ένιωθε μοναξιά σαν ήταν μακριά της, παρ’ όλο η παρέα δεν του έλειπε στο αγροτόσπιτο του αφεντικού.
Όμως ένα πρωί το άλογο δε φάνηκε. Όσο και αν τέντωνε η λεύκα τα ψηλότερα κλαδιά της μήπως το δει να έρχεται από μακριά, τίποτα, τίποτα. Ούτε την άλλη μέρα φάνηκε, ούτε την παράλλη. Τότε κατάλαβε η λεύκα πως είχαν τελειώσει πια οι δουλειές στο διπλανό χωράφι και πως μ’ αυτές τελείωσαν οι όμορφες μέρες και η δική της ευτυχία.
«Πάει με τον καιρό θα με ξεχάσει το άσπρο άλογο», συλλογιζόταν κι η καρδιά της βάραινε σαν σίδερο.
Σκέψεις παρόμοιες όμως έκανε και το άσπρο άλογο, που όλη τη μέρα δούλευε τώρα αλλού.

Και τις νύχτες έμενε δεμένο μπροστά στην πόρτα του αγροτόσπιτου.
«Αχ, η λεύκα θα νομίζει πως την ξέχασα». Και τα μάτια του πλημμύριζαν θλίψη. Με τα άλλα ζώα δεν άλλαζε κουβέντα. Και ούτε που πείναγε πια.Μόνο λίγο νεράκι έπινε που και που και μασούλαγε ανόρεχτα λίγες μπουκιές σανό.
Τώρα κατάλαβε πόσο βαθιά αγάπαγε την λεύκα.
Και τι δεν θα έδινε να της έστελνε ένα μήνυμα, ένα σημάδι, πως δεν την ξέχασε, πως δεν το ήθελε να μένει μακριά της και άλλα πολλά...
Πέρναγαν οι μέρες, οι νύχτες, κυλούσαν οι βδομάδες, μπήκε ο χειμώνας. Μια νύχτα που η παγωνιά είχε ξαφνιάσει όλη τη φύση και το άλογο τουρτούριζε από το κρύο, μα που το κρύο και η παγωνιά μες στην καρδιά του ήταν πιο αβάσταχτα, πήρε την μεγάλη απόφαση:
«Δεν το αντέχω άλλο, θα σπάσω το σχοινί. Η λεύκα με χρειάζεται και τη χρειάζομαι κι εγώ».
Και μια και δυο σπάει το σχοινί και αρχίζει να καλπάζει ξέφρενα προς το λιβάδι.
Πρόβαλε τότε ξαφνικά στο χειμωνιάτικο ουρανό ένα ολοστρόγγυλο πελώριο φεγγάρι που ασήμωσε τους γύρω λόφους.
-Λευκά μου, λευκά μου! Φώναξε από μακριά το άσπρο άλογο.

Και κείνη που έμενε νύχτες άγρυπνη να το περιμένει, του απάντησε με τη γλυκεία αέρινη φωνή της όσο πιο δυνατά μπορούσε:
-Καλό μου άσπρο άλογο, αλογατάκι μου!
Γρήγορο σαν τον άνεμο έφτασε κοντά της. Σηκώθηκε στα πισίνα του πόδια για να τη φιλήσει στο μάγουλο.
Προσπάθησε και αυτή να σκύψει, γιατί το ήθελε και αυτή να φιλήσει το άλογο.
Μα ο κορμός της κόντεψε να σπάσει. Δεν τα κατάφεραν.
Ίσως μια άλλη φορά...
Ύστερα ξάπλωσε το άλογο στα πόδια της και αυτή τίναξε τα κλαδιά της και του έριξε όσα φύλλα δεν της είχε πάρει ο χειμώνας για να το ζεστάνει.
-Λεύκα μου τώρα έμεινες ολόγυμνη, θα ξεπαγιάσεις.
-Μην νοιάζεσαι, του απάντησε.Είμαι συνηθισμένη εγώ να περνάω το χειμώνα χωρίς την ασημένια φορεσιά μου.Στεναχωριέμαι μόνο που όταν με γνώρισες ήμουν φουντωτή και όμορφη...ενώ τώρα...
-Για μένα είσαι όμορφη όπως και να είσαι-τη διέκοψε το άλογο.
Άλλωστε η άνοιξη θα σου φέρει καινούργια φορεσιά.

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε από πάνω τους μια κοροϊδευτική βραχνή φωνή:
-Για δες, τι παράξενη, τι αταίριαστη αγάπη είναι πάλι και τούτη. Παει χάλασε ο κόσμος. Ένα άλογο με μια λεύκα. Ας γελάσω...
Σήκωσαν τα μάτια τους και είδαν να περνάει ένα μαύρο κακομούτσουνο σύννεφο.
-Θα τρέξω να πω τα νέα και στα άλλα σύννεφα πίσω από τους λόφους να γελάσουμε με την ψυχή μας.
Τέτοιο αστείο θέαμα έχω να δω πολύ καιρό, είπε το κακομούτσουνο σύννεφο και βιάστηκε να φύγει.
Η λεύκα βυθίστηκε στη σιωπή.Τα λόγια του μαύρου σύννεφου κουδούνιζαν στα αυτιά της και παραλίγο να της κλέψουν την χαρά.
Το άσπρο άλογο διάβασε την σκέψη της αμέσως.
-Καλή μου λεύκα, μη στεναχωριέσαι. Πάντα θα υπάρχουν μαύρα σύννεφα που αντί να ψάξουν να βρουν την ευτυχία, κοιτούν πως θα χαλάσουν την ευτυχία των άλλων.
Μην αμφιβάλλεις ούτε στιγμή πως είμαστε το πιο ταιριαστό ζευγάρι, ίσως μάλιστα σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

-Έχεις δίκιο άλογο, ακούστηκε να λέει μια ζεστή φωνή. Χιλιάδες χρόνια ταξιδεύω πάνω στη γη, από άκρη σε άκρη. Είδαν πολλά τα μάτια μου.
Πρώτη φορά μου συναντώ αγάπη τόσο όμορφη, τόσο ταιριαστή.
Ήταν το ολοστρόγγυλο φεγγάρι που είχε γλιστρήσει αθόρυβα από τον ουρανό και στάθηκε πάνω τους λούζοντας τους με ασημένιο φως.
Όμως μέσα στην τόση ευτυχία το άλογο ούτε που σκέφτηκε το αγροτόσπιτο και το αφεντικό του.
Και όταν του το θύμισε η λεύκα δεν το βάσταξε η καρδιά του να την αφήσει πάλι μόνη.
Το αφεντικό είχε όμως άλλη γνωμη.Ηταν όλη η περιούσια του.
Μέρες έψαχνε να το βρει. Λες και άνοιξε η γη και το κατάπιε.
Που να φανταστεί πως το άσπρο άλογο είχε αγαπήσει μια λεύκα, κάτω στο λιβάδι.
Όχι αυτό δεν περνούσε από μυαλό του, αν δεν υπήρχε το μαύρο κακομούτσουνο σύννεφο να το μαρτυρήσει. Και να πως έγινε:

Μαρτυριάρικο όπως ήταν έριξε λίγες σταγόνες στον κήπο του αγροτόσπιτου. Έτσι το μυστικό το έμαθαν πρώτα τα λουλούδια που το συζήταγαν μέρα νύχτα.
-Τι παράξενη ιστορία αγάπης, έλεγε το ένα.
-Ίσως να είναι όμορφη, μουρμούριζε το άλλο.
-Αχ να είχαμε και μεις την τύχη της λεύκας, έλεγε το τρίτο.

Πες πες έφτασε το μυστικό στα αυτιά της γυναίκας του αφεντικού, που ήξερε την γλώσσα των λουλουδιών από καιρό, αφού τα αγάπαγε πολύ.
Κι εκείνη με την σειρά της το είπε στον άντρα της.
-Τρέχω αμέσως να το φέρω πίσω, φώναξε χαρούμενο το αφεντικό.
Όμως το άλογο που είχε πάρει απόφαση να μείνει για πάντα με την λεύκα, μόλις τον είδε να κατηφορίζει από τους λόφους, εξαφανίστηκε πέρα στα βουνά.

Φτάνοντας το αφεντικό κοντά στη λευκά, σκέφτηκε, άλλος τρόπος δεν υπάρχει, πρέπει να κόψει την λεύκα. Μόνο έτσι πίστευε θα γύρναγε το άλογο πίσω.
Πήρε λοιπόν πριόνι και άρχισε να πριονίζει τον κορμό της.
Ξαφνιάστηκε όμως σαν άκουσε αναστεγναμούς.
Δεν πίστευε στα αυτιά του.
«Έχουν λοιπόν δίκιο όσοι λένε πως και τα δέντρα έχουν ψυχή», σκέφτηκε. «Και γιατί όχι; Η γυναίκα μου μιλάει από καιρό με τα λουλούδια της».
Σταμάτησε αμέσως το πριόνισμα και ρώτησε τη λευκά γεμάτος καλοσύνη:
-Πες μου σε πόνεσα; Πονάς;
-Ναι, του απάντησε εκείνη, μα δεν αναστέναξα για αυτό.
Σκέφτηκα πόσο πιο πολύ θα πονέσει το καλό μου άλογο, σαν γυρίσει και με βρει κομμένη, ριγμένη στη γη.
-Τι όμορφη αγάπη είναι τούτη! Ψιθύρισε το αφεντικο.Πως να τη χαλάσω; Πες στο άλογο όταν γυρίσει, πως από σήμερα το αφήνω ελεύθερο.
Αυτό το δώρο κάνω στην αγάπη σας.
Και πριν η λευκά προλάβει να τον ευχαριστήσει, αυτός είχε πάρει τον ανήφορο της επιστροφής,
να προλάβει να πει στην γυναίκα του τη θαυμαστή και παράξενη ιστορία.

Σαν γύρισε το άλογο και έμαθε τα ευχάριστα νέα, χόρευε σαν τρελό από ευτυχία γύρω από την λεύκα.
Και εκείνη μόλο που ήταν πληγωμένη λικνιζόταν ρυθμικά για να το συνοδέψει στον χορό του.
Την άλλη νύχτα όταν οι άνθρωποι κοιμόταν σ’ ολόκληρη την γη, της πρότεινε ένα μικρό περίπατο. Ξαφνιάστηκε η λεύκα.
-Περίπατο εγώ; Εγώ είμαι δέντρο. Το ξέχασες καλό μου άλογο; Τα δέντρα μένουν ριζωμένα στην ίδια θέση.
-Το ξέρω μένουν ακίνητα γιατί κανένα ποτέ δεν δοκίμασε να περπατήσει.
Θα είσαι εσύ το πρώτο δέντρο που θα περπατήσει στη γη.

Κι έτσι έγινε. Ήταν υπέροχη εκείνη η νύχτα που η λεύκα περπάταγε καμαρωτή δίπλα στο άσπρο της άλογο, κάτω από το ολοστρόγγυλο φεγγάρι.
Ναι, ήταν εκεί και ο φίλος τους το φεγγάρι, που βγήκε επίτηδες να τους φωτίσει το δρόμο.Και απόψε έβαλε τα δυνατά του να γίνει πιο λαμπερό.
-Σε ευχαριστούμε, καλό μας φεγγαράκι, είπαν με μια φωνή.
Και κείνο χαμήλωσε ακόμη πιο πολύ και τούς απάντησε τραγουδιστά:
Εγώ, εγώ θα πρέπει
να σας πω ευχαριστώ
για την αγάπη σας αυτή
που ομόρφυνε τη γη....
Και συνέχισε:
Τώρα είναι ώρα να πηγαίνω. Για λίγες μέρες δε θα φανώ. Θα κάτσω να ξεκουραστώ. Μα όταν ξανάρθω, θέλω να κάνω και γω ένα δώρο στην αγάπη σας, που θα την κάνει πιο όμορφη, πιο ζηλευτή, πιο ταιριαστή.
Αφήστε με το σκεφτώ.Ίσως συμβουλευτώ και την καλή νεράιδα που μένει σε ένα διπλανό αστέρι.
Μέχρι τότε γεια χαρά.

Στο μεταξύ μπήκε η άνοιξη. Και τούτη τη φορά δώρισε στη λεύκα μια ασημένια φορεσιά που όμοια της δεν είχε ξαναφορέσει ποτέ λεύκα πάνω στη γη.
Το άσπρο άλογο την καμάρωνε.
Στα κλαδιά της μαζεύονταν τώρα όλα τα πουλιά και τιτίβιζαν τα πιο μελωδικά τους τραγούδια.
Τις νύχτες συνεχιζόταν οι περίπατοί τους.

Και μια από αυτές τις νύχτες νάσου πάλι ο φίλος τους το φεγγάρι, τριγυρισμένο από εκατομμύρια αστέρια.
Χαμήλωσε, χαμήλωσε, χαμήλωσε κι άλλο, ώσπου κάθισε στην κορυφή της λεύκας.
-Σας έφερα το δώρο σας, νάτο! Είπε χαρούμενα και τους έδειξε ένα κόκκινο σακούλι. Μου το έδωσε η καλή νεράιδα από το γειτονικό μου αστέρι.
Μέσα του έχει μια μαγική χρυσόσκονη! Όταν τη ρίξω πάνω σας θα γίνετε και οι δυο σας ίδιοι.
Δε θα είστε πια διαφορετικοί. Και θα χαρείτε έτσι την αγάπη σας χωρίς εμπόδια και πρόβλημα κανένα.
Διαλέξτε: Θέλετε να ζήσετε σαν άλογα η σαν λεύκες;
Και τότε όπως γίνετε στις πολύ μεγάλες αγάπες, του απάντησαν με μια φωνή, σαν να είχε διαβάσει ο ένας τη σκέψη του άλλου:
-Σε ευχαριστούμε, φεγγαράκι, για το δώρο σου, μα προτιμάμε να μείνουμε έτσι όπως είμαστε.
Είμαστε τόσο ευτυχισμένοι. Η αγάπη μας δε χρειάζεται τη μαγική χρυσόσκονη.
-Εγώ συνέχισε η λεύκα, ξέρω καλά πόσο αρέσει στο άσπρο μου άλογο να τρέχει ξέφρενο μακριά, να καλπάζει. Θα ήταν κρίμα να γίνει λεύκα και να ριζώσει.
Εμένα πάλι δεν μ αρέσει να καλπάζω. Μου φτάνουν οι νυχτερινοί περίπατοι. Αντίθετα με ευχαριστεί να λικνίζομαι στο απαλό αεράκι.
-Έχει δίκιο η λεύκα μου, συμπλήρωσε το άλογο, θα ξεκουράζομαι στα πόδια της.
Πάντα κοντά της θα γυρίζω. Για μας η αγάπη μας είναι τόσο ταιριαστή!

Κι έτσι θα μείνουμε, λεύκα εκείνη, άλογο εγώ.
Και πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του το άλογο, ένιωσε να ψηλώνουν τα πόδια του. Κι η λεύκα έσκυψε πρώτη φορά τόσο πολύ χωρίς πόνους στη μέση της.
Έτσι έδωσαν το πρώτο τους φιλί...
Τρελό από ενθουσιασμό χειροκροτούσε το φεγγάρι και φώναζε με όλη του τη φωνή:
-Ξυπνήστε, άνθρωποι, ξυπνήστε να δείτε την πιο ταιριαστή αγάπη σ’ ολόκληρη τη γη.

Κι ήταν εκείνη η μόνη νύχτα που το φεγγάρι ξέχασε να συνεχίσει το ταξίδι του στον ουρανό...

Πηγή: http://ostraka-kai-bu8oi.blogspot.com/

read more “Μια παράξενη αγάπη.....”

I will always love you...

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

read more “I will always love you...”

Ιούλιος 2010: Οφειλόμενος φόρος τιμής στους νεκρούς του 1974

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πολέμησαν οι πολεμιστές του 1974 είναι γνωστές, σε κάποιους από πρώτο χέρι, σε άλλους μόνο από ακούσματα και διηγήσεις .Ήταν και τότε Ιούλιος και η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της ημέρας έφτανε τους 38 και πλέον βαθμούς. Οι σημερινές δηλαδή συνθήκες δυσφορίας της Λευκωσίας. Ο όγκος των εχθρικών πυρών ήταν τεράστιος ειδικά σε επιλεγμένες περιοχές (ΕΛΔΥΚ, Μονάδες Πυροβολικού και αλλού, χώρους συγκέντρωσης και αλλού).

Οι πολεμιστές τότε έπρεπε όχι μόνο να αντέξουν τον ήλιο και την αφόρητη ζέστη, αλλά και να ζήσουν κάτω από συνθήκες δίψας, που όσοι έζησαν μέσα στις μάχες θυμούνται ότι η γλώσσα τους κολλούσε άπειρες φορές στον ουρανίσκο τους από την έλλειψη πόσιμου νερού. Χώρια που το κύριο, το πρώτιστο τους καθήκον ήταν να πολεμήσουν και να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις βολές που γίνονταν με κάθε είδους όπλο εναντίον τους και την πατρίδα.

Ας σκεφτούμε για λίγο μια σκηνή μάχης, έστω, στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, είτε στην πρώτη φάση της εισβολής, είτε στην δεύτερη φάση. Ελδυκάριοι μέσα στις  τρύπες τους (Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974) οι περισσότεροι ημίγυμνοι και ασκεπής (το κράνος ήταν απαραίτητο αλλά δεν μπορούσε να φορεθεί από τη ζέστη) να πολεμούν κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, μέσα σε ένα διαρκώς φλεγόμενο, από τις εμπρηστικές βόμβες που έριχναν τα τούρκικα αεροπλάνα, στρατόπεδο. Η πυκνότητα των πυρών τεράστια, με μέσο χρόνο ζωής έκτος τρύπας μόνο 1 με 2 λεπτά (Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974). Νερό και φαγητό πολυτέλεια, μόνο το βράδυ έβγαιναν από τις τρύπες για να πάρουν, κάτω από τα συντρίμμια του υδραγωγείου, λίγο λασπόνερο, μερικές κονσέρβες και ένα κομμάτι ψωμί. Τα ίδια με τα πιο πάνω, πανομοιότυπα, τα συναντούμε και στον τιτάνιο αγώνα του 251ΤΠΖ, στον εξίσου τιτάνιο αγώνα του 286ΜΤ, στις απαράμιλλες σε ηρωισμό και αυτοθυσία επιχειρήσεις των μοιρών καταδρομών (Κύριοι πάτε για ύπνο).

Οι περισσότεροι από τους ηρωικούς νεκρούς μας βρίσκονται να αναπαύονται αδικαίωτοι στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας μαζί με τους ελλαδίτες αδελφούς μας, της διμοιρίας του Τσαμκιράνη που επέβαιναν του μοιραίου «Νορατλας» κατά την αποστολή "ΝΙΚΗ".

Στον Τύμβο θα κάνει επίσκεψη για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία του τόπου. Θα έχουν στηθεί στέγαστρα, διότι ο ήλιος θα καίει και θα υπάρχουν ψυγεία με παγωμένα ποτά και νερά, διότι η δίψα θα είναι μεγάλη. Θα είναι και η Φιλαρμονική της Εθνικής Φρουράς που θα παιανίζει πένθιμα. Θα υπάρχει και ασθενοφόρο για προληπτικούς λόγους. Θα ειπωθούν βαρύγδουπα λόγια και θα κατατεθούν δάφνινα στεφάνια και τριαντάφυλλα (ανάγκη αυτό μόνο και να τίποτε άλλο), ενώ θα αποθανατίζονται δηλώσεις και ατάκες επωνύμων. Κάπου εκεί θα είναι και ο Θανάσης, ο μόνος επιζών από την Διμοιρία του Τσαμκιράνη, καθώς και οι μανάδες των αγνοουμένων, Ελλαδιτών και Κυπρίων, που θα ακούσουν και πάλι τα ίδια χιλιοειπομένα «θα».

Θα κάνω και εφέτος την κάθε χρονική μου επίσκεψη στον Τύμβο, μαζί με τη κορούλα μου, ασκεπής όπως σε κάθε μου επίσκεψη στον Τύμβο και ας καίει ό ήλιος και χωρίς νερό, για να νοιώσω κάτω από συνθήκες "ειρήνης και ασφάλειας" λίγη από την ζέστη και τη δίψα που ένοιωσαν οι αγωνιστές, κάτω από συνθήκες πολέμου. Θα περιέλθω ένα ένα όλους εξολοκλήρου τους τάφους, θα διαβάσω τα ονόματα των νεκρών, θα φέρω στην μνήμη που τα ηρωικά τους κατορθώματα  (γα όσους τουλάχιστον έχω διαβάσει) και θα κλαίω με την ψυχή μου, διότι δεν μπόρεσα να φανώ «πολλώ κάρονες τούτων». Τα μάτια της κορούλας μου θα είναι κόκκινα όπως και πέρσι και προ πέρσι όπως κάθε χρόνο. Μόνο έτσι μπορώ να αποτίσω τον ελάχιστο οφειλόμενο φόρο τιμής προς τους ηρωικούς μας νεκρούς, διότι η αντίσταση αυτών στις ορδές του αττίλα μου δίνει την ελευθερία να κάνω σήμερα αυτή την επιστολή.

Κ.Α.Ν

-------
Υ.Γ: Αν και τα λόγια είναι περιττά, δεν μπορώ παρά να παραθέσω Θερμές ευχαριστίες στον συγγραφέα του κειμένου τόσο για τις σκέψεις που τόσο απλόχερα μας παραθέτει, όσο και για τις ζωντανές εικόνες που περνούν από μπροστά μας... βάζοντας όλους εμάς που δεν ζήσαμε αυτά τα γεγονότα έστω και για μερικές στιγμές να αναλογισθούμε... ότι κάποιοι  λίγοι ή πολλοί ...υπέφεραν, πολέμησαν, θυσιάστηκαν, ακρωτηριάσθηκαν....για αυτόν τον τόπο.
Ianjerry

Πηγή: http://ianjerry.blogspot.com/

read more “Ιούλιος 2010: Οφειλόμενος φόρος τιμής στους νεκρούς του 1974”

Οι απόγονοι της Έχιδνας

Σαν απόγονοι της Έχιδνας (κόρης της Μέδουσας) και του Τυφώνα (Τυφωέα) αναφέρονται , ο Κέρβερος, η Λερναία Ύδρα, το Λιοντάρι της Νεμέας, ο Όρθρος, η Σφίγγα και τη Χίμαιρα. Μερικοί μάλιστα αναφέρουν ότι παιδί της Έχιδνας ήταν και η τρομερή Σκύλλα, παρόλο που δεν είναι λίγοι που αποδίδουν τη γέννησή της στο Φόρβαντα και την Εκάτη.

Όλα αυτά τα τέρατα, καθώς και άλλα, νεότερα ή παλαιότερα αντικατοπτρίζουν τους πρωτόγονους φόβους του ανθρώπου, τόσο όσον αφορά την επίγεια και υπόγεια ζωή, αλλά και όσον αφορά την υδρόβια ζωή, ακόμη και την αερόβια ζωή• ίσως, όμως να προβάλλουν και αρκετά πραγματικά μεν, αλλά μυστήρια τέρατα (τέρας του Λοχ Νες), τα οποία πολλοί έχουν δει, αλλά περισσότεροι αψηφούν την εγκυρότητά των αυτόπτων μαρτύρων και, περισσότερο, την ύπαρξη τέτοιων όντων, που δεν υπακούουν στους συνήθεις νόμους του σύμπαντος. Ποιος μπορεί να πει όμως με 100 % σιγουριά ότι δεν είναι καν πιθανό να υπάρξουν τέτοια τέρατα; Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι περιστατικά όπως αυτά που βλέπουμε στους «Απόρρητους Φάκελους» ή ότι ανθρώπινες τερατογενέσεις δεν μπορούν να καταλήξουν σε ένα παρόμοιο «συμβάν»; Μάλλον, κανείς ή, ίσως, πολλοί να είναι σε θέση να μας επιβεβαιώσουν ακριβώς το αντίθετο. Το ευχάριστο είναι ότι κανένα από τα τρομερά παιδιά της Έχιδνας και του Τυφώνα δεν απέκτησε απογόνους…

Ο Κέρβερος, τρομερός τρικέφαλος σκύλος, προστάτευε άγρυπνα τον Άδη, μη αφήνοντας κανένα (εκτός από τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του, που τον ξεγέλασαν) να εισέλθει άσκοπα στον Κάτω Κόσμο, αλλά και μη επιτρέποντας στις ψυχές να δραπετεύσουν από τον Άδη. Από το σώμα του εκφύονταν φίδια, καθώς και από την ουρά του• στον τελευταίο του άθλο, ο Ηρακλής κατάφερε να τον συλλάβει, οδηγώντας τον από τον Άδη στις Μυκήνες και πάλι πίσω. Άλλος ένας που κατάφερε να τον δαμάσει ήταν ο Ορφέας, που με το παίξιμο της λύρας του μάγεψε το τερατόμορφο σκύλο, καταφέρνοντας να βρει την Ευρυδίκη του. Η λέξη έχει περάσει στα νέα Ελληνικά, με τη σημασία του προστάτη και του φύλακα, ενώ στο χώρο των υπολογιστών αποτελεί πρότυπο ασφάλειας (Kerberos). Μερικοί ανέφεραν 2, 50 ή ακόμη και 100 κεφάλια, και όποιος τον αντίκριζε ένοιωθε φρίκη και φόβο.

Η αδελφή του, Λερναία Ύδρα, ήταν ένα τεράστιο, υδρόβιο φίδι με εννέα κεφαλές (με δυνατότητα να αποκαθιστά τυχόν κομμένο κεφάλι), από τις οποίες η 5η (μεσαία) ήταν αθάνατη, που κατοικούσε στα βαλτοτόπια και τα έλη της λίμνης Λέρνης, κοντά στο Άργος, και σκότωνε με τη δηλητηριώδη αναπνοή της τα ζώα και τους ανθρώπους και κατάστρεφε τα σπαρτά• σε ένα από τους άθλους του, τη νίκησε ο Ηρακλής με τη βοήθεια του Ιόλαου. Λέγεται ότι η ίδια η θεά Ήρα μεγάλωσε την Λερναία Ύδρα, για να σκοτώσει τον Ηρακλή• γι’ αυτό και όρισε βοηθό της ένα τεράστιο κάβουρα. Πάλι μερικοί μύθοι μιλούν για διαφορετικό αριθμό κεφαλιών (5, 6, 50, 100 ακόμη και 10000). Στη σύγχρονη τεχνολογία Hydra ήταν το κωδικό όνομα των Windows NT 4.0 Terminal Server, ακριβώς λόγω της δικτυωμένης της Λερναίας Ύδρας.

Το Λιοντάρι της Νεμέας ήταν άλλο ένα τερατοειδές θηρίο, που είχε εξαιρετικά καταστροφικές επιδόσεις, το οποίο και επίσης δάμασε ο ημίθεος Ηρακλής στον πρώτο του άθλο.

Ο Όρθρος ήταν ένας τερατόμορφος δικέφαλος σκύλος με ουρά φιδιού, που καθήκον είχε να φυλάει τα κόκκινα βόδια του Γηρυόνη σε ένα νησί πέρα από τις Ηράκλειες Στήλες• και αυτόν τον νίκησε ο Ηρακλής με το ρόπαλό του, όπως και το Γηρυόνη.

Η Σφίγγα, της οποίας η λατρεία στην Ελλάδα προήλθε από την Αίγυπτο, ήταν ένα φτερωτό τέρας, με κεφάλι γυναίκας, γερακιού ή κριού, φτερούγες αετού και σώμα λιονταριού, που κατά το μύθο καθόταν σε ένα βράχο στο βουνό Φίκειο, κοντά στην πόλη των Θηβών, καταβροχθίζοντας τον κάθε περαστικό που δεν μπορούσε να λύσει το αίνιγμα που πάντα προέβαλλε στους περαστικούς, που της το εμπιστεύτηκαν οι Μούσες: «Ποιο ζώο γεννιέται τετράποδο, όταν μεγαλώσει γίνεται δίποδο και όταν γεράσει τρίποδο;»• ο Οιδίποδας το έλυσε και, όπως προφήτευε η προφητεία, έπεσε στους βράχους και κατατσακίστηκε.

  Η Χίμαιρα ήταν ένα τρίμορφο τέρας, με κεφάλι λιονταριού, σώμα άγριας κατσίκας, πόδια δράκου και ουρά που κατέληγε σε κεφάλι φιδιού ή δράκοντα, το οποίο είχε φλογισμένη αναπνοή, που έκαιε όποιον και ό,τι βρισκόταν στο δρόμο του, εμφανιζόμενο ξαφνικά από τόπο σε τόπο, συμβολίζοντας, ίσως, την έκρηξη μικρών ηφαιστείων. Τρεφόμενη από τον Αμισώδυρο, ήταν γρηγορότερη και από αστραπή, ενώ από το στόμα και τα ρουθούνια της έβγαιναν φλόγες. Σκοτώθηκε από το Βελλερεφόντη, καθώς αυτός επέβαινε στο φτερωτό Πήγασο. Στην αρχαία Κόρινθο και Σικυώνα η μορφή της Χίμαιρας ήταν αποτυπωμένη στα νομίσματα των πόλεων και στις ασπίδες τους, ενώ ο Όμηρος την έχει περιγράψει με τον παραστατικότερο τρόπο. Στα νέα Ελληνικά, «Χίμαιρα» σημαίνει κάτι το άπιαστο, το απραγματοποίητο.Η Σκύλλα, ωραιότατη νεανίδα, μεταμορφώθηκε σε τέρας από την Κίρκη, όταν την ερωτεύτηκε ο Γλαύκος• συχνά παρουσιάζεται ως τέρας με σώμα γυναίκας και ουρά ψαριού, ενώ φαίνεται ότι είχε 12 πόδια και 6 κεφάλια, με τρεις σειρές δοντιών το καθένα. Η Σκύλλα μπήκε σε μια σπηλιά του πορθμού της Μεσσήνης στη Σικελία και, καθισμένη σε ένα βράχο, απέναντι από την επίσης τρομερή Χάρυβδη, έτρωγε δελφίνια, φώκιες και ναυτικούς που περνούσαν από τα λημέρια της. Ο μόνος που κατάφερε να της ξεφύγει ήταν ο Οδυσσέας και οι συντρόφοι του, παρόλο που έφαγε 6 από αυτούς.

Πηγή:  http://www.diodos.gr/

read more “Οι απόγονοι της Έχιδνας”

Το τέλος της γνώσης;

Αν μια καταστροφή χτυπήσει και τον δικό μας πολιτισμό- όπως και όλους τους προηγούμενους - ποιες από τις γνώσεις μας θα μπορούν να διασώσουν και να αξιοποιήσουν οι απόγονοί μας; Η ψηφιακή αποθήκευση δεδομένων αποδεικνύεται κινούμενη άμμος για τις γενιές που θα επιζήσουν.

Ο ψηφιακός πολιτισμός μας βρίσκεται στον... αέρα.
Δύσκολο να ανασυντεθεί ύστερα από μια μεγάλη καταστροφή

«Τον 11ο μήνα, τη 15η ημέρα, η Αφροδίτη εξαφανίστηκε από δυτικά, τρεις ημέρες έλειψε από τον ουρανό. Τον 11ο μήνα, τη 18η ημέρα, η Αφροδίτη έγινε ορατή στα ανατολικά».

Το εντυπωσιακό σε αυτές τις παρατηρήσεις σχετικά με την Αφροδίτη είναι ότι έγιναν πριν από περίπου 3.500 χρόνια, από βαβυλώνιους αστρολόγους. Γνωρίζουμε γι΄ αυτές επειδή η πήλινη επιγραφή όπου καταγράφονται, γνωστή ως «Η Δέλτος της Αφροδίτης του Αμί-Σαντούγκα», έχει σωθεί ως τις μέρες μας.

Εμείς φυσικά έχουμε γνώσεις που οι Βαβυλώνιοι δεν είχαν καν ονειρευτεί. Δεν κοιτάζουμε απλώς την Αφροδίτη από μακριά, έχουμε στείλει εκεί διαστημόπλοια. Οι αστρονόμοι μας παρατηρούν πλανήτες σε άλλους ήλιους και κάνουν τεράστια άλματα στον χώρο και στον χρόνο, φθάνοντας στις απαρχές του ίδιου του Διαστήματος. Οι βιομηχανίες μας μετατρέπουν την άμμο και το πετρέλαιο σε όλο και μικρότερες και περισσότερο πολύπλοκες συσκευές, σε ένα είδος αλχημείας πιο θαυμαστής και από τις τολμηρότερες φαντασιώσεις των αλχημιστών. Οι βιολόγοι μας πειραματίζονται με τις συνταγές της ίδιας της ζωής, αποκτώντας δυνάμεις που κάποτε αποδίδονταν στους θεούς.

Οσο όμως πιο εντυπωσιακές γίνονται οι γνώσεις μας τόσο πιο ευαίσθητα και εφήμερα είναι τα μέσα στα οποία επιλέγουμε να τις αποθηκεύσουμε. Αν ο πολιτισμός μας χαθεί, όπως τόσοι άλλοι στο παρελθόν, τι από αυτόν θα διασωθεί και σε ποιον βαθμό;

Υπόθεση καταστροφής
Ας υποθέσουμε ότι ο πλανήτης πλήττεται από μια καταστροφή η οποία δεν είναι τόσο κατακλυσμιαία ώστε να τον καταστρέψει ολοσχερώς. Πολλά κτίρια παραμένουν ανέπαφα και αρκετοί άνθρωποι επιζούν για να ανοικοδομήσουν τον πολιτισμό ύστερα από μερικές δεκαετίες ή αιώνες. Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα καταρρέει ή ότι ένας καινούργιος ιός σκοτώνει το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού ή ότι μια ηλιακή καταιγίδα καταστρέφει το δίκτυο ηλεκτροδότησης της Βόρειας Αμερικής. Ή ας υποθέσουμε ότι επέρχεται μια αργή παρακμή εξαιτίας της ανόδου του κόστους της ενέργειας και των περιβαλλοντικών καταστροφών. Η αυξανόμενη πολυπλοκότητα και αλληλεξάρτηση της κοινωνίας καθιστά τον πολιτισμό μας όλο και πιο ευάλωτο απέναντι σε τέτοιου είδους γεγονότα.

Οποια και αν είναι η αιτία, αν κοβόταν το ρεύμα που τροφοδοτεί τις τράπεζες και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές όπου αποθηκεύεται μεγάλο μέρος της ανθρώπινης γνώσης και οι άνθρωποι σταματούσαν να συντηρούν αυτά τα μηχανήματα και τα κτίρια που τα στεγάζουν ενώ τα εργοστάσια έπαυαν να παράγουν καινούργια τσιπς και δίσκους, για πόσο καιρό θα επιζούσε η γνώση μας; Πόση από αυτήν θα μπορούσαν να ανασύρουν οι επιζήσαντες των καταστροφών τις επόμενες δεκαετίες ή αιώνες;

Το φιάσκο Fogbank
Ακόμη και χωρίς μια μεγάλη καταστροφή, η απώλεια της γνώσης αποτελεί ήδη πρόβλημα. Παράγουμε περισσότερες πληροφορίες από ποτέ και τις αποθηκεύουμε σε όλο και πιο βραχύβια μέσα. Μεγάλο μέρος αυτών που χάνονται δεν είναι ουσιώδη- οι μελλοντικές γενιές μάλλον θα τα καταφέρουν και χωρίς τις οικογενειακές φωτογραφίες και τα βίντεο που χάσατε όταν «πέθανε» ο σκληρός δίσκος σας-, κάποια όμως είναι. Το 2008, για παράδειγμα, μαθεύτηκε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν «ξεχάσει» πώς να κατασκευάζουν ένα μυστικό συστατικό για κάποιες πυρηνικές κεφαλές ονόματι Fogbank. Αρχεία δεν είχαν κρατηθεί και το προσωπικό που είχε αναμειχθεί είχε συνταξιοδοτηθεί ή είχε φύγει από την αρμόδια υπηρεσία. Το φιάσκο κατέληξε στην αύξηση του κόστους ενός προγράμματος εκσυγχρονισμού των πυρηνικών κεφαλών κατά 69 εκατ. δολάρια (50,33 εκατ. ευρώ).

Αν το ρεύμα κοπεί για παρατεταμένη περίοδο, η κληρονομιά της ανθρωπότητας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον σκληρό δίσκο, την τεχνολογία που αυτή τη στιγμή επιτελεί τον ρόλο της ηλεκτρονικής μνήμης της κοινωνίας μας. Τα πάντα, από τις τελευταίες σαρώσεις γονιδιωμάτων ως τα κυβερνητικά και τραπεζικά αρχεία ή τις προσωπικές μας πληροφορίες, είναι αποθηκευμένα σε σκληρούς δίσκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων βρίσκονται σε αίθουσες γεμάτες με ηλεκτρονικούς υπολογιστές γνωστές ως κέντρα δεδομένων.

Οχι τόσο σκληρός για να πεθάνει...
Οι σκληροί δίσκοι δεν προορίζονταν ποτέ για μακροχρόνια αποθήκευση εφόσον δεν έχουν υποβληθεί σε τεστ για την εκτίμηση της διάρκειας ζωής τους όπως τα CD. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει πόσο θα κρατήσουν. ΟΚέβιν Μιούρελ, μέλος της διοίκησης του Εθνικού Μουσείου Πληροφορικής της Βρετανίας, άνοιξε πρόσφατα ξανά έναν σκληρό δίσκο των 456 megabyte ο οποίος είχε τεθεί εκτός λειτουργίας στις αρχές της δεκαετίας του 1980.«Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου να πάρουμε τα δεδομένα» λέει.

Οι σύγχρονοι σκληροί δίσκοι όμως μπορεί να μην έχουν τόσο καλές επιδόσεις. Η πυκνότητα αποθήκευσης σε αυτούς είναι σήμερα μεγαλύτερη των 200 gigabits ανά τετραγωνική ίντσα και αυξάνεται ταχέως. Αν και διαθέτουν εξελιγμένα συστήματα για να αντισταθμίζουν την κατάρρευση μικρών τμημάτων τους, σε γενικές γραμμές όσο περισσότερα bits δεδομένων στριμώχνει κανείς σε ένα υλικό τόσο περισσότερα θα χάσει αν ένα τμήμα του φθαρεί ή καταστραφεί. Επιπλέον μια διαδικασία φθοράς η οποία δεν θα επηρέαζε ιδιαίτερα ένα μεγάλης κλίμακας τμήμα μπορεί να καταστρέψει ολοσχερώς ορισμένα τμήματα μικρότερης κλίμακας.«Ολα είναι ανοιχτά με τους σύγχρονους δίσκους. Δεν θα ξέρουμε προτού περάσουν 20 χρόνια»λέει ο κ. Μιούρελ.

Τα πιο σημαντικά δεδομένα αποθηκεύονται σε εφεδρικά αντίγραφα σε μέσα όπως οι μαγνητοταινίες ή οι οπτικοί δίσκοι. Δυστυχώς πολλά από αυτά τα μέσα δεν μπορούν να διαρκέσουν ούτε πέντε χρόνια, λέει οΤζο Ιράσι, ο οποίος μελετά την αξιοπιστία των ψηφιακών μέσων στο Καναδικό Ινστιτούτο Συντήρησης της Οτάβα. Τα τεστ «ταχείας γήρανσης» που διενεργεί δείχνουν ότι οι πιο σταθεροί οπτικοί δίσκοι είναι τα εγγράψιμα CD με μια στρώση χρυσού και μια στρώση βαφής φθαλοκυανίνης.«Αν προτιμήσετε αυτόν τον δίσκο και τον γράψετε καλά,νομίζω ότι μπορεί να κρατήσει 100 χρόνια»λέει.«Αν προτιμήσετε κάτι άλλο,υπολογίστε πέντε ως δέκα χρόνια».

Φλασάκια μιας χρήσεως
Τα όλο και πιο διαδεδομένα «φλασάκια» μνήμης είναι ακόμη λιγότερο ανθεκτικά. Το πόσο μπορούν να διατηρήσουν τα δεδομένα δεν είναι βέβαιο, εφόσον δεν έχουν γίνει ανεξάρτητα τεστ, ένας κατασκευαστής όμως προειδοποιεί τους χρήστες να μην τα εμπιστεύονται για περισσότερο από δέκα χρόνια. Αν και μερικές νέες τεχνολογίες μνήμης μπορούν να είναι πιο σταθερές από τα φλας, το ενδιαφέρον εστιάζεται περισσότερο στην ενίσχυση της ταχύτητας και της χωρητικότητας παρά στη σταθερότητα. Βεβαίως οι συνθήκες αποθήκευσης των μέσων μπορεί να αποβούν πιο σημαντικές από τη σταθερότητά τους: οι δίσκοι που διατηρούνται σε ξηρό και δροσερό περιβάλλον αντέχουν πολύ περισσότερο από εκείνους που εκτίθενται στη ζέστη και στην υγρασία. Λίγα κέντρα δεδομένων έχουν όμως σχεδιαστεί ώστε να διατηρή σουν αυτές τις συνθήκες για πολύ καιρό αν το ρεύμα κοπεί. Πολλά βρίσκονται σε συμβατικά κτίρια, σε περιοχές ευάλωτες στις πλημμύρες ή στους σεισμούς. Και αν ο πολιτισμός καταρρεύσει, ποιος ξέρει τι χρήσεις θα βρουν οι στερημένοι από πόρους επιζήσαντες για τους παλιούς σκληρούς δίσκους;

Σαυροφωλιές και μαγνητοταινίες
Η φυσική επιβίωση των αποθηκευμένων δεδομένων αποτελεί παρ΄ όλα αυτά μόνο την αρχή του προβλήματος της ανάσυρσής τους, όπως ανακάλυψαν πρόσφατα οΝτένις Γουίνγκο και οΚιθ Κάουινγκ. Οι δύο ειδικοί είναι επικεφαλής ενός προγράμματος του Κέντρου Ερευνών Εϊμς της ΝΑSΑ για την ανάσυρση υψηλής ανάλυσης εικόνων από παλιές μαγνητοταινίες που περιέχουν τα δεδομένα που έστειλαν οι πέντε αποστολές Lunar Οrbiter τη δεκαετία του 1960, εποχή κατά την οποία μπορούσαν να ανασυρθούν μόνο εικόνες χαμηλής ανάλυσης. Οι ταινίες είχαν διατηρηθεί σε άψογη κατάσταση.«Είναι θαύμα,με βάση την εμπειρία μου από αντίστοιχες εμπορικές ταινίες εκείνης της εποχής»λέει ο κ. Γουίνγκο.

Ολα μοιάζουν τόσο τακτοποιημένα στη ζωή μας.
Τί απ΄ αυτά όμως θα μπορούσε να γλυτώσει αν κάτι πάει στραβά;

Για να ανασύρουν όμως τα δεδομένα από αυτές οι ειδικοί έπρεπε κατ΄ αρχήν να επανεγκαταστήσουν τις παλιές θύρες μαγνητοταινιών τις οποίες είχε φυλάξει ένας παλιός υπάλληλος της ΝΑSΑ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση, λέει ο κ. Γουίνγκο.«Μέσα σε μία από αυτές είχε κάνει τη φωλιά της μια σαύρα». Οταν άρχισαν να ανασύρουν τα δεδομένα, η μετατροπή τους σε κάποια χρήσιμη μορφή κατέστη δυνατή μόνο αφού μια τρίμηνη αναζήτηση έφερε στο φως ένα έγγραφο με τις εξισώσεις «αποδιαμόρφωσης».

Αν σήμερα ειδικοί με άφθονη χρηματοδότηση χρειάζονται πολλούς μήνες για να ανασύρουν δεδομένα από καλοδιατηρημένες μαγνητοταινίες, φανταστείτε τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν όσοι θα επιζήσουν στη μετά την καταστροφή εποχή. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι έχουν άφθονους υπολογιστές για την ανάγνωση σκληρών δίσκων, το έργο θα είναι δύσκολο. Μεγάλο μέρος δεδομένων στις μέρες μας είναι κρυπτογραφημένο ή μπορεί να διαβαστεί μόνο από εξειδικευμένα προγράμματα. Ακόμη και σε ένα κέντρο δεδομένων που έχει μείνει άθικτο για 20 ή 30 χρόνια κάποιοι δίσκοι θα πρέπει να διαλυθούν για να ανασυρθούν τα δεδομένα τους, επισημαίνει οΡόμπερτ Γουίντερ , μηχανικός της βρετανικής εταιρείας ανάσυρσης δεδομένων Κroll που το 2003 είχε διασώσει τα δεδομένα ενός σκληρού δίσκου από το διαστημικό λεωφορείο «Columbia».

Πράγματι, η ανάσυρση δεδομένων, αν κάτι πάει στραβά, μπορεί να είναι δύσκολη ακόμη και στον σημερινό πλήρως ηλεκτροδοτούμενο κόσμο. Πέρυσι, για παράδειγμα, η Μicrosoft χρειάστηκε πολλές εβδομάδες για να ανασύρει τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών των κινητών τηλεφώνων Sidekick ύστερα από κάποια δυσλειτουργία.

Ποιος θα ξαναχτίσει τον πολιτισμό;
Μετά την καταστροφή η έλλειψη πόρων- σε ανθρώπους, τεχνογνωσία, εξοπλισμό- μπορεί να αποτελέσει πολύ μεγαλύτερο εμπόδιο από ό,τι η φυσική απώλεια των δεδομένων. Η επανεκκίνηση ενός βιομηχανικού πολιτισμού μπορεί να είναι πολύ δυσκολότερη αυτή τη φορά επειδή έχουμε χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος των εύκολα διαθέσιμων πόρων, από το πετρέλαιο ως τα μεταλλεύματα.

Θα έχει πραγματικά σημασία η απώλεια των δεδομένων που έχουν αποθηκευθεί σε σκληρούς δίσκους; Στο κάτω κάτω μεγάλο μέρος των όσων έχουμε κληρονομήσει από παλαιότερους πολιτισμούς έχει μικρή πρακτική αξία: η Δέλτος της Αφροδίτης του Αμί-Σαντούγκα, για παράδειγμα, περιέχει στο μεγαλύτερο μέρος της αστρολογικές ασυναρτησίες. Κατά τον ίδιο τρόπο πολλά από αυτά που καταλαμβάνουν τον χώρο των ηλεκτρονικών δικτύων του πλανήτη, από τα online καταστήματα ως τα τελευταία βίντεο των διασημοτήτων, φαίνονται αναλώσιμα.

Ακόμη και η αξία πολλών επιστημονικών δεδομένων είναι αμφισβητήσιμη. Τι χρησιμότητα θα έχει, για παράδειγμα, να γνωρίζει κανείς την αλληλουχία του ανθρώπινου γονιδιώματος χωρίς την τεχνολογία και την τεχνογνωσία που απαιτούνται για την εκμετάλλευση αυτής της γνώσης; Καθώς ορισμένα επιστημονικά πειράματα αυτή τη στιγμή παράγουν απίστευτες ποσότητες δεδομένων, η διατήρηση ολόκληρου του όγκου τους είναι ήδη δύσκολη. Η τεράστια ποσότητα του υλικού θα αποτελέσει πρόβλημα για όποιον προσπαθεί να ανασύρει οτιδήποτε θεωρεί σημαντικό: ενώ είναι σχετικά εύκολο να βρει κανείς ένα βιβλίο που ψάχνει σε μια βιβλιοθήκη, συνήθως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζει τι έχει μέσα ένας σκληρός δίσκος αν δεν τον επανεκκινήσει.

Δημοφιλή και άχρηστα
Επιπλέον αυτά που θα επιζήσουν περισσότερο από τη σημερινή ψηφιακή εποχή δεν θα είναι απαραίτητα τα πιο σημαντικά. Οσο πιο πολλά αντίγραφα έχει ένα δεδομένο τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες επιβίωσης, ανακάλυψης και ανάσυρσής του. Ορισμένα δεδομένα αντιγράφονται πολύ επειδή είναι χρήσιμα, όπως π.χ. τα λειτουργικά συστήματα, για τα περισσότερα όμως η αντιγραφή βασίζεται στη δημοτικότητά τους.

Αυτό σημαίνει ότι οι ψηφιακές εκδοχές της ποπ μουσικής και ορισμένων ταινιών μπορούν να επιζήσουν για πολλές δεκαετίες. Οι Αbba μπορεί να βρίσκονται ξανά στα τσαρτ τον 22ο αιώνα. Υπάρχουν όμως πολύ λιγότερα αντίγραφα των εγχειριδίων και των οδηγιών χρήσεως που περιλαμβάνουν την εξειδικευμένη γνώση που θα είναι η πιο σημαντική για εκείνους που θα προσπαθήσουν να ανοικοδομήσουν τον πολιτισμό, όπως το πώς μπορεί κανείς να εκκαμινεύσει τον σίδηρο ή να φτιάξει αντιβιοτικά.

Ισως η πιο καθοριστική απώλεια να επέλθει τελικά ύστερα από μισό αιώνα, όταν οι επιζήσαντες μηχανικοί, επιστήμονες και γιατροί θα αρχίσουν να υποκύπτουν στα γηρατειά. Οι ικανότητες και η τεχνογνωσία τους μπορεί να κάνουν τη διαφορά όταν χρειάζεται κανείς να βρει ζωτικές πληροφορίες ή να θέσει ξανά σε λειτουργία απαραίτητα μηχανήματα. Οι θύρες των μαγνητοταινιών της ΝΑSΑ, για παράδειγμα, αποκαταστάθηκαν με τη βοήθεια ενός συνταξιούχου μηχανικού ο οποίος είχε δουλέψει σε παρόμοια συστήματα. Χωρίς αυτόν η ανάσυρση των δεδομένων θα είχε καθυστερήσει πολύ περισσότερο, λέει ο κ. Κάουινγκ.

Η υπεροχή του χαρτιού
Περίπου έναν αιώνα μετά τη μεγάλη καταστροφή ελάχιστα από την ψηφιακή εποχή θα εξακολουθούν να υπάρχουν πέρα από αυτά που είναι γραμμένα σε χαρτί.«Ακόμη και το χειρότερης ποιότητας χαρτί μπορεί να διαρκέσει περισσότερο από 100 χρόνια» λέει ηΣίζον Τσε, ειδικής στη συντήρηση χαρτιού στο Καναδικό Ινστιτούτο Συντήρησης. Το αρχαιότερο διασωθέν βιβλίο τυπωμένο σε χαρτί χρονολογείται από το 868 μ.Χ., επισημαίνει. Βρέθηκε σε μια σπηλιά στη Βορειοδυτική Κίνα το 1907.

Κάθε ψηφιακό μέσο έχει και τον δικό του χρόνο ζωής.
Το CD φαίνεται να αντέχει περισσότερο, ενώ τα φλασάκια μνήμης διαρκούν όσο ένα... φλας

Αν τα βιβλία δεν χρησιμοποιηθούν ως καύσιμα ή χαρτί τουαλέτας, θα διαρκέσουν για αρκετές εκατοντάδες χρόνια, εύθραυστα και ξεθωριασμένα, αλλά πάντοτε αναγνώσιμα. Και πάλι ωστόσο τις περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης έχουν τα πιο δημοφιλή. Φανταστείτε να διακινδυνεύσετε τη ζωή σας εξερευνώντας επικίνδυνα ερείπια εις αναζήτηση της αρχαίας σοφίας, για να βρεθείτε τελικά μπροστά σε έναν από καιρό θαμμένο σωρό από τεύχη του «Ρlayboy». Μπορούμε να προετοιμαστούμε;

Η παρούσα στρατηγική για να διατηρήσει κανείς σημαντικά δεδομένα είναι να αποθηκεύσει πολλά αντίγραφα σε διαφορετικά μέρη, καμιά φορά και σε διαφορετικά μέσα. Ετσι μπορεί να τα προστατεύσει από εντοπισμένες καταστροφές όπως οι τυφώνες ή οι σεισμοί, αλλά όχι μακροπρόθεσμα. «Πραγματικά δεν υπάρχει ψηφιακό πρότυπο στο οποίο μπορεί να υπολογίζει κανείς για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα αν υποτεθεί ότι ο πολιτισμός μας πάψει να λειτουργεί»λέει οΑλεξάντερ Ρόουζ, επικεφαλής του Ιδρύματος Long Νow, ενός οργανισμού ο οποίος προωθεί τη μακροπρόθεσμη σκέψη.

Σε έναν βαθμό το πρόβλημα οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει αγορά για την αιωνιότητα. Οι προτάσεις για την κατασκευή ενός χάρτινου μέσου το οποίο θα μπορούσε να αποθηκεύσει ψηφιακά δεδομένα επί αιώνες χρησιμοποιώντας σύμβολα παρόμοια με τα bar codes έχουν πέσει στο κενό εξαιτίας της έλλειψης εμπορικού ενδιαφέροντος και των δυσκολιών που συναντώνται στην επίτευξη μιας ικανοποιητικής συμπύκνωσης των δεδομένων.

Ισως το μόνο μέσο το οποίο θα μπορούσε να ανταγωνιστεί το χαρτί στη σταθερότητα και τα ψηφιακά μέσα στη συμπύκνωση είναι ο δίσκος Rosetta. Ο πρώτος του είδους κατασκευάστηκε το 2008 και περιλαμβάνει περιγραφές και κείμενα 1.000 γλωσσών. Οι δίσκοι αυτοί είναι από νικέλιο και χαράσσονται με γράμματα τα οποία ξεκινούν σε κανονικό μέγεθος και γρήγορα γίνονται μικροσκοπικά. Με χαρακτήρες που μπορούν να διαβαστούν αν μεγεθυνθούν 1.000 φορές ο κάθε δίσκος μπορεί να περιέχει 30.000 σελίδες κειμένου ή εικόνων. Το Ινστιτούτο Long Run εξετάζει τη δημιουργία μιας ψηφιακής εκδοχής με τη χρήση μιας μορφής bar code.

Αν είχαμε έναν τρόπο να αποθηκεύσουμε ψηφιακά δεδομένα μακροπρόθεσμα, το επόμενο ερώτημα θα ήταν τι θα διατηρήσουμε και πώς θα το φυλάξουμε με τρόπο ώστε να είναι ασφαλές αλλά και να μπορεί κανείς να το ανακαλύψει εύκολα στο μέλλον.

© 2010 Νew Scientist Μagazine, Reed Βusiness Ιnformation Ltd.

Πηγή: RC-CAFE
Αναδημοσίευση από gewponoi.com

read more “Το τέλος της γνώσης;”

Θεέ μου! θέλω να με κάνεις.....τηλεόραση!!!

Ἔκθεση ἀπὸ μαθητὴ τοῦ δημοτικοῦ μὲ θέμα: «Τὶ νὰ ζητήσω ἀπὸ τὸν Θεό».

"Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση!
Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές. και ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δεν λειτουργεί Όταν είμαι τηλεόραση, θα χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί. Θέλω τ΄αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε, μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα. Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους. Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!"

Η δασκάλα που την διάβασε (καθώς τη βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: "τι συμβαίνει;"
Αυτή απάντησε: "Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου".
Ο σύζυγος είπε: "Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς που είναι αυτοί!"

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: "Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!.."

Πηγή: http://www.flickr.com/photos/perivleptos/4750848633/

read more “Θεέ μου! θέλω να με κάνεις.....τηλεόραση!!!”

Ειδικές αισθήσεις: η τέχνη του να βλέπεις χωρίς όραση.

Είναι μια περίεργη εικόνα: ένας μεσήλικας, γερμένος μπροστά, ζωγραφίζει πίνακες με τοπία και πρόσωπα και φιγούρες ζώων σε μια ειδική πινακίδα που ισορροπεί επάνω σε ένα μαξιλάρι που ακουμπάει στο στομάχι του.

Mισή ντουζίνα άνθρωποι τον περιτριγυρίζουν. Ένας από αυτούς τοποθετεί μια πετσέτα κάτω από τον αυχένα του για να νιώθει πιο άνετα και κάποιος άλλος χειρίζεται ένα χρονόμετρο και δίνει οδηγίες του τύπου 'άρχισε να κάνεις αυτό' ή ΄σταμάτησε να το κάνεις' ενώ ένας τρίτος μεταφράζει τις οδηγίες στα τούρκικα. Μια μικρή ομάδα συνεδριάζει σε μια γωνία και παρακολουθεί τις διαδικασίες. Κάποιοι στέκονται απλά εκεί γύρω και παρατηρούν προσπαθώντας να μη μπαίνουν στη μέση. Η περίπλοκη αυτή τελετή περιγράφει την προετοιμασία για μια εγκεφαλική απεικόνιση και οι ερευνητές φροντίζουν ώστε να γίνουν όλα σωστά. Εντωμεταξύ, ο άντρας που βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, ένας τυφλός ζωγράφος, λέει αστεία και κάνει τους πάντες να χαμογελάνε.

Ο ζωγράφος είναι ο Esref Armagan. Και βρίσκεται στη Βοστόνη για να διαπιστωθεί εάν μια ματιά μέσα στον εγκέφαλό του μπορεί να εξηγήσει το πώς ένας άνθρωπος που δεν έχει ποτέ του δει, μπορεί να ζωγραφίζει εικόνες που οι άνθρωποι που βλέπουν μπορούν εύκολα να τις αναγνωρίσουν και ακόμα να τις θαυμάσουν. Ζωγραφίζει σπίτια και βουνά και λίμνες και πρόσωπα και πεταλούδες, αλλά ποτέ του δεν έχει δει τίποτε απ' όλα αυτά. Απεικονίζει χρώματα, σκιές και προοπτική, αλλά δεν είναι ξεκάθαρο με ποιον τρόπο έγινε μάρτυρας αυτών των σκηνών. Πως μπορεί και το κάνει;
Διότι, εάν ο Armagan μπορεί να αναπαριστά εικόνες με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να το κάνει ένα άτομο που διαθέτει όραση, εγείρονται σημαντικά ερωτήματα όχι μόνο σχετικά με το πώς οι εγκέφαλοί μας οικοδομούν νοητικές εικόνες, αλλά επίσης αναφορικά με τον ρόλο που παίζουν οι εικόνες αυτές στην όρασή μας. Σχηματίζουμε νοητικές εικόνες μόνο με τη χρήση των ματιών μας ή συμμετέχουν και άλλες αισθήσεις στις εικόνες αυτές; Πόσα πολλά καταλαβαίνουν οι εκ γενετής τυφλοί για τον χώρο και την διάταξη των αντικειμένων που βρίσκονται σ' αυτόν; Πόσο μπορεί να 'δει' ένας τυφλός άνθρωπος;

Ο Armagan γεννήθηκε πριν από 55 χρόνια σε μια από τις φτωχότερες γειτονιές της Κωνσταντινούπολης. Το ένα από τα δυο του μάτια δεν μπόρεσε να αναπτυχθεί λόγω ατροφικού βλαστού και το άλλο είναι μικροσκοπικό και γεμάτο ουλές. Δεν είναι δυνατό να μάθουμε εάν είχε κάποιου είδους όραση όταν ήταν νήπιο, αλλά σίγουρα δεν κατάφερε ποτέ να δει φυσιολογικά και αυτή τη στιγμή ο εγκέφαλός του δεν μπορεί πλέον να ανιχνεύσει το φως. Λίγα από τα παιδιά της γειτονιάς του κατάφεραν να έχουν στοιχειώδη εκπαίδευση και όπως αυτά, ο Esref πέρασε τα πρώτα του χρόνια παίζοντας στους δρόμους. Αλλά η τυφλότητά του τον απομόνωσε και για να περνάει τον χρόνο του ξεκίνησε να σχεδιάζει. Στην αρχή απλώς έγδερνε τη σκόνη. Αλλά μέχρι την ηλικία των 6 είχε αρχίσει να χρησιμοποιεί μολύβι και χαρτί. Στα 18 του χρόνια ξεκίνησε να ζωγραφίζει με τα δάχτυλά του, πρώτα σε χαρτί, και μετά σε καμβά με λαδομπογιές. Στα 42 του χρόνια ανακάλυψε τα ακρυλικά χρώματα που στεγνώνουν γρήγορα.

Οι ζωγραφιές του είναι αφοπλιστικά ρεαλιστικές. Και οι ικανότητές του είναι αξιοσέβαστες. "Για δεκαετίες έχω κάνει εξετάσεις σε τυφλούς ανθρώπους," δηλώνει ο John Kennedy, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, "και δεν έχω δει ποτέ τέτοιο επίτευγμα." Η πρώτη ευκαιρία που είχε ο Kennedy να συναντήσει και να εξετάσει προσωπικά τον Armagan ήταν στη διάρκεια μιας επίσκεψής του στη Νέα Υόρκη τον Μάιο του 2004, όπου είχε έρθει σε ένα φόρουμ που είχε οργανωθεί από μια ομάδα που λεγόταν 'Εκπαίδευση στις Τέχνες για τους Τυφλούς' (Art Education for the Blind). Ο Armagan, που είναι κάτι σαν διασημότητα στην Τουρκία, είχε προσκαλεστεί για περιοδείες στην Τσεχία, στην Κίνα, στην Ιταλία και στην Ολλανδία. Αλλά αυτό που έκανε τη συγκεκριμένη επίσκεψή του διαφορετική ήταν το ενδιαφέρον που έδειξαν κάποιοι επιστήμονες και ιδιαίτερα ο Kennedy και μια ομάδα από τη Βοστόνη.

Ο Kennedy πέρασε τον Armagan από μια σειρά δοκιμασιών. Για παράδειγμα, του παρουσίασε στερεά σώματα που μπορούσε να νιώσει, όπως έναν κύβο, έναν κώνο και μια μπάλα, όλα σε μια σειρά (που αποκαλείται το 'τεστ των τριών βουνών' 'three mountains task') και του ζήτησε να τα ζωγραφίσει. Στη συνέχεια του ζήτησε να τα ζωγραφίσει από διάφορες άλλες γωνίες σε σχέση με το τραπέζι και διαφορετικές θέσεις του σώματός του (σα να τα κοιτάει από ψηλά ή από χαμηλά, κ.λπ.). Του ζήτησε ακόμα να ζωγραφίσει σχέδια που η προοπτική τους ήταν δύσκολο να αναπαρασταθεί ακόμα και από ανθρώπους που μπορούν να δουν. Και όταν του ζήτησε να σχεδιάσει έναν κύβο και μετά να τον περιστρέψει προς τα αριστερά και μετά ακόμα περισσότερο προς τα αριστερά, ο Armagan κατάφερε να ζωγραφίσει μια σκηνή με τις τρεις αυτές απεικονίσεις του κύβου. Με εντυπωσιακό τρόπο, τους ζωγράφισε με προοπτική τριών σημείων, επιδεικνύοντας μια τέλεια σύλληψη του πως οι οριζόντιες και οι κάθετες γραμμές συγκλίνουν σε κάποια φανταστικά σημεία σε μια απόσταση. "Η ανάσα μου είχε κοπεί," εξομολογείται ο Kennedy.

Ο Kennedy έχει ασχοληθεί πολλά χρόνια με την έρευνα της τέχνης στους τυφλούς ανθρώπους. Έχει διαπιστώσει πως οι άνθρωποι που είναι εκ γενετής τυφλοί καταλαβαίνουν τις γραμμές του περιγράμματος όταν τις αισθάνονται, όπως γίνεται και με τους ανθρώπους που έχουν όραση. Καταλαβαίνουν και μπορούν να κάνουν σχέδια σε τρεις διαστάσεις. Έχει βρει, πως τα τυφλά παιδιά μπορούν να αναπτύξουν την ικανότητα να σχεδιάζουν όσο μπορούν και τα παιδιά που βλέπουν, αλλά είναι λίγα τα τυφλά παιδιά που τους δίνεται η ευκαιρία να εξερευνήσουν αυτή τους τη δυνατότητα. Ακόμα και η γνώση για την προοπτική, όπως κατέληξε να θεωρεί, μπορεί να αποκτηθεί και από τα παιδιά αυτά. "Όταν ένας άνθρωπος που έχει όραση κοιτάζει προς κάτι, ο τυφλός άνθρωπος το πλησιάζει και το εξερευνά νιώθοντάς το κι έτσι ανακαλύπτουν τα ίδια πράγματα," δηλώνει ο Kennedy. "Η γεωμετρία της κατεύθυνσης είναι κοινή τόσο για την όραση όσο και για την αφή."

Γραμμές και μονοκονδυλιές
Είναι η νύχτα πριν από την πρώτη εγκεφαλική απεικόνιση που θα κάνει η ομάδα της Βοστόνης. Ο Armagan κάθεται σε ένα μακρύ τραπέζι σε ένα πανδοχείο διασκεδάζοντας τους πάντες με μονοκονδυλιές προσπαθώντας να εξηγήσει με ποιον τρόπο εξασκεί την τέχνη του. Ο Alvaro Pascual Leone, ο νευρολόγος του Χάρβαρντ που τον προσκάλεσε, και ο Amir Amedi, ο συνάδελφός του, τον προκαλούν για να κάνει όλο και πιο περίπλοκα έργα. Να σχεδιάσει έναν δρόμο που να οδηγεί προς κάπου μακριά και που να έχει πασσάλους σε κάθε του πλευρά και με μια πηγή φωτός κάτω από καθέναν, του ζητάει ο Pascual Leone. Ο Armagan χαμογελάει με αυτοπεποίθηση.
Χρησιμοποιεί μια ειδική πινακίδα με επίστρωση καουτσούκ. Αυτή η πινακίδα του επιτρέπει να σχεδιάζει γραμμές που μπορούν να ανιχνευτούν από τις άκρες των δακτύλων του ως μικροσκοπικές πτυχώσεις στην επιφάνειά της. Κι έτσι σχεδιάζει τον δρόμο και τους πασσάλους. Με το ένα χέρι κρατάει το μολύβι και με το άλλο ανιχνεύει αυτό που έχει σχεδιάσει, σα να έχει αναπληρωματικά μάτια που 'παρατηρούν' την εικόνα καθώς αυτή εξελίσσεται. Μετά από περίπου ένα λεπτό, η ζωγραφιά έχει γίνει. Ο Pascual Leone και ο Amedi γέρνουν το κεφάλι τους με θαυμασμό.

Έτσι, ρωτούν τον Armagan, πως ξέρει πόσο μακριά πρέπει να βρίσκονται οι πάσσαλοι καθώς υποχωρούνε προς τα πίσω; Απαντάει, πως του το έχουνε διδάξει. Όχι κάποιος κανονικός δάσκαλος, αλλά τα συνηθισμένα σχόλια από φίλους και γνωστούς. Πως ξέρει για τις σκιές; Το έμαθε κι αυτό. Εξομολογείται, πως για πολύ καιρό πίστευε πως εάν ένα αντικείμενο ήταν κόκκινο, η σκιά του θα ήταν επίσης κόκκινη. "Αλλά μου είπαν πως δεν είναι," συμπληρώνει. Και πως γνωρίζεις για το κόκκινο; Γνωρίζει πως υπάρχει μια σημαντική οπτική ποιότητα που χαρακτηρίζει τα αντικείμενα που έχουν κόκκινο χρώμα και πως ποικίλει από αντικείμενο σε αντικείμενο. Έχει απομνημονεύσει το ποιο χρώμα έχει κάθε αντικείμενο και τον συνδυασμό των χρωμάτων.

Σάρωση στο μάτι του εγκεφάλου
Την επόμενη ημέρα είχε έρθει η στιγμή για να μπει ο Armagan στον σαρωτή. Οι επιστήμονες του Harvard συνεργάστηκαν με ειδικούς της σάρωσης από το πανεπιστήμιο της Βοστόνης. Εκτός από το να πάρουν μια δομική απεικόνιση του εγκεφάλου του Armagan και να διαπιστώσουν εάν μπορεί να λάβει κάποια ποσότητα φωτός (διαπίστωσαν πως δεν μπορεί), οι πειραματιστές θα τον βάλουν να κάνει κάποιες περίεργες σειρές από δοκιμασίες. Θα έχει έναν δοσμένο αριθμό δευτερολέπτων για να νιώσει ένα αντικείμενο, να το φανταστεί και να το σχεδιάσει. Του έχουν επίσης ζητήσει να μουτζουρώσει, να προσποιηθεί ότι νιώθει ένα αντικείμενο και να ανακαλέσει μια λίστα από αντικείμενα που γνώρισε κάποιες προηγούμενες ημέρες.

Ο Pascual Leone και ο Amedi θέλουν να δούνε τι συμβαίνει στον εγκέφαλο του Armagan αναφορικά με την νευρωνική ευπλαστότητα. Και οι δυο επιστήμονες έχουν στοιχεία πως σε απουσία της όρασης, ο οπτικός φλοιός, το μέρος εκείνο του εγκεφάλου που 'αντιλαμβάνεται' τις πληροφορίες που προσλαμβάνουμε με τα μάτια, δεν βρίσκεται σε απραξία. Ο Pascual Leone ανακάλυψε πως οι πολύ καλοί αναγνώστες της μεθόδου Braille, στρατολογούν τον οπτικό φλοιό για την αφή. Ο Amedi, μαζί με τον Ehud Zohary στο Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ, βρήκαν πως η περιοχή ενεργοποιείται επίσης σε έργα λεκτικής μνήμης.

Όταν όμως ο Amedi ανέλυσε τα αποτελέσματα, βρήκε πως ο οπτικός φλοιός του Armagan ενεργοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των έργων σχεδίασης, αλλά μόλις που έδειξε κάποια ενεργοποίηση στην λεκτική ανάκληση. Το γεγονός αυτό τον ξάφνιασε. "Το να αποκτήσει κανείς τέτοια τρομερή ευπλαστότητα για τη σχεδίαση και καθόλου ευπλαστότητα για τη λεκτική μνήμη και τη γλώσσα, είναι ένα πολύ σημαντικό αποτέλεσμα", σχολίασε. Υποψιάζεται, πως σε κάποιο βαθμό, το πώς αναπτύσσονται οι μη χρησιμοποιούμενες οπτικές περιοχές εξαρτάται από το ποιος είσαι και τι χρειάζεσαι από τον εγκέφαλό σου.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον ήταν ο τρόπος με τον οποίο η σχεδίαση ενεργοποίησε τον οπτικό φλοιό του Armagan. Έχει πλέον αποδειχθεί πως όταν οι άνθρωποι που βλέπουν προσπαθούν να φανταστούν πράγματα όπως πρόσωπα, σκηνές, χρώματα, αντικείμενα που μόλις πριν από λίγο κοίταξαν, δεσμεύουν τα ίδια μέρη του οπτικού φλοιού που χρησιμοποιούν όταν βλέπουν, μόνο που αυτό το κάνουν σε έναν αρκετά μικρότερο βαθμό. Η δημιουργία τέτοιων νοητικών εικόνων μοιάζει πολύ με την όραση, αν και δεν είναι τόσο έντονη. Όταν ο Armagan φαντάστηκε πράγματα που είχε πιάσει, μέρη του οπτικού του φλοιού είχαν επίσης ελαφρώς ενεργοποιηθεί. Αλλά όταν σχεδίαζε, ο οπτικός του φλοιός παρουσίαζε ενεργοποίηση σαν ενός ανθρώπου που βλέπει. Στην πραγματικότητα, λέει ο Pascual Leone, ένας ανύποπτος που θα έβλεπε την εγκεφαλική σάρωση του Armagan, θα νόμιζε πως μπορεί να δει στ' αλήθεια.

Αυτό το αποτέλεσμα θίγει ένα άλλο μεγάλο φιλοσοφικό ζήτημα: τι ακριβώς σημαίνει 'βλέπω'; Ακόμα και χωρίς την ικανότητα της ανίχνευσης του φωτός, ο Armagan φτάνει εντυπωσιακά κοντά σ' αυτό, παραδέχεται ο Pascual Leone. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι ακριβώς δημιουργείται στον εγκέφαλό του. "Αλλά οποιοδήποτε πράγμα κι αν είναι αυτό στο νου του, μπορεί να το μεταφέρει σε χαρτί έτσι ώστε μπορεί κανείς με σιγουριά να ξέρει πως είναι το ίδιο αντικείμενο που έχει νιώσει με την αφή," συμπληρώνει ο Pascual Leone. Στη δική του ζωή, επίσης, ο Armagan φαίνεται πως έχει μια εκπληκτική σύλληψη του χώρου. Σπανίως χάνεται, όπως μαρτυρεί η μάνατζέρ του, Joan Eroncel. Έχει μια αλλόκοτη αίσθηση για τις διαστάσεις ενός δωματίου. Κάποτε είχε σχεδιάσει ένα διαμέρισμα που είχε πρόσφατα επισκεφτεί και το θυμόταν τέλεια μετά από εννέα χρόνια.
Συνήθως σκεφτόμαστε για την όραση ως την εσωτερικοποίηση της αντικειμενικής πραγματικότητας μέσω των ματιών μας. Αλλά είναι έτσι; Πόσα από αυτά που νομίζουμε ότι βλέπουμε προέρχονται από έξω και πόσα από μέσα; Ο οπτικός φλοιός μπορεί να έχει έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο από αυτόν που αντιλαμβανόμαστε στο να δημιουργεί προσδοκίες σχετικά με αυτό που πρόκειται να δούμε, λέει ο Pascual Leone. "Το να δεις κάτι είναι μόνο τότε δυνατό, όταν γνωρίζεις τι πρόκειται να δεις," προσθέτει. Ίσως στον Armagan το κομμάτι των προσδοκιών είναι λειτουργικό, αλλά απλά δεν υπάρχουν πληροφορίες που να έρχονται απ' έξω.

Η συνηθισμένη αντίληψη υποστηρίζει πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει ένα εσωτερικό μάτι, χωρίς να είχε ποτέ του όραση. Αλλά ο Pascual Leone πιστεύει πως ο Armagan πρέπει να έχει ένα. Ο ερευνητής έχει επιχειρηματολογήσει επί μακρόν πως θα μπορούσε κανείς να φτάσει στην ίδια νοητική εικόνα μέσω διαφορετικών αισθήσεων. Πιστεύει πως αυτό το κάνουμε όλη την ώρα, ενοποιώντας όλες τις αισθήσεις που έχουμε για ένα αντικείμενο στην νοητική εικόνα που έχουμε γι' αυτό. "Όταν βλέπουμε μια κούπα, την νιώθουμε επίσης με το νοητικό μας χέρι. Η όραση είναι τόσο να νιώθεις όσο και να βλέπεις." Αλλά επειδή η όραση είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένη και πρόσφορη για εμάς, δεν είμαστε ενήμεροι του παραπάνω γεγονότος. Κάτι, που δεν ισχύει για τον Armagan.

Πηγή: rc-cafe.blogspot.com

read more “Ειδικές αισθήσεις: η τέχνη του να βλέπεις χωρίς όραση.”